تفاوت بین ارتورکسیا عصبی و بی اشتهایی عصبی چیست؟

 

ارتورکسیا عصبی و بی اشتهایی عصبی هر دو اختلالات خوردن هستند، اما شرایط متمایز با ویژگی ها، علائم و علل متفاوت هستند. اگرچه هر دو شرایط شامل اشتغال ذهنی با غذا و وزن است، انگیزه ها و پیامدهای اساسی این اختلالات متفاوت است. در این مقاله مقایسه مفصلی از ارتورکسیا و بی اشتهایی عصبی، از جمله تعاریف، علل، علائم و گزینه‌های درمانی ارائه می‌شود.

بی اشتهایی عصبی:

بی اشتهایی عصبی یک اختلال خوردن روانی جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی است که با گرسنگی از خود و کاهش وزن بیش از حد مشخص می شود (1). افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی تصویر بدنی تحریف شده و ترس شدید از افزایش وزن دارند، حتی زمانی که وزنشان کم است. آنها همچنین ممکن است به دنبال لاغری و ناتوانی در حفظ وزن سالم باشند (1).

علل:

علل دقیق بی اشتهایی عصبی به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که این یک تعامل پیچیده از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، روانی و محیطی است (1). برخی از افراد ممکن است به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی در برابر ابتلا به بی اشتهایی عصبی آسیب پذیرتر باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است در پاسخ به محرک های روانی یا محیطی به این اختلال مبتلا شوند.

علائم:

علائم بی اشتهایی عصبی بسته به فرد ممکن است متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از (1):

* کاهش وزن شدید
* ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن
* تصویر بدنی تحریف شده، مانند تصور اینکه فرد با وجود کمبود وزن، اضافه وزن دارد
* محدود کردن مصرف غذا، اغلب تا حد گرسنگی
* ورزش بیش از حد
* انکار جدی بودن وزن کم بدن
* آمنوره (عدم قاعدگی) در زنان

رفتار:

درمان بی اشتهایی عصبی معمولاً شامل ترکیبی از مداخلات پزشکی، تغذیه ای و روانی است. درمان پزشکی ممکن است شامل رسیدگی به هر گونه عارضه پزشکی مرتبط با این اختلال باشد، مانند عدم تعادل الکترولیت یا مشکلات قلبی. درمان تغذیه شامل کار با یک متخصص تغذیه ثبت شده برای بازگرداندن عادات غذایی سالم و دستیابی به وزن سالم است. درمان روانشناختی ممکن است شامل درمان شناختی-رفتاری (CBT)، خانواده درمانی، یا سایر اشکال روان درمانی برای رسیدگی به مسائل عاطفی و روانی اساسی باشد (1).

ارتورکسی عصبی:

Orthorexia nervosa یک اختلال غذایی کمتر شناخته شده است که با وسواس ناسالم نسبت به تغذیه سالم مشخص می شود (2). بر خلاف بی اشتهایی عصبی، ارتورکسی عصبی اساساً مربوط به کاهش وزن یا تصویر بدنی نیست، بلکه بیشتر به میل به خوردن غذاهای «خالص» یا «پاک» مربوط می شود. افراد مبتلا به ارتورکسی عصبی ممکن است آنقدر روی رژیم غذایی خود متمرکز شوند که در زندگی روزمره و روابط آنها اختلال ایجاد کند (2).

علل:

علل ارتورکسی عصبی به خوبی شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که به ترکیبی از عوامل روانی، اجتماعی و فرهنگی مربوط می شود. برخی از افراد ممکن است در پاسخ به میل به کنترل بر محیط خود یا این باور که می توانند از طریق رژیم غذایی خود به سلامتی مطلوب دست یابند، دچار ارتورکسی عصبی شوند. دیگران ممکن است تحت تأثیر پیام های اجتماعی و فرهنگی در مورد اهمیت تغذیه سالم و خطرات غذاهای "ناسالم" قرار گیرند (2).

علائم:

علائم ارتورکسی عصبی می تواند بسته به فرد متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از (2):

* وسواس فکری در مورد تغذیه سالم یا غذا خوردن "پاک".
* تمرکز بیش از حد بر ارزش غذایی غذا
* رژیم غذایی سفت و سخت و محدود کننده که کل گروه های غذایی یا انواع غذا را حذف می کند
* اشتغال ذهنی به فواید سلامتی برخی غذاها یا مواد تشکیل دهنده
* احساس حقانیت خود یا برتری اخلاقی در مورد رژیم غذایی
* اضطراب یا احساس گناه در مورد خوردن غذاهایی که ناسالم یا ناخالص تلقی می شوند
* انزوای اجتماعی یا کناره گیری به دلیل محدودیت های غذایی یا آیین های غذایی

رفتار:

درمان ارتورکسی عصبی معمولاً شامل ترکیبی از مداخلات روان‌شناختی و تغذیه‌ای است. درمان روانشناختی ممکن است شامل درمان شناختی-رفتاری (CBT)، خانواده درمانی، یا سایر اشکال روان درمانی برای رسیدگی به مسائل عاطفی و روانی اساسی باشد. درمان تغذیه ممکن است شامل کار با یک متخصص تغذیه ثبت شده برای ایجاد یک رویکرد متعادل تر و انعطاف پذیرتر برای غذا خوردن باشد (2).

مقایسه:

اگرچه ارتورکسیا عصبی و بی اشتهایی عصبی هر دو از اختلالات خوردن هستند، اما چندین تفاوت کلیدی بین این دو بیماری وجود دارد. برخی از تفاوت های اصلی عبارتند از (3):

* انگیزه: بی اشتهایی عصبی در درجه اول با میل به کاهش وزن یا حفظ وزن کم ایجاد می شود، در حالی که ارتورکسی عصبی با میل به تغذیه سالم و اعتقاد به فواید سلامتی برخی غذاها یا مواد تشکیل دهنده ایجاد می شود.
* تأثیر عاطفی: افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی اغلب تصویر بدنی تحریف شده و ترس شدید از افزایش وزن دارند، در حالی که افراد مبتلا به ارتورکسیا عصبی معمولاً بر ارزش غذایی غذا متمرکز هستند و ممکن است احساس خودپسندی یا اخلاقی داشته باشند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آنچه باید در مورد نوروپاتی دیابتی در پا بدانید؟

 

نوروپاتی دیابتی وضعیتی است که بر اعصاب بدن، به ویژه در افراد دیابتی تأثیر می گذارد. نوروپاتی دیابتی می تواند منجر به عوارض مختلفی شود، اما زمانی که پاها را تحت تاثیر قرار می دهد، می تواند به ویژه ناتوان کننده و حتی تهدید کننده زندگی باشد. در این مقاله، نوروپاتی دیابتی در پا، علل، علائم و راهکارهای پیشگیری از آن را بررسی خواهیم کرد.

علل نوروپاتی دیابتی در پا

نوروپاتی دیابتی به دلیل سطح بالای قند خون در افراد مبتلا به دیابت ایجاد می شود. با گذشت زمان، سطوح بالای قند در خون به اعصاب بدن آسیب می رساند و منجر به نوروپاتی می شود. در پاها، نوروپاتی می تواند باعث از دست دادن حس شود و احساس درد، گرما یا سرما را در پاهای خود دشوار کند. این از دست دادن حس می‌تواند منجر به آسیب‌هایی شود که مورد توجه قرار نمی‌گیرند، زیرا ممکن است فرد تا زمانی که آسیب جدی نشود، نتواند آسیب را احساس کند.

علائم نوروپاتی دیابتی در پا

علائم نوروپاتی دیابتی در پاها می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از:

1. بی حسی یا سوزن سوزن شدن: این یکی از شایع ترین علائم نوروپاتی دیابتی در پاها است. افراد ممکن است احساس بی حسی، گزگز، یا سوزن سوزن شدن در پاهای خود را تجربه کنند.

2. از دست دادن حس: همانطور که قبلاً اشاره کردیم، افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی در پاها ممکن است از دست دادن حس را تجربه کنند و احساس درد یا ناراحتی را دشوار کند.

3. درد: برخی از افراد ممکن است درد در پاهای خود را تجربه کنند، حتی زمانی که هیچ علت ظاهری وجود ندارد. این درد می تواند تیز، سوزش یا گزگز باشد.

4. ضعف: نوروپاتی دیابتی می تواند باعث ضعف در پاها شود و ایستادن یا راه رفتن طولانی مدت را برای افراد دشوار کند.

5. تغییر در رنگ پوست یا درجه حرارت: برخی از افراد ممکن است متوجه تغییرات در رنگ یا دمای پاهای خود، به ویژه در انگشتان پا شوند.

پیشگیری از نوروپاتی دیابتی در پا

پیشگیری از نوروپاتی دیابتی در پاها شامل مدیریت سطح قند خون و مراقبت از پا است. برخی از استراتژی هایی که می توانند به پیشگیری از نوروپاتی دیابتی در پاها کمک کنند عبارتند از:

1. مدیریت سطح قند خون: شاید این مهم ترین استراتژی برای جلوگیری از نوروپاتی دیابتی در پاها باشد. افراد مبتلا به دیابت باید با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی خود برای ایجاد برنامه ای برای مدیریت سطح قند خون خود همکاری کنند. این ممکن است شامل تغییرات رژیم غذایی، ورزش، دارو یا ترکیبی از این استراتژی ها باشد.

2. ترک سیگار: سیگار می تواند خطر ابتلا به نوروپاتی دیابتی را در پاها افزایش دهد. افراد مبتلا به دیابت باید برای کاهش خطر نوروپاتی و سایر عوارض مرتبط با دیابت، سیگار را ترک کنند.

3. انجام معاینات منظم پا: افراد مبتلا به دیابت باید حداقل سالی یک بار پاهای خود را توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی معاینه کنند. این به ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی اجازه می‌دهد تا علائم نوروپاتی یا سایر مشکلات پا را در مراحل اولیه تشخیص دهد، زمانی که درمان آنها آسان‌تر است.

4. مراقبت از پاها: افراد دیابتی باید با شستن روزانه پاها، خشک کردن کامل پاها و استفاده از مرطوب کننده برای جلوگیری از ترک خوردن و خشکی از پاهای خود مراقبت کنند. آنها همچنین باید جوراب و کفشی بپوشند که به خوبی مناسب باشد و از پاهایشان در برابر آسیب محافظت کند.

5. ورزش منظم: ورزش می تواند به بهبود کنترل قند خون کمک کند، که می تواند خطر نوروپاتی را کاهش دهد. افراد مبتلا به دیابت باید حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی با شدت متوسط، مانند پیاده روی سریع، در هفته داشته باشند.

6. مدیریت استرس: استرس می تواند سطح قند خون را افزایش دهد که می تواند به نوروپاتی کمک کند. افراد مبتلا به دیابت باید راه های سالمی برای مدیریت استرس پیدا کنند، مانند مدیتیشن، یوگا یا تمرینات تنفس عمیق.

مدیریت نوروپاتی دیابتی در پا

اگر یک فرد مبتلا به دیابت دچار نوروپاتی در پا شود، چندین استراتژی وجود دارد که می تواند به مدیریت این بیماری کمک کند. برخی از استراتژی هایی که می توانند به مدیریت نوروپاتی دیابتی در پا کمک کنند عبارتند از:

1. مدیریت سطح قند خون: همانطور که قبلاً اشاره کردیم، مدیریت سطح قند خون برای پیشگیری و مدیریت نوروپاتی دیابتی در پاها ضروری است.

2. مصرف داروها: در برخی موارد، ممکن است داروهایی برای کمک به مدیریت نوروپاتی دیابتی در پاها تجویز شود. این داروها می توانند به کاهش درد، بی حسی و گزگز کمک کنند.

3. محافظت از پا: افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی در پا باید مراقبت بیشتری برای محافظت از پاهای خود در برابر آسیب داشته باشند. این ممکن است شامل پوشیدن کفش و جوراب مناسب، اجتناب از راه رفتن با پای برهنه و استفاده از کرم یا لوسیون پا برای جلوگیری از خشکی و ترک خوردن باشد.

4. ترک سیگار: سیگار کشیدن می تواند علائم نوروپاتی دیابتی را در پاها بدتر کند. افراد مبتلا به دیابت باید برای کاهش خطر نوروپاتی و سایر عوارض مرتبط با دیابت، سیگار را ترک کنند.

5. مدیریت استرس: استرس می تواند علائم نوروپاتی دیابتی را در پاها بدتر کند. افراد مبتلا به دیابت باید راه های سالمی برای مدیریت استرس پیدا کنند، مانند مدیتیشن، یوگا یا تمرینات تنفس عمیق.

6. داشتن پای منظم

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آنژین صدری و بیماری عروق کرونر

آنژین صدری و بیماری عروق کرونر (CAD) دو بیماری هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما در واقع کاملاً متفاوت هستند. در حالی که CAD شرایطی است که در آن شریان‌هایی که خون را به قلب می‌رسانند با تجمع پلاک‌ها باریک یا مسدود می‌شوند، آنژین صدری یکی از علائم CAD است که زمانی رخ می‌دهد که عضله قلب خون غنی از اکسیژن کافی دریافت نمی‌کند.

آنژین نوعی درد قفسه سینه است که زمانی رخ می دهد که جریان خون به قلب محدود شود. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که شریان های کرونری که خون را به قلب می رسانند، با تجمع پلاک های متشکل از چربی، کلسترول و سایر مواد باریک یا مسدود شوند. کاهش جریان خون می تواند باعث کمبود اکسیژن در عضله قلب شود که منجر به درد قفسه سینه یا آنژین می شود. آنژین می تواند یکی از علائم CAD باشد، اما می تواند ناشی از شرایط دیگری مانند اسپاسم عروق کرونر یا لخته شدن خون در شریان کرونر باشد.

دو نوع اصلی آنژین وجود دارد: آنژین آنژین پایدار و آنژین ناپایدار. آنژین پایدار یک الگوی قابل پیش بینی از درد قفسه سینه است که در حین فعالیت بدنی یا استرس عاطفی رخ می دهد. معمولاً با استراحت یا مصرف دارو برطرف می شود. آنژین ناپایدار شدیدتر و غیرقابل پیش بینی است و ممکن است در حالت استراحت یا تنها با حداقل فعالیت بدنی رخ دهد. این نشانه یک بیماری زمینه ای جدی تر مانند حمله قلبی است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

از سوی دیگر، CAD وضعیتی است که در آن شریان‌هایی که خون را به قلب می‌رسانند، با تجمع پلاک‌ها باریک یا مسدود می‌شوند. این می تواند به دلیل عوامل مختلفی از جمله رژیم غذایی سرشار از چربی های اشباع شده، سیگار کشیدن، فشار خون بالا، کلسترول بالا و کمبود فعالیت بدنی رخ دهد. همانطور که پلاک ایجاد می شود، می تواند باعث باریک شدن یا انسداد شریان ها شود که جریان خون را به قلب کاهش می دهد و منجر به درد قفسه سینه یا آنژین می شود.

CAD یک بیماری شایع است و تخمین زده می شود که حدود 16 میلیون نفر در ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستند. در مردان شایع تر از زنان است و خطر ابتلا به CAD با افزایش سن افزایش می یابد. سایر عوامل خطر CAD شامل سابقه خانوادگی این بیماری، دیابت و بیماری مزمن کلیوی است.

علائم CAD بسته به شدت بیماری می تواند متفاوت باشد. علاوه بر درد قفسه سینه یا آنژین، علائم دیگر ممکن است شامل تنگی نفس، خستگی و احساس سنگینی یا سفتی در قفسه سینه باشد. برخی از افراد مبتلا به CAD ممکن است درد یا ناراحتی را در بازوها، پشت، گردن، فک یا معده تجربه کنند.

تشخیص CAD و آنژین معمولاً شامل معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و انواع آزمایش‌های تشخیصی است. اینها ممکن است شامل الکتروکاردیوگرام (ECG) باشد که فعالیت الکتریکی قلب را اندازه‌گیری می‌کند، و آنژیوگرافی عروق کرونر، که از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر دقیق از رگ‌های خونی که قلب را تامین می‌کنند، استفاده می‌کند. همچنین ممکن است آزمایش خون برای بررسی سایر شرایطی که می‌توانند باعث درد قفسه سینه یا آنژین شوند، انجام شود.

درمان CAD و آنژین معمولاً شامل تغییر سبک زندگی، داروها و در برخی موارد جراحی است. تغییرات سبک زندگی ممکن است شامل ترک سیگار، رژیم غذایی سالم، کاهش وزن و افزایش فعالیت بدنی باشد. داروهای مورد استفاده برای درمان CAD و آنژین ممکن است شامل آسپرین، مسدود کننده های بتا، نیترات ها و رقیق کننده های خون باشد. در موارد شدیدتر، ممکن است جراحی برای ترمیم یا دور زدن عروق کرونر مسدود شده لازم باشد.

پیشگیری از CAD و آنژین شامل انتخاب سبک زندگی سالم، از جمله خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، سیگار نکشیدن، و کنترل فشار خون، کلسترول و قند خون است. معاینات منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی نیز می تواند به شناسایی و درمان هر گونه بیماری زمینه ای که ممکن است خطر ابتلا به CAD یا آنژین را افزایش دهد کمک کند.

 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آشنایی با وریدها و آناتومی پیشانی

## رگهای پیشانی بیرون زده: فقط یک نگرانی آرایشی نیست

در حالی که رگ های روی پیشانی کاملا طبیعی هستند، بیرون زدگی قابل توجه آنها می تواند نگرانی هایی را ایجاد کند. این مقاله به دلایل مختلف، نشانه‌های بالقوه و گزینه‌های مدیریتی پیرامون این پدیده عمیق‌تر می‌پردازد.

**آشنایی با وریدها و آناتومی پیشانی:**

سیستم گردش خون ما برای بازگرداندن خون به قلب به شبکه ای از سیاهرگ ها متکی است. چندین سیاهرگ از پیشانی عبور می‌کنند که مهم‌ترین آنها وریدهای فوق‌تروکلیار (که به صورت عمودی بین ابروها قرار دارند) و سیاهرگ‌های تمپورال (نزدیک شقیقه‌ها) هستند.

**چه چیزی باعث بیرون زدگی رگ های پیشانی می شود؟**

عوامل متعددی می توانند در ایجاد سیاهرگ های برجسته روی پیشانی نقش داشته باشند:

* **پیری:** با نازک شدن پوست با افزایش سن، سیاهرگ های زیرین بیشتر نمایان می شوند.
* **ژنتیک:** برخی افراد مستعد داشتن پوست نازک تر یا ساختارهای ورید قوی تر هستند که ذاتاً آنها را برجسته تر می کند.
* ** قرار گرفتن در معرض نور خورشید: ** آسیب های خورشیدی ساختار پوست را تضعیف می کند و به دید رگ ها کمک می کند.
* **افزایش فشار:** زور زدن، سرفه کردن، بلند کردن اجسام سنگین یا پوشیدن سر تنگ می تواند به طور موقت رگ های پیشانی را باد کند.
* **وزن:** کاهش چربی بدن به دلیل بافت کمتر اطراف، رگ ها را برجسته می کند.
* **رنگ پوست:** پوست روشن تر در مقایسه با رنگ های تیره تر، تجسم رگ ها را آسان تر می کند.
* **عوامل سبک زندگی:** استرس، سیگار کشیدن و مصرف بیش از حد الکل می تواند بر سلامت و ظاهر رگ تأثیر بگذارد.

**آیا رگ های پیشانی بیرون زده باعث نگرانی هستند؟**

در بیشتر موارد، رگهای برجسته پیشانی یک **یک نگرانی زیبایی** هستند تا پزشکی. با این حال، **با پزشک مشورت کنید اگر:**

* سیاهرگ ها به طور ناگهانی ظاهر می شوند یا به طور قابل توجهی برجسته تر می شوند.
* درد، قرمزی یا حساسیت در اطراف رگ‌ها را تجربه می‌کنید.
* سابقه لخته شدن خون یا شرایط عروقی دارید.
* بیرون زدگی با علائم نگران کننده دیگری مانند سردرد، سرگیجه یا مشکلات بینایی همراه است.

**شرایط زمینه ای بالقوه:**

در حالی که نادر است، چندین بیماری پزشکی می توانند به صورت وریدهای پیشانی برجسته ظاهر شوند:

* **روزاسه:** یک بیماری مزمن پوستی که باعث گرگرفتگی صورت و رگ های خونی قابل مشاهده می شود.
* **سندرم کوشینگ:** تولید بیش از حد کورتیزول می تواند منجر به افزایش وزن، کبودی آسان و برجسته شدن ورید صورت شود.
* **سندرم ورید کاوا برتر:** انسداد ورید اصلی که قسمت بالایی بدن را تخلیه می کند می تواند باعث تورم صورت و اتساع ورید شود.
* **بیماری کبد:** مشکلات پیشرفته کبدی می تواند بر جریان خون و ظاهر سیاهرگ تأثیر بگذارد.

**گزینه های مدیریت و درمان:**

اگر رگ های پیشانی بیرون زده شما را آزار می دهد، چندین گزینه غیرتهاجمی و کم تهاجمی وجود دارد:

* **درمان های لیزری:** لیزرهای هدف، ظاهر سیاهرگ های قابل مشاهده را منقبض می کنند و می بندند.
* ** اسکلروتراپی:** تزریق محلول باعث فروپاشی و محو شدن وریدهای آسیب دیده می شود.
* ** میکرونیدلینگ:** سوزن های ریز تولید کلاژن را برای ضخیم شدن پوست و استتار رگ ها تحریک می کنند.
* **کرم ها و آرایش:** محصولات موضعی و کاربرد آرایش استراتژیک می توانند به طور موقت دید رگ ها را کاهش دهند.

**به خاطر داشته باشید:** بسیار مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط مشورت کنید تا علت بیرون زدگی رگ های خود را تعیین کنید و با در نظر گرفتن نیازهای فردی و خطرات احتمالی خود، درباره گزینه های درمانی مناسب صحبت کنید.

**نتیجه:**

رگ‌های برجسته پیشانی اغلب نگرانی‌های زیبایی را ایجاد می‌کنند، اما به ندرت نشان‌دهنده مشکلات جدی پزشکی هستند. درک علل زمینه‌ای و مشورت با پزشک برای ارزیابی، گام‌های مهمی در تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد مدیریت و گزینه‌های درمانی بالقوه است. در حالی که برخی از رگ‌ها به مراقبت پزشکی نیاز دارند، بسیاری از آنها را می‌توان از طریق رویکردهای غیرتهاجمی، بازگرداندن اعتماد به نفس و رضایت از خود، درمان کرد.

https://zendegiyesabz.com/%d8%a8%d8%b1%d8%a2%d9%85%d8%af%da%af%db%8c-%d8%b1%da%af-%d9%87%d8%a7%db%8c-%d9%be%db%8c%d8%b4%d8%a7%d9%86%db%8c-%d9%86%d8%b4%d8%a7%d9%86%d9%87-%da%86%db%8c%d8%b3%d8%aa/

آیا می توان در دوران بارداری پروبیوتیک مصرف کرد؟

پروبیوتیک‌ها، میکروارگانیسم‌های زنده‌ای که در صورت مصرف به مقدار کافی فواید سلامتی دارند، در سال‌های اخیر به دلیل نقششان در ارتقای سلامت روده و ایمنی محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. بسیاری از مردم تعجب می‌کنند که آیا مصرف پروبیوتیک‌ها در دوران بارداری بی‌خطر است، زمانی که مادران باردار به طور خاص بر تضمین سلامت خود و سلامت جنین در حال رشد خود تمرکز می‌کنند. در حالی که نشان داده شده است که پروبیوتیک ها فواید بی شماری برای سلامت کلی دارند، مسئله ایمنی آنها در دوران بارداری نیاز به بحث ظریفی دارد.

قبل از هر چیز، درک این نکته ضروری است که بارداری یک دوره حساس است و هر گونه مکمل یا تغییر رژیم غذایی باید با احتیاط انجام شود. سیستم ایمنی بدن در طول بارداری دستخوش تغییراتی می شود تا بقای جنین تضمین شود و زنان باردار مستعد ابتلا به عفونت ها شوند. حفظ تعادل میکروبیوم روده هم برای مادر و هم برای نوزاد حیاتی است، زیرا بر سیستم ایمنی، هضم و متابولیسم تأثیر می گذارد. پروبیوتیک ها، با پتانسیلشان برای بازگرداندن و حمایت از فلور روده سالم، ممکن است برای مادران باردار انتخابی منطقی به نظر برسد.

مطالعات متعددی استفاده از پروبیوتیک ها در دوران بارداری را بررسی کرده اند و نتایج دلگرم کننده بوده است. برخی از مزایای بالقوه پروبیوتیک ها در بارداری عبارتند از:

1. کاهش خطر ابتلا به دیابت بارداری: مروری بر چندین مطالعه نشان داد که پروبیوتیک ها ممکن است با تعدیل متابولیسم گلوکز و التهاب به کاهش خطر ابتلا به دیابت بارداری کمک کنند (Diabetes Care, 2018).

2. پیشگیری از عفونت های واژن: نشان داده شده است که پروبیوتیک ها، به ویژه گونه های لاکتوباسیلوس، به پیشگیری از واژینوز باکتریایی و کاهش خطر عفونت های دستگاه ادراری، که در دوران بارداری شایع هستند، کمک می کنند (مجله پزشکی مادر-جنین و نوزادان، 2019).

3. پیشگیری از آلرژی: تحقیقات نشان می دهد که مصرف پروبیوتیک ها در دوران بارداری و شیردهی ممکن است خطر ابتلا به آلرژی را در کودک با تعدیل پاسخ سیستم ایمنی کاهش دهد (Clinical & Experimental Alergy، 2014).

4. ترویج وزن سالم هنگام تولد: برخی از مطالعات پروبیوتیک ها را با وزن بالاتر هنگام تولد و کاهش خطر وزن کم هنگام تولد مرتبط دانسته اند (تحقیقات کودکان، 2019).

5. حمایت از پیشگیری از افسردگی پس از زایمان: تحقیقات در حال ظهور نشان می دهد که پروبیوتیک ها ممکن است تأثیر مثبتی بر سلامت روان داشته باشند و به طور بالقوه خطر افسردگی پس از زایمان را کاهش دهند (Frontiers in Psychiatry، 2020).

علی‌رغم این یافته‌های امیدوارکننده، توجه به این نکته مهم است که آزمایش‌های کنترل‌شده تصادفی‌سازی‌شده در مقیاس بزرگ‌تر برای ایجاد نتایج قطعی در مورد ایمنی و اثربخشی پروبیوتیک‌ها در دوران بارداری ضروری است. زنان باردار باید قبل از شروع هر گونه مکمل پروبیوتیک با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنند، زیرا نیازهای فردی ممکن است متفاوت باشد.

هنگام بررسی پروبیوتیک ها در دوران بارداری، چند فاکتور کلیدی وجود دارد که باید به خاطر داشته باشید:

1. یک مارک معتبر انتخاب کنید: به دنبال پروبیوتیک هایی باشید که به طور خاص برای زنان باردار فرموله شده و توسط یک شرکت مورد اعتماد با آزمایش های شخص ثالث برای کیفیت و خلوص تولید می شوند. این تضمین می کند که محصول دارای سویه های ادعا شده و واحدهای تشکیل دهنده کلونی (CFU) است و از آلاینده های مضر عاری است.

2. سویه هایی با ایمنی اثبات شده را انتخاب کنید: سویه های خاصی مانند لاکتوباسیلوس رامنوسوس و لاکتوباسیلوس رویتری به طور گسترده تری در زنان باردار مورد مطالعه قرار گرفته اند و نتایج امیدوارکننده ای نشان داده اند.

3. با دوز کم شروع کنید: اگر به تازگی پروبیوتیک ها را مصرف می کنید، با دوز کمتر شروع کنید و به تدریج افزایش دهید تا از ناراحتی احتمالی گوارشی جلوگیری کنید. این به بدن شما اجازه می دهد تا با افزایش بار باکتریایی سازگار شود.

4. از نظر عوارض جانبی نظارت کنید: مانند هر مکمل یا دارویی، از عوارض جانبی احتمالی مانند نفخ، گاز یا اسهال آگاه باشید و آنها را به پزشک خود گزارش دهید.

5. زمان: برخی از متخصصان مصرف پروبیوتیک ها را در سه ماهه دوم و سوم زمانی که خطر ابتلا به دیابت بارداری و عفونت های واژن وجود دارد، توصیه می کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

روش های رفع خارش وریدهای واریسی

وریدهای واریسی یک مشکل رایج سلامتی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. آنها رگهای متورم، پیچ خورده و برآمده هستند که اغلب به رنگ آبی یا بنفش تیره در سطح پوست ظاهر می شوند. در حالی که وریدهای واریسی معمولاً یک نگرانی جدی برای سلامتی نیستند، می توانند باعث ناراحتی، درد و خارش شوند. در این مقاله روش های مختلف برای تسکین خارش رگ های واریسی را بررسی می کنیم.

آشنایی با وریدهای واریسی و خارش

واریس زمانی اتفاق می‌افتد که دریچه‌های وریدها ضعیف شده یا آسیب می‌بینند و باعث می‌شود خون به جای برگشتن به قلب در رگ‌ها جمع شود. این می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم، از جمله خارش شود. خارش همراه با وریدهای واریسی ناشی از افزایش فشار در وریدها است که می تواند پوست را تحریک کند و منجر به راش خشک و پوسته پوسته شود. در برخی موارد، خارش می تواند شدید باشد و ممکن است منجر به خاراندن شود که می تواند به پوست آسیب بیشتری وارد کند و منجر به عفونت شود.

روش های رفع خارش وریدهای واریسی

1. جوراب های فشاری: جوراب های فشاری یک درمان رایج برای رگ های واریسی هستند و می توانند به تسکین خارش کمک کنند. این جوراب‌ها فشار ملایمی به پاها وارد می‌کنند که می‌تواند جریان خون را بهبود بخشد و تورم را کاهش دهد. جوراب های فشاری در قدرت های مختلف موجود هستند و می توان آنها را بدون نسخه یا با نسخه خریداری کرد. پوشیدن جوراب های فشرده طبق دستور ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای اطمینان از اثربخشی آنها ضروری است.
2. مرطوب کننده: مرطوب نگه داشتن پوست می تواند به تسکین خارش مرتبط با واریس کمک کند. یک مرطوب کننده بدون عطر را چندین بار در روز روی ناحیه آسیب دیده بمالید و روی مناطقی که پوست خشک یا پوسته پوسته است تمرکز کنید. از خاراندن ناحیه خارش دار خودداری کنید، زیرا می تواند به پوست آسیب برساند و منجر به عفونت شود.
3. ارتفاع: بالا بردن پاها می تواند به کاهش فشار در رگ ها و رفع خارش کمک کند. سعی کنید 15 تا 20 دقیقه سه تا چهار بار در روز پاهای خود را بالای قلب خود قرار دهید. همچنین می توانید با استفاده از یک بالش گوه ای یا قرار دادن بلوک ها در زیر پای تخت، پاهای خود را هنگام خواب بالا بیاورید.
4. ورزش: ورزش منظم می تواند جریان خون را بهبود بخشد و خطر ابتلا به واریس را کاهش دهد. پیاده روی، شنا و دوچرخه سواری ورزش های عالی برای واریس هستند. در بیشتر روزهای هفته حداقل 30 دقیقه ورزش با شدت متوسط را هدف قرار دهید.
5. اجتناب از گرما: گرما می تواند رگ های واریسی را بدتر کرده و خارش را افزایش دهد. از دوش آب گرم، حمام و سونا خودداری کنید. در عوض، هنگام استحمام از آب گرم استفاده کنید و از نشستن یا ایستادن طولانی مدت در مقابل بخاری یا شومینه خودداری کنید.
6. داروها: در برخی موارد، ممکن است داروها برای تسکین خارش ناشی از واریس ضروری باشد. آنتی هیستامین ها مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) می توانند به کاهش خارش کمک کنند. کرم ها و پمادهای موضعی مانند هیدروکورتیزون نیز می توانند به تسکین خارش کمک کنند. با این حال، ضروری است که قبل از شروع هر داروی جدیدی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.
7. اسکلروتراپی: اسکلروتراپی یک روش کم تهاجمی است که شامل تزریق یک محلول به ورید آسیب دیده می شود و باعث فروپاشی و در نهایت ناپدید شدن آن می شود. این روش می تواند به تسکین خارش مرتبط با واریس کمک کند. با این حال، معمولاً برای اهداف آرایشی استفاده می شود و ممکن است تحت پوشش بیمه قرار نگیرد.
8. لیزر درمانی درون وریدی: لیزر درمانی درون وریدی روشی است که شامل استفاده از لیزر برای بسته شدن ورید آسیب دیده است. این روش می تواند به تسکین خارش ناشی از واریس کمک کند و می تواند در مطب پزشک یا مرکز جراحی سرپایی انجام شود.

نتیجه

واریس می تواند باعث ناراحتی، درد و خارش شود. با این حال، روش های مختلفی برای تسکین خارش مرتبط با واریس وجود دارد. جوراب‌های فشاری، مرطوب‌کننده، بالا بردن سطح بدن، ورزش، اجتناب از گرما، داروها، اسکلروتراپی و لیزر درمانی درون وریدی، همگی روش‌های موثری برای تسکین خارش ناشی از واریس هستند. اگر خارش همراه با واریس را تجربه می کنید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید تا بهترین روش درمانی را برای شما تعیین کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

اسپاسم همی صورت: شناخت علل، علائم و گزینه های درمانی

اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که با انقباضات غیرارادی و مکرر عضلات در یک طرف صورت مشخص می شود. این اسپاسم‌ها می‌توانند از انقباضات خفیف تا حرکات شدید و غیرقابل کنترل که می‌توانند با فعالیت‌های روزانه تداخل داشته باشند و باعث ناراحتی قابل توجهی شوند، متغیر باشند. درک علل، علائم و گزینه های درمانی موجود برای اسپاسم همی صورت برای مدیریت موثر این بیماری بسیار مهم است.

**علل اسپاسم نیمه صورت**

علت دقیق اسپاسم همی صورت اغلب ناشناخته است، اما عوامل متعددی به عنوان عوامل بالقوه شناسایی شده اند:

1. **فشرده شدن عروق:** در بسیاری از موارد، اسپاسم همی صورت به دلیل فشرده شدن عصب صورت توسط یک رگ خونی، معمولاً یک شریان، ایجاد می شود. این فشردگی می‌تواند عصب را تحریک کرده و منجر به سیگنال‌های عصبی غیرطبیعی و انقباضات غیرارادی عضلات شود.

2. **ناهنجاری های ساختاری:** به ندرت اسپاسم همی صورت می تواند با ناهنجاری های ساختاری در مغز یا ساقه مغز مانند تومورها، کیست ها یا ناهنجاری های رشدی همراه باشد. این ناهنجاری ها همچنین می توانند عصب صورت را فشرده یا تحریک کنند و در نتیجه اسپاسم ایجاد کنند.

3. ** مولتیپل اسکلروزیس: ** اسپاسم همی صورت گاهی اوقات می تواند علامتی از مولتیپل اسکلروزیس (MS) باشد، یک بیماری خودایمنی مزمن که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به غلاف محافظ میلین اطراف رشته های عصبی حمله می کند که منجر به علائم عصبی مختلف از جمله اسپاسم همی صورت می شود.

**علائم اسپاسم همی صورت**

علامت اولیه اسپاسم همی صورت، انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت است. این اسپاسم ها می توانند به روش های مختلف ظاهر شوند:

1. **تقویت پلک:** شایع ترین علامت پرش یا پلک زدن پلک است که می تواند متناوب یا مداوم باشد.

2. **انقباضات عضلانی صورت:** اسپاسم می تواند سایر ماهیچه های صورت را درگیر کند و باعث حرکات غیرارادی مانند بالا بردن ابروها، گشاد شدن سوراخ بینی یا تکان دادن دهان شود.

3. **عدم تقارن صورت:** اسپاسم ها می توانند منجر به عدم تقارن صورت شوند، به طوری که یک طرف صورت مخدوش شده یا به یک طرف کشیده شده است.

4. **حساسیت شنوایی:** برخی از افراد مبتلا به اسپاسم همی صورت ممکن است افزایش حساسیت به صدا را در سمت آسیب دیده تجربه کنند.

5. **درد:** در موارد نادر، اسپاسم همی صورت می تواند با درد یا ناراحتی در ناحیه آسیب دیده صورت همراه باشد.

**گزینه های درمانی اسپاسم همی صورت**

انتخاب درمان اسپاسم همی صورت بستگی به شدت علائم و علت زمینه ای دارد. گزینه های درمانی رایج عبارتند از:

1. **تزریق سم بوتولینوم:** سم بوتولینوم که معمولاً به عنوان بوتاکس شناخته می شود، یک نوروتوکسین است که به طور موقت عضلات را فلج می کند. تزریق سم بوتولینوم به عضلات صورت آسیب دیده می تواند به کاهش یا از بین بردن اسپاسم برای چند ماه کمک کند.

2. **جراحی رفع فشار میکروواسکولار:** اگر فشرده سازی عروقی به عنوان علت اسپاسم همی صورت شناسایی شود، ممکن است جراحی رفع فشار میکروواسکولار توصیه شود. این جراحی شامل جداسازی دقیق رگ خونی از عصب صورت برای از بین بردن فشار و توقف اسپاسم است.

3. **داروها:** داروهایی مانند داروهای ضد تشنج یا شل کننده های عضلانی ممکن است برای کنترل اسپاسم تجویز شوند. با این حال، این داروها اغلب کمتر از تزریق سم بوتولینوم یا جراحی موثر هستند.

4. **فیزیوتراپی:** تمرینات فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضلات صورت و بهبود تقارن صورت کمک کند. این می تواند در ترکیب با سایر درمان ها مفید باشد.

**نتیجه**

اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که با انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت مشخص می شود. در حالی که علت دقیق اغلب ناشناخته است، فشردگی عروق و ناهنجاری‌های ساختاری از عوامل مشترک شایع هستند. علائم معمولاً شامل پرش پلک، انقباض عضلات صورت و عدم تقارن صورت است. گزینه های درمانی شامل تزریق سم بوتولینوم، جراحی رفع فشار میکروواسکولار، داروها و فیزیوتراپی است. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اسپاسم همی صورت کمک کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

حرکات غیر ارادی عضلات: راهنمای جامع انواع، تشخیص و درمان

حرکات غیر ارادی عضلات حرکات کنترل نشده و غیرمنتظره بدن هستند که بدون تلاش آگاهانه رخ می دهند. این حرکات می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود، از پاسخ های طبیعی سیستم عصبی گرفته تا شرایط پزشکی جدی. در این مقاله، انواع مختلف حرکات غیر ارادی عضلانی، علائم، تشخیص و گزینه های درمانی آنها را بررسی خواهیم کرد.

انواع حرکات غیر ارادی عضلات

1. تیک

تیک ها حرکات یا صداهای ناگهانی و تکراری هستند که می توانند هر قسمتی از بدن را تحت تاثیر قرار دهند. آنها می توانند ساده، شامل یک عضله یا گروهی از ماهیچه ها، یا پیچیده، شامل چندین گروه عضلانی باشند. تیک های ساده معمولی شامل پلک زدن، انقباض بینی و شانه بالا انداختن است، در حالی که تیک های پیچیده ممکن است شامل یک سری حرکات مانند لمس اشیاء یا پریدن در محل باشد. تیک ها همچنین می توانند آوازی باشند، از جمله غرغر کردن، سرفه کردن، یا تکرار کلمات.

تیک ها اغلب با استرس، خستگی یا هیجان تشدید می شوند و ممکن است با آرامش یا تمرکز روی یک کار بهبود پیدا کنند. اگرچه تیک ها می توانند خجالت آور یا مختل کننده باشند، اما معمولاً مضر نیستند و معمولاً نشان دهنده یک بیماری زمینه ای شدید نیستند.

2. کره

کوریا یک اختلال حرکتی است که با حرکات غیرارادی، سریع و نامنظم مشخص می شود که شبیه به رقص یا بی هدف به نظر می رسد. این حرکات می تواند هر قسمت از بدن از جمله صورت، اندام ها و تنه را تحت تاثیر قرار دهد. کریا همچنین می تواند باعث ایجاد مشکل در هماهنگی، تعادل و گفتار شود.

کره می تواند نشانه ای از چندین بیماری باشد، از جمله بیماری هانتینگتون، کره سیدنهام و برخی اختلالات متابولیک. درمان کره به علت زمینه‌ای بستگی دارد و ممکن است شامل داروهایی برای کنترل حرکات یا مدیریت بیماری زمینه‌ای باشد.

3. آتتوز

آتتوز نوعی حرکت غیرارادی است که شامل حرکات آهسته، سینوسی و انقباضی است که اغلب دست ها و پاها را درگیر می کند. آتتوز همچنین می تواند باعث ضعف عضلانی، لرزش و مشکل در هماهنگی و تعادل شود.

آتتوز اغلب با آسیب مغزی یا شرایط دژنراتیو مانند فلج مغزی یا بیماری ویلسون همراه است. درمان آتتوز ممکن است شامل فیزیوتراپی، داروها برای کنترل حرکات یا جراحی برای کاشت دستگاه های تحریک عمقی مغز باشد.

4. دیستونی

دیستونی یک اختلال عصبی است که با انقباضات مداوم یا متناوب عضلانی مشخص می شود که باعث وضعیت های غیر طبیعی یا حرکات تکراری می شود. دیستونی می تواند هر بخشی از بدن از جمله صورت، گردن، اندام ها و تنه را درگیر کند. دیستونی همچنین می تواند باعث درد، خستگی و مشکل در فعالیت های روزانه شود.

دیستونی می تواند نشانه ای از چندین بیماری باشد، از جمله بیماری پارکینسون، مولتیپل اسکلروزیس و آسیب مغزی. درمان دیستونی ممکن است شامل داروها، تزریق سم بوتولینوم یا جراحی تحریک عمیق مغز باشد.

5. میوکلونوس

میوکلونوس نوعی حرکت غیرارادی است که شامل تکان یا انقباض عضلانی سریع و شوک مانند است. میوکلونوس می تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد و می تواند به طور تصادفی یا در پاسخ به محرک هایی مانند لمس یا صدا ایجاد شود.

میوکلونوس می تواند نشانه ای از چندین وضعیت پزشکی از جمله صرع، آسیب مغزی و اختلالات متابولیک باشد. درمان میوکلونوس ممکن است شامل داروهایی برای کنترل حرکات یا مدیریت شرایط زمینه ای باشد.

6. لرزش

لرزش حرکات موزون و نوسانی است که می تواند هر قسمت از بدن از جمله دست ها، بازوها، پاها و سر را تحت تاثیر قرار دهد. لرزش می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله اختلالات عصبی، داروها، ترک الکل و اضطراب باشد.

لرزش را می توان با داروها، جراحی تحریک عمقی مغز یا تغییر شیوه زندگی مانند اجتناب از کافئین و استرس درمان کرد.

تشخیص حرکات غیر ارادی عضلانی

تشخیص حرکات غیر ارادی عضلانی شامل یک ارزیابی جامع توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی، از جمله تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و ارزیابی عصبی است. آزمایش‌های تشخیصی مانند آزمایش خون، مطالعات تصویربرداری و الکترومیوگرافی (EMG) نیز ممکن است برای شناسایی علت زمینه‌ای حرکات تجویز شوند.

درمان حرکات غیر ارادی عضلانی

درمان حرکات غیر ارادی عضله به علت اصلی و شدت حرکات بستگی دارد. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. داروها: برای کنترل حرکات غیرارادی می توان از داروهای متعددی از جمله آنتی کولینرژیک ها، آگونیست های دوپامین و بنزودیازپین ها استفاده کرد.
2. تزریق سم بوتولینوم: سم بوتولینوم که با نام بوتاکس نیز شناخته می شود، می تواند به عضلات آسیب دیده تزریق شود تا به طور موقت آنها را فلج کند و دفعات و شدت حرکات را کاهش دهد.
3. تحریک عمقی مغز (DBS): DBS یک روش جراحی است که شامل کاشت الکترودهایی در مغز برای تحریک نواحی خاص و کاهش فرکانس و شدت حرکات است.
4. فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به بهبود هماهنگی، تعادل و قدرت کمک کند و باعث کاهش فشار خون شود.

 

 

پیمان حرکات غیر ارادی در فعالیت های روزانه
5. تغییر شیوه زندگی: اجتناب از عوامل محرک مانند استرس، کافئین و برخی داروها می تواند به کاهش دفعات و شدت حرکات غیرارادی کمک کند.

نتیجه

حرکات غیر ارادی عضلانی می تواند نشانه ای از یک وضعیت پزشکی جدی باشد و در صورت تجربه هر گونه حرکات غیر معمول یا مداوم، ضروری است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. با تشخیص و درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به حرکات غیر ارادی عضلانی می توانند علائم خود را مدیریت کرده و سبک زندگی عادی و فعال خود را حفظ کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

ALS در مقابل پارکینسون: درک تفاوت ها و روش های تشخیصی

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) و بیماری پارکینسون دو اختلال عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد و اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می شود. اگرچه هر دو بیماری بر سیستم عصبی تأثیر می گذارند و شامل اختلال در عملکرد حرکتی می شوند، اما تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و تشخیص دارند. این مقاله به بررسی تفاوت‌های بین ALS و بیماری پارکینسون می‌پردازد و روش‌های مورد استفاده برای تشخیص هر بیماری را مورد بحث قرار می‌دهد.

ALS چیست؟

ALS، همچنین به عنوان بیماری لو گریگ شناخته می شود، یک اختلال عصبی پیشرونده است که سلول های عصبی در مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری نورون های حرکتی را هدف قرار می دهد که مسئول کنترل ماهیچه های ارادی هستند که منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و در نهایت فلج می شود. هیچ درمان شناخته شده ای برای ALS وجود ندارد و اکثر افراد مبتلا به این بیماری در طی 2 تا 5 سال پس از تشخیص در اثر نارسایی تنفسی می میرند. با این حال، تقریباً 10٪ از مبتلایان به ALS برای 10 سال یا بیشتر زندگی می کنند.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن و پیشرونده است که سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد، به طور خاص نورون های تولید کننده دوپامین در مغز را هدف قرار می دهد. از دست دادن این سلول ها منجر به اختلالات عملکرد حرکتی مانند لرزش، سفتی و مشکل در هماهنگی و تعادل می شود. بیماری پارکینسون معمولاً کندتر از ALS پیشرفت می کند و می توان با داروها و تنظیم سبک زندگی آن را مدیریت کرد. میانگین امید به زندگی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نزدیک به میانگین افراد بدون این بیماری است.

تفاوت بین ALS و بیماری پارکینسون

پیشرفت: ALS به سرعت پیشرفت می کند، اغلب منجر به فلج و مرگ در عرض چند سال می شود، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و علائم به تدریج طی چند سال بدتر می شود.
اختلالات حرکتی: ALS عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد و منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و اسپاستیسیته می شود، در حالی که بیماری پارکینسون بر عضلات غیرارادی تأثیر می گذارد و باعث لرزش، سفتی و برادی کینزی (آهسته حرکت) می شود.
تأثیر شناختی: ALS معمولاً بر عملکرد شناختی تأثیر نمی گذارد، مگر اینکه نوع نادر ALS باشد که شامل زوال عقل فرونتومپورال (FTD) باشد. در مقابل، بیماری پارکینسون می تواند منجر به زوال شناختی، زوال عقل و علائم روانپزشکی در مراحل پیشرفته شود.
مشکلات گفتار و بلع: ALS می تواند منجر به مشکلات گفتاری و بلع در اوایل پیشرفت بیماری شود، در حالی که بیماری پارکینسون تمایل دارد این عملکردها را در مراحل بعدی تحت تاثیر قرار دهد.
تشخیص: تشخیص ALS معمولاً از طریق یک فرآیند حذف انجام می شود، زیرا هیچ آزمایش قطعی برای این بیماری وجود ندارد. در مقابل، تشخیص بیماری پارکینسون می‌تواند با ترکیبی از معاینات بالینی، تاریخچه بیمار و گاهی اوقات مطالعات تصویربرداری ساده‌تر باشد.
روش های تشخیصی ALS

تشخیص ALS شامل چندین مرحله برای رد سایر علل بالقوه علائم، مانند تومورهای نخاع، مولتیپل اسکلروزیس یا اسپوندیلوز گردن است. فرآیند تشخیصی ALS ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و قدرت، تون، رفلکس ها و هماهنگی عضلات را ارزیابی می کند.
الکترومیوگرافی (EMG): EMG آزمایشی است که فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب را اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند به تعیین آسیب به نورون های حرکتی کمک کند، همانطور که در ALS دیده می شود.
مطالعات هدایت عصبی (NCS): NCS همراه با EMG برای ارزیابی سرعت و بزرگی تکانه های عصبی استفاده می شود.
آزمایش های خون و آزمایشگاهی: آزمایش های خون می تواند به رد سایر بیماری هایی که ممکن است علائم ALS را تقلید کنند کمک کند.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): اسکن MRI می تواند به پزشکان کمک کند تا مغز و نخاع را برای شناسایی هرگونه ناهنجاری ساختاری تجسم کنند.
روش های تشخیصی بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون شامل ترکیبی از معاینات بالینی، سابقه پزشکی و گاهی اوقات، مطالعات تصویربرداری است. هیچ آزمایش قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما تشخیص را می توان با درجه اطمینان بالایی بر اساس روش های زیر انجام داد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل، ارزیابی عملکرد حرکتی، رفلکس ها و هماهنگی انجام می دهد.
مقیاس یکپارچه رتبه بندی بیماری پارکینسون (UPDRS): UPDRS یک مقیاس رتبه بندی جامع است که برای ارزیابی شدت علائم بیماری پارکینسون استفاده می شود.
اسکن DaT (DaT SPECT): اسکن DaT از مقدار کمی ردیاب رادیواکتیو برای تجسم نورون های تولید کننده دوپامین در مغز استفاده می کند. این مطالعه تصویربرداری می‌تواند به تمایز بیماری پارکینسون از سایر بیماری‌هایی که علائم مشابه ایجاد می‌کنند کمک کند.
آزمایش‌های خون و آزمایشگاهی: آزمایش‌های خون می‌تواند به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم بیماری پارکینسون را تقلید کنند، کمک کند.
نتیجه

در سیستم عصبی، آنها تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و روش های تشخیصی دارند. ALS معمولاً به سرعت پیشرفت می کند و عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و عضلات غیرارادی را تحت تأثیر قرار می دهد. فرآیند تشخیصی ALS شامل یک سری آزمایشات برای رد سایر شرایط است، در حالی که تشخیص بیماری پارکینسون با ترکیبی از معاینات بالینی، مقیاس های رتبه بندی و مطالعات تصویربرداری انجام می شود. درک تفاوت های بین ALS و بیماری پارکینسون برای تشخیص به موقع و دقیق، حصول اطمینان از درمان و استراتژی های مدیریت مناسب برای بیماران بسیار مهم است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

چرا وقتی پلک می زنم چشمم درد می کند؟ معرفی علل و درمان پلک زدن دردناک

همه ما گاهی اوقات خارش یا خشکی چشم را تجربه کرده ایم، اما آیا تا به حال هر بار که پلک می زنید، احساس درد شدید یا درد مبهم کرده اید؟ این احساس ناراحت کننده، درد هنگام پلک زدن، می تواند از یک ناراحتی خفیف تا یک ناراحتی ناتوان کننده متغیر باشد که زندگی روزمره را مختل کرده و باعث نگرانی می شود. اما، نترس! با درک علل احتمالی و کاوش در درمان های موجود، می توانید این مشکل چشم را با اطمینان دنبال کنید و تسکین پیدا کنید.

افشای نقاب از مقصران:

وقتی پلک می‌زنید، عوامل زیادی می‌توانند پشت پرده درد پنهان شوند. در اینجا چند مظنون رایج وجود دارد:

خشکی چشم: هنگامی که تولید اشک شما کاهش می یابد، قرنیه ظریف خشک شده و تحریک می شود. پلک زدن، به جای تسکین، اصطکاک را تشدید می کند و منجر به احساس شن و سوزش می شود.
جسم خارجی: یک مژه مزاحم، یک ذره گرد و غبار یا حتی گرده می تواند زیر پلک شما قرار بگیرد و با هر پلک زدن باعث خاراندن و ناراحتی شود.
التهاب: از عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی مانند چشم صورتی (کانژنکتیویت) گرفته تا واکنش‌های آلرژیک، التهاب ملتحمه یا پوشش پلک می‌تواند احساس پلک زدن را مانند مالیدن کاغذ سنباده به چشم شما ایجاد کند.
گل مژه یا شالازیون: این برجستگی های روی پلک که به دلیل مسدود شدن غدد چربی ایجاد می شوند، می توانند حساس و ملتهب شوند و در هنگام پلک زدن باعث ایجاد درد شوند.
بلفاریت: التهاب مزمن لبه پلک، اغلب به دلیل رشد بیش از حد باکتری ها، می تواند باعث قرمزی، خارش و درد با پلک زدن شود.
سایش قرنیه: خراش یا خراش روی قرنیه، گنبد شفاف چشم، بسیار دردناک است و با هر پلک زدن ناراحتی را تشدید می کند.
شرایط زمینه ای: در برخی موارد، درد همراه با پلک زدن می تواند نشانه شرایط جدی تری مانند نوریت اپتیکال (التهاب عصب بینایی) یا زخم قرنیه باشد.
تشخیص و کارآگاهی:

برای کشف مقصر واقعی درد چشمک زدن، چشم پزشک بهترین متحد شماست. آنها یک معاینه کامل، از جمله بازرسی بصری، آزمایش اشک، و رنگ آمیزی بالقوه رنگ یا فلورسین برای برجسته کردن هرگونه ساییدگی قرنیه انجام خواهند داد. با جمع‌آوری سرنخ‌ها، می‌توانند علت را مشخص کنند و مؤثرترین طرح درمانی را توصیه کنند.

زمان درمان:

خوشبختانه، بیشتر علل درد همراه با پلک زدن، درمان هایی دارند که تسکین شیرینی را به همراه دارد. در اینجا نگاهی اجمالی به جعبه ابزار داریم:

خشکی چشم: اشک مصنوعی، روتین های بهداشت پلک و کمپرس گرم می تواند رطوبت را بازگرداند و چشم های تحریک شده را تسکین دهد.
جسم خارجی: شستن ملایم چشم با محلول نمکی استریل یا خارج کردن جسم توسط پزشک می تواند تسکین فوری را به همراه داشته باشد.
التهاب: قطره های چشمی آنتی بیوتیکی یا ضد ویروسی، بسته به علت، می توانند با عفونت مقابله کرده و التهاب را کاهش دهند. آنتی هیستامین ها ممکن است برای آلرژی مفید باشند.
گل مژه یا شالازیون: کمپرس گرم و بهداشت ملایم پلک اغلب می تواند باعث زهکشی و بهبودی شود. در برخی موارد ممکن است نیاز به آنتی بیوتیک یا تزریق استروئید باشد.
بلفاریت: اسکراب پلک، کمپرس گرم و آنتی بیوتیک ها می توانند رشد بیش از حد باکتری ها را کنترل کرده و علائم را کاهش دهند.
ساییدگی قرنیه: قطره های شفابخش و چسباندن چشم معمولاً توصیه می شود، در صورت وجود خطر عفونت، آنتی بیوتیک مصرف شود.
شرایط زمینه ای: درمان به شرایط خاص بستگی دارد، اما ممکن است شامل داروها، جراحی یا سایر مداخلات باشد.
پیشگیری کلیدی است:

در حالی که برخی موقعیت ها اجتناب ناپذیر هستند، اقدامات پیشگیرانه می تواند خطر تجربه درد همراه با پلک زدن را در آینده به حداقل برساند.

دست های خود را مرتب بشویید: این کار به جلوگیری از انتقال باکتری به چشم شما کمک می کند.
از عینک محافظ استفاده کنید: عینک هنگام شنا یا عینک ایمنی در حین کار در حیاط می تواند از چشمان شما در برابر عوامل تحریک کننده محافظت کند.
از مالیدن چشم ها خودداری کنید: این کار می تواند بافت های ظریف را تحریک و ملتهب کند.
محدود کردن زمان استفاده از صفحه نمایش: پلک زدن مکرر مرتبط با صفحه نمایش دیجیتال می تواند به خشکی چشم کمک کند. استراحت کنید و از قطره های چشمی روان کننده استفاده کنید.
بهداشت خواب را رعایت کنید: خواب کافی به شما کمک می کند تا چشمانتان را به خوبی استراحت کرده و روغن کاری کنید.
معاینات منظم چشم را برنامه ریزی کنید: تشخیص زودهنگام و مدیریت بیماری های چشمی می تواند از عوارض و ناراحتی های بعدی جلوگیری کند.
به یاد داشته باشید: پلک زدن دردناک ممکن است هشدار دهنده به نظر برسد، اما با تشخیص و درمان مناسب، اغلب یک تجربه گذرا است. با گوش دادن به چشمان خود و جستجوی کمک حرفه ای در صورت نیاز، می توانید راه خود را به راحتی و دید واضح پلک بزنید.

سلب مسئولیت: این مقاله فقط برای اطلاعات عمومی است و به عنوان جایگزینی برای توصیه های پزشکی حرفه ای در نظر گرفته نشده است. همیشه برای تشخیص و درمان هر گونه نگرانی چشمی با چشم پزشک متخصص مشورت کنید.

این مقاله توسعه یافته علل مختلف و گزینه های درمانی برای درد همراه با پلک زدن را بررسی می کند و اهمیت جستجوی مراقبت های حرفه ای و اقدامات پیشگیرانه را برجسته می کند. به یاد داشته باشید، وقتی صحبت از سلامت چشم شما می شود، دانش قدرت است!

 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.