ALS در مقابل پارکینسون: درک تفاوت ها و روش های تشخیصی

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) و بیماری پارکینسون دو اختلال عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد و اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می شود. اگرچه هر دو بیماری بر سیستم عصبی تأثیر می گذارند و شامل اختلال در عملکرد حرکتی می شوند، اما تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و تشخیص دارند. این مقاله به بررسی تفاوت‌های بین ALS و بیماری پارکینسون می‌پردازد و روش‌های مورد استفاده برای تشخیص هر بیماری را مورد بحث قرار می‌دهد.

ALS چیست؟

ALS، همچنین به عنوان بیماری لو گریگ شناخته می شود، یک اختلال عصبی پیشرونده است که سلول های عصبی در مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری نورون های حرکتی را هدف قرار می دهد که مسئول کنترل ماهیچه های ارادی هستند که منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و در نهایت فلج می شود. هیچ درمان شناخته شده ای برای ALS وجود ندارد و اکثر افراد مبتلا به این بیماری در طی 2 تا 5 سال پس از تشخیص در اثر نارسایی تنفسی می میرند. با این حال، تقریباً 10٪ از مبتلایان به ALS برای 10 سال یا بیشتر زندگی می کنند.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن و پیشرونده است که سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد، به طور خاص نورون های تولید کننده دوپامین در مغز را هدف قرار می دهد. از دست دادن این سلول ها منجر به اختلالات عملکرد حرکتی مانند لرزش، سفتی و مشکل در هماهنگی و تعادل می شود. بیماری پارکینسون معمولاً کندتر از ALS پیشرفت می کند و می توان با داروها و تنظیم سبک زندگی آن را مدیریت کرد. میانگین امید به زندگی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نزدیک به میانگین افراد بدون این بیماری است.

تفاوت بین ALS و بیماری پارکینسون

پیشرفت: ALS به سرعت پیشرفت می کند، اغلب منجر به فلج و مرگ در عرض چند سال می شود، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و علائم به تدریج طی چند سال بدتر می شود.
اختلالات حرکتی: ALS عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد و منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و اسپاستیسیته می شود، در حالی که بیماری پارکینسون بر عضلات غیرارادی تأثیر می گذارد و باعث لرزش، سفتی و برادی کینزی (آهسته حرکت) می شود.
تأثیر شناختی: ALS معمولاً بر عملکرد شناختی تأثیر نمی گذارد، مگر اینکه نوع نادر ALS باشد که شامل زوال عقل فرونتومپورال (FTD) باشد. در مقابل، بیماری پارکینسون می تواند منجر به زوال شناختی، زوال عقل و علائم روانپزشکی در مراحل پیشرفته شود.
مشکلات گفتار و بلع: ALS می تواند منجر به مشکلات گفتاری و بلع در اوایل پیشرفت بیماری شود، در حالی که بیماری پارکینسون تمایل دارد این عملکردها را در مراحل بعدی تحت تاثیر قرار دهد.
تشخیص: تشخیص ALS معمولاً از طریق یک فرآیند حذف انجام می شود، زیرا هیچ آزمایش قطعی برای این بیماری وجود ندارد. در مقابل، تشخیص بیماری پارکینسون می‌تواند با ترکیبی از معاینات بالینی، تاریخچه بیمار و گاهی اوقات مطالعات تصویربرداری ساده‌تر باشد.
روش های تشخیصی ALS

تشخیص ALS شامل چندین مرحله برای رد سایر علل بالقوه علائم، مانند تومورهای نخاع، مولتیپل اسکلروزیس یا اسپوندیلوز گردن است. فرآیند تشخیصی ALS ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و قدرت، تون، رفلکس ها و هماهنگی عضلات را ارزیابی می کند.
الکترومیوگرافی (EMG): EMG آزمایشی است که فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب را اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند به تعیین آسیب به نورون های حرکتی کمک کند، همانطور که در ALS دیده می شود.
مطالعات هدایت عصبی (NCS): NCS همراه با EMG برای ارزیابی سرعت و بزرگی تکانه های عصبی استفاده می شود.
آزمایش های خون و آزمایشگاهی: آزمایش های خون می تواند به رد سایر بیماری هایی که ممکن است علائم ALS را تقلید کنند کمک کند.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): اسکن MRI می تواند به پزشکان کمک کند تا مغز و نخاع را برای شناسایی هرگونه ناهنجاری ساختاری تجسم کنند.
روش های تشخیصی بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون شامل ترکیبی از معاینات بالینی، سابقه پزشکی و گاهی اوقات، مطالعات تصویربرداری است. هیچ آزمایش قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما تشخیص را می توان با درجه اطمینان بالایی بر اساس روش های زیر انجام داد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل، ارزیابی عملکرد حرکتی، رفلکس ها و هماهنگی انجام می دهد.
مقیاس یکپارچه رتبه بندی بیماری پارکینسون (UPDRS): UPDRS یک مقیاس رتبه بندی جامع است که برای ارزیابی شدت علائم بیماری پارکینسون استفاده می شود.
اسکن DaT (DaT SPECT): اسکن DaT از مقدار کمی ردیاب رادیواکتیو برای تجسم نورون های تولید کننده دوپامین در مغز استفاده می کند. این مطالعه تصویربرداری می‌تواند به تمایز بیماری پارکینسون از سایر بیماری‌هایی که علائم مشابه ایجاد می‌کنند کمک کند.
آزمایش‌های خون و آزمایشگاهی: آزمایش‌های خون می‌تواند به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم بیماری پارکینسون را تقلید کنند، کمک کند.
نتیجه

در سیستم عصبی، آنها تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و روش های تشخیصی دارند. ALS معمولاً به سرعت پیشرفت می کند و عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و عضلات غیرارادی را تحت تأثیر قرار می دهد. فرآیند تشخیصی ALS شامل یک سری آزمایشات برای رد سایر شرایط است، در حالی که تشخیص بیماری پارکینسون با ترکیبی از معاینات بالینی، مقیاس های رتبه بندی و مطالعات تصویربرداری انجام می شود. درک تفاوت های بین ALS و بیماری پارکینسون برای تشخیص به موقع و دقیق، حصول اطمینان از درمان و استراتژی های مدیریت مناسب برای بیماران بسیار مهم است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.