آنژین صدری و بیماری عروق کرونر

آنژین صدری و بیماری عروق کرونر (CAD) دو بیماری هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما در واقع کاملاً متفاوت هستند. در حالی که CAD شرایطی است که در آن شریان‌هایی که خون را به قلب می‌رسانند با تجمع پلاک‌ها باریک یا مسدود می‌شوند، آنژین صدری یکی از علائم CAD است که زمانی رخ می‌دهد که عضله قلب خون غنی از اکسیژن کافی دریافت نمی‌کند.

آنژین نوعی درد قفسه سینه است که زمانی رخ می دهد که جریان خون به قلب محدود شود. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که شریان های کرونری که خون را به قلب می رسانند، با تجمع پلاک های متشکل از چربی، کلسترول و سایر مواد باریک یا مسدود شوند. کاهش جریان خون می تواند باعث کمبود اکسیژن در عضله قلب شود که منجر به درد قفسه سینه یا آنژین می شود. آنژین می تواند یکی از علائم CAD باشد، اما می تواند ناشی از شرایط دیگری مانند اسپاسم عروق کرونر یا لخته شدن خون در شریان کرونر باشد.

دو نوع اصلی آنژین وجود دارد: آنژین آنژین پایدار و آنژین ناپایدار. آنژین پایدار یک الگوی قابل پیش بینی از درد قفسه سینه است که در حین فعالیت بدنی یا استرس عاطفی رخ می دهد. معمولاً با استراحت یا مصرف دارو برطرف می شود. آنژین ناپایدار شدیدتر و غیرقابل پیش بینی است و ممکن است در حالت استراحت یا تنها با حداقل فعالیت بدنی رخ دهد. این نشانه یک بیماری زمینه ای جدی تر مانند حمله قلبی است و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

از سوی دیگر، CAD وضعیتی است که در آن شریان‌هایی که خون را به قلب می‌رسانند، با تجمع پلاک‌ها باریک یا مسدود می‌شوند. این می تواند به دلیل عوامل مختلفی از جمله رژیم غذایی سرشار از چربی های اشباع شده، سیگار کشیدن، فشار خون بالا، کلسترول بالا و کمبود فعالیت بدنی رخ دهد. همانطور که پلاک ایجاد می شود، می تواند باعث باریک شدن یا انسداد شریان ها شود که جریان خون را به قلب کاهش می دهد و منجر به درد قفسه سینه یا آنژین می شود.

CAD یک بیماری شایع است و تخمین زده می شود که حدود 16 میلیون نفر در ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستند. در مردان شایع تر از زنان است و خطر ابتلا به CAD با افزایش سن افزایش می یابد. سایر عوامل خطر CAD شامل سابقه خانوادگی این بیماری، دیابت و بیماری مزمن کلیوی است.

علائم CAD بسته به شدت بیماری می تواند متفاوت باشد. علاوه بر درد قفسه سینه یا آنژین، علائم دیگر ممکن است شامل تنگی نفس، خستگی و احساس سنگینی یا سفتی در قفسه سینه باشد. برخی از افراد مبتلا به CAD ممکن است درد یا ناراحتی را در بازوها، پشت، گردن، فک یا معده تجربه کنند.

تشخیص CAD و آنژین معمولاً شامل معاینه فیزیکی، سابقه پزشکی و انواع آزمایش‌های تشخیصی است. اینها ممکن است شامل الکتروکاردیوگرام (ECG) باشد که فعالیت الکتریکی قلب را اندازه‌گیری می‌کند، و آنژیوگرافی عروق کرونر، که از اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر دقیق از رگ‌های خونی که قلب را تامین می‌کنند، استفاده می‌کند. همچنین ممکن است آزمایش خون برای بررسی سایر شرایطی که می‌توانند باعث درد قفسه سینه یا آنژین شوند، انجام شود.

درمان CAD و آنژین معمولاً شامل تغییر سبک زندگی، داروها و در برخی موارد جراحی است. تغییرات سبک زندگی ممکن است شامل ترک سیگار، رژیم غذایی سالم، کاهش وزن و افزایش فعالیت بدنی باشد. داروهای مورد استفاده برای درمان CAD و آنژین ممکن است شامل آسپرین، مسدود کننده های بتا، نیترات ها و رقیق کننده های خون باشد. در موارد شدیدتر، ممکن است جراحی برای ترمیم یا دور زدن عروق کرونر مسدود شده لازم باشد.

پیشگیری از CAD و آنژین شامل انتخاب سبک زندگی سالم، از جمله خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، سیگار نکشیدن، و کنترل فشار خون، کلسترول و قند خون است. معاینات منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی نیز می تواند به شناسایی و درمان هر گونه بیماری زمینه ای که ممکن است خطر ابتلا به CAD یا آنژین را افزایش دهد کمک کند.

 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

آشنایی با وریدها و آناتومی پیشانی

## رگهای پیشانی بیرون زده: فقط یک نگرانی آرایشی نیست

در حالی که رگ های روی پیشانی کاملا طبیعی هستند، بیرون زدگی قابل توجه آنها می تواند نگرانی هایی را ایجاد کند. این مقاله به دلایل مختلف، نشانه‌های بالقوه و گزینه‌های مدیریتی پیرامون این پدیده عمیق‌تر می‌پردازد.

**آشنایی با وریدها و آناتومی پیشانی:**

سیستم گردش خون ما برای بازگرداندن خون به قلب به شبکه ای از سیاهرگ ها متکی است. چندین سیاهرگ از پیشانی عبور می‌کنند که مهم‌ترین آنها وریدهای فوق‌تروکلیار (که به صورت عمودی بین ابروها قرار دارند) و سیاهرگ‌های تمپورال (نزدیک شقیقه‌ها) هستند.

**چه چیزی باعث بیرون زدگی رگ های پیشانی می شود؟**

عوامل متعددی می توانند در ایجاد سیاهرگ های برجسته روی پیشانی نقش داشته باشند:

* **پیری:** با نازک شدن پوست با افزایش سن، سیاهرگ های زیرین بیشتر نمایان می شوند.
* **ژنتیک:** برخی افراد مستعد داشتن پوست نازک تر یا ساختارهای ورید قوی تر هستند که ذاتاً آنها را برجسته تر می کند.
* ** قرار گرفتن در معرض نور خورشید: ** آسیب های خورشیدی ساختار پوست را تضعیف می کند و به دید رگ ها کمک می کند.
* **افزایش فشار:** زور زدن، سرفه کردن، بلند کردن اجسام سنگین یا پوشیدن سر تنگ می تواند به طور موقت رگ های پیشانی را باد کند.
* **وزن:** کاهش چربی بدن به دلیل بافت کمتر اطراف، رگ ها را برجسته می کند.
* **رنگ پوست:** پوست روشن تر در مقایسه با رنگ های تیره تر، تجسم رگ ها را آسان تر می کند.
* **عوامل سبک زندگی:** استرس، سیگار کشیدن و مصرف بیش از حد الکل می تواند بر سلامت و ظاهر رگ تأثیر بگذارد.

**آیا رگ های پیشانی بیرون زده باعث نگرانی هستند؟**

در بیشتر موارد، رگهای برجسته پیشانی یک **یک نگرانی زیبایی** هستند تا پزشکی. با این حال، **با پزشک مشورت کنید اگر:**

* سیاهرگ ها به طور ناگهانی ظاهر می شوند یا به طور قابل توجهی برجسته تر می شوند.
* درد، قرمزی یا حساسیت در اطراف رگ‌ها را تجربه می‌کنید.
* سابقه لخته شدن خون یا شرایط عروقی دارید.
* بیرون زدگی با علائم نگران کننده دیگری مانند سردرد، سرگیجه یا مشکلات بینایی همراه است.

**شرایط زمینه ای بالقوه:**

در حالی که نادر است، چندین بیماری پزشکی می توانند به صورت وریدهای پیشانی برجسته ظاهر شوند:

* **روزاسه:** یک بیماری مزمن پوستی که باعث گرگرفتگی صورت و رگ های خونی قابل مشاهده می شود.
* **سندرم کوشینگ:** تولید بیش از حد کورتیزول می تواند منجر به افزایش وزن، کبودی آسان و برجسته شدن ورید صورت شود.
* **سندرم ورید کاوا برتر:** انسداد ورید اصلی که قسمت بالایی بدن را تخلیه می کند می تواند باعث تورم صورت و اتساع ورید شود.
* **بیماری کبد:** مشکلات پیشرفته کبدی می تواند بر جریان خون و ظاهر سیاهرگ تأثیر بگذارد.

**گزینه های مدیریت و درمان:**

اگر رگ های پیشانی بیرون زده شما را آزار می دهد، چندین گزینه غیرتهاجمی و کم تهاجمی وجود دارد:

* **درمان های لیزری:** لیزرهای هدف، ظاهر سیاهرگ های قابل مشاهده را منقبض می کنند و می بندند.
* ** اسکلروتراپی:** تزریق محلول باعث فروپاشی و محو شدن وریدهای آسیب دیده می شود.
* ** میکرونیدلینگ:** سوزن های ریز تولید کلاژن را برای ضخیم شدن پوست و استتار رگ ها تحریک می کنند.
* **کرم ها و آرایش:** محصولات موضعی و کاربرد آرایش استراتژیک می توانند به طور موقت دید رگ ها را کاهش دهند.

**به خاطر داشته باشید:** بسیار مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی واجد شرایط مشورت کنید تا علت بیرون زدگی رگ های خود را تعیین کنید و با در نظر گرفتن نیازهای فردی و خطرات احتمالی خود، درباره گزینه های درمانی مناسب صحبت کنید.

**نتیجه:**

رگ‌های برجسته پیشانی اغلب نگرانی‌های زیبایی را ایجاد می‌کنند، اما به ندرت نشان‌دهنده مشکلات جدی پزشکی هستند. درک علل زمینه‌ای و مشورت با پزشک برای ارزیابی، گام‌های مهمی در تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد مدیریت و گزینه‌های درمانی بالقوه است. در حالی که برخی از رگ‌ها به مراقبت پزشکی نیاز دارند، بسیاری از آنها را می‌توان از طریق رویکردهای غیرتهاجمی، بازگرداندن اعتماد به نفس و رضایت از خود، درمان کرد.

https://zendegiyesabz.com/%d8%a8%d8%b1%d8%a2%d9%85%d8%af%da%af%db%8c-%d8%b1%da%af-%d9%87%d8%a7%db%8c-%d9%be%db%8c%d8%b4%d8%a7%d9%86%db%8c-%d9%86%d8%b4%d8%a7%d9%86%d9%87-%da%86%db%8c%d8%b3%d8%aa/

آیا می توان در دوران بارداری پروبیوتیک مصرف کرد؟

پروبیوتیک‌ها، میکروارگانیسم‌های زنده‌ای که در صورت مصرف به مقدار کافی فواید سلامتی دارند، در سال‌های اخیر به دلیل نقششان در ارتقای سلامت روده و ایمنی محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند. بسیاری از مردم تعجب می‌کنند که آیا مصرف پروبیوتیک‌ها در دوران بارداری بی‌خطر است، زمانی که مادران باردار به طور خاص بر تضمین سلامت خود و سلامت جنین در حال رشد خود تمرکز می‌کنند. در حالی که نشان داده شده است که پروبیوتیک ها فواید بی شماری برای سلامت کلی دارند، مسئله ایمنی آنها در دوران بارداری نیاز به بحث ظریفی دارد.

قبل از هر چیز، درک این نکته ضروری است که بارداری یک دوره حساس است و هر گونه مکمل یا تغییر رژیم غذایی باید با احتیاط انجام شود. سیستم ایمنی بدن در طول بارداری دستخوش تغییراتی می شود تا بقای جنین تضمین شود و زنان باردار مستعد ابتلا به عفونت ها شوند. حفظ تعادل میکروبیوم روده هم برای مادر و هم برای نوزاد حیاتی است، زیرا بر سیستم ایمنی، هضم و متابولیسم تأثیر می گذارد. پروبیوتیک ها، با پتانسیلشان برای بازگرداندن و حمایت از فلور روده سالم، ممکن است برای مادران باردار انتخابی منطقی به نظر برسد.

مطالعات متعددی استفاده از پروبیوتیک ها در دوران بارداری را بررسی کرده اند و نتایج دلگرم کننده بوده است. برخی از مزایای بالقوه پروبیوتیک ها در بارداری عبارتند از:

1. کاهش خطر ابتلا به دیابت بارداری: مروری بر چندین مطالعه نشان داد که پروبیوتیک ها ممکن است با تعدیل متابولیسم گلوکز و التهاب به کاهش خطر ابتلا به دیابت بارداری کمک کنند (Diabetes Care, 2018).

2. پیشگیری از عفونت های واژن: نشان داده شده است که پروبیوتیک ها، به ویژه گونه های لاکتوباسیلوس، به پیشگیری از واژینوز باکتریایی و کاهش خطر عفونت های دستگاه ادراری، که در دوران بارداری شایع هستند، کمک می کنند (مجله پزشکی مادر-جنین و نوزادان، 2019).

3. پیشگیری از آلرژی: تحقیقات نشان می دهد که مصرف پروبیوتیک ها در دوران بارداری و شیردهی ممکن است خطر ابتلا به آلرژی را در کودک با تعدیل پاسخ سیستم ایمنی کاهش دهد (Clinical & Experimental Alergy، 2014).

4. ترویج وزن سالم هنگام تولد: برخی از مطالعات پروبیوتیک ها را با وزن بالاتر هنگام تولد و کاهش خطر وزن کم هنگام تولد مرتبط دانسته اند (تحقیقات کودکان، 2019).

5. حمایت از پیشگیری از افسردگی پس از زایمان: تحقیقات در حال ظهور نشان می دهد که پروبیوتیک ها ممکن است تأثیر مثبتی بر سلامت روان داشته باشند و به طور بالقوه خطر افسردگی پس از زایمان را کاهش دهند (Frontiers in Psychiatry، 2020).

علی‌رغم این یافته‌های امیدوارکننده، توجه به این نکته مهم است که آزمایش‌های کنترل‌شده تصادفی‌سازی‌شده در مقیاس بزرگ‌تر برای ایجاد نتایج قطعی در مورد ایمنی و اثربخشی پروبیوتیک‌ها در دوران بارداری ضروری است. زنان باردار باید قبل از شروع هر گونه مکمل پروبیوتیک با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنند، زیرا نیازهای فردی ممکن است متفاوت باشد.

هنگام بررسی پروبیوتیک ها در دوران بارداری، چند فاکتور کلیدی وجود دارد که باید به خاطر داشته باشید:

1. یک مارک معتبر انتخاب کنید: به دنبال پروبیوتیک هایی باشید که به طور خاص برای زنان باردار فرموله شده و توسط یک شرکت مورد اعتماد با آزمایش های شخص ثالث برای کیفیت و خلوص تولید می شوند. این تضمین می کند که محصول دارای سویه های ادعا شده و واحدهای تشکیل دهنده کلونی (CFU) است و از آلاینده های مضر عاری است.

2. سویه هایی با ایمنی اثبات شده را انتخاب کنید: سویه های خاصی مانند لاکتوباسیلوس رامنوسوس و لاکتوباسیلوس رویتری به طور گسترده تری در زنان باردار مورد مطالعه قرار گرفته اند و نتایج امیدوارکننده ای نشان داده اند.

3. با دوز کم شروع کنید: اگر به تازگی پروبیوتیک ها را مصرف می کنید، با دوز کمتر شروع کنید و به تدریج افزایش دهید تا از ناراحتی احتمالی گوارشی جلوگیری کنید. این به بدن شما اجازه می دهد تا با افزایش بار باکتریایی سازگار شود.

4. از نظر عوارض جانبی نظارت کنید: مانند هر مکمل یا دارویی، از عوارض جانبی احتمالی مانند نفخ، گاز یا اسهال آگاه باشید و آنها را به پزشک خود گزارش دهید.

5. زمان: برخی از متخصصان مصرف پروبیوتیک ها را در سه ماهه دوم و سوم زمانی که خطر ابتلا به دیابت بارداری و عفونت های واژن وجود دارد، توصیه می کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

روش های رفع خارش وریدهای واریسی

وریدهای واریسی یک مشکل رایج سلامتی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. آنها رگهای متورم، پیچ خورده و برآمده هستند که اغلب به رنگ آبی یا بنفش تیره در سطح پوست ظاهر می شوند. در حالی که وریدهای واریسی معمولاً یک نگرانی جدی برای سلامتی نیستند، می توانند باعث ناراحتی، درد و خارش شوند. در این مقاله روش های مختلف برای تسکین خارش رگ های واریسی را بررسی می کنیم.

آشنایی با وریدهای واریسی و خارش

واریس زمانی اتفاق می‌افتد که دریچه‌های وریدها ضعیف شده یا آسیب می‌بینند و باعث می‌شود خون به جای برگشتن به قلب در رگ‌ها جمع شود. این می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم، از جمله خارش شود. خارش همراه با وریدهای واریسی ناشی از افزایش فشار در وریدها است که می تواند پوست را تحریک کند و منجر به راش خشک و پوسته پوسته شود. در برخی موارد، خارش می تواند شدید باشد و ممکن است منجر به خاراندن شود که می تواند به پوست آسیب بیشتری وارد کند و منجر به عفونت شود.

روش های رفع خارش وریدهای واریسی

1. جوراب های فشاری: جوراب های فشاری یک درمان رایج برای رگ های واریسی هستند و می توانند به تسکین خارش کمک کنند. این جوراب‌ها فشار ملایمی به پاها وارد می‌کنند که می‌تواند جریان خون را بهبود بخشد و تورم را کاهش دهد. جوراب های فشاری در قدرت های مختلف موجود هستند و می توان آنها را بدون نسخه یا با نسخه خریداری کرد. پوشیدن جوراب های فشرده طبق دستور ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای اطمینان از اثربخشی آنها ضروری است.
2. مرطوب کننده: مرطوب نگه داشتن پوست می تواند به تسکین خارش مرتبط با واریس کمک کند. یک مرطوب کننده بدون عطر را چندین بار در روز روی ناحیه آسیب دیده بمالید و روی مناطقی که پوست خشک یا پوسته پوسته است تمرکز کنید. از خاراندن ناحیه خارش دار خودداری کنید، زیرا می تواند به پوست آسیب برساند و منجر به عفونت شود.
3. ارتفاع: بالا بردن پاها می تواند به کاهش فشار در رگ ها و رفع خارش کمک کند. سعی کنید 15 تا 20 دقیقه سه تا چهار بار در روز پاهای خود را بالای قلب خود قرار دهید. همچنین می توانید با استفاده از یک بالش گوه ای یا قرار دادن بلوک ها در زیر پای تخت، پاهای خود را هنگام خواب بالا بیاورید.
4. ورزش: ورزش منظم می تواند جریان خون را بهبود بخشد و خطر ابتلا به واریس را کاهش دهد. پیاده روی، شنا و دوچرخه سواری ورزش های عالی برای واریس هستند. در بیشتر روزهای هفته حداقل 30 دقیقه ورزش با شدت متوسط را هدف قرار دهید.
5. اجتناب از گرما: گرما می تواند رگ های واریسی را بدتر کرده و خارش را افزایش دهد. از دوش آب گرم، حمام و سونا خودداری کنید. در عوض، هنگام استحمام از آب گرم استفاده کنید و از نشستن یا ایستادن طولانی مدت در مقابل بخاری یا شومینه خودداری کنید.
6. داروها: در برخی موارد، ممکن است داروها برای تسکین خارش ناشی از واریس ضروری باشد. آنتی هیستامین ها مانند دیفن هیدرامین (بنادریل) می توانند به کاهش خارش کمک کنند. کرم ها و پمادهای موضعی مانند هیدروکورتیزون نیز می توانند به تسکین خارش کمک کنند. با این حال، ضروری است که قبل از شروع هر داروی جدیدی با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید.
7. اسکلروتراپی: اسکلروتراپی یک روش کم تهاجمی است که شامل تزریق یک محلول به ورید آسیب دیده می شود و باعث فروپاشی و در نهایت ناپدید شدن آن می شود. این روش می تواند به تسکین خارش مرتبط با واریس کمک کند. با این حال، معمولاً برای اهداف آرایشی استفاده می شود و ممکن است تحت پوشش بیمه قرار نگیرد.
8. لیزر درمانی درون وریدی: لیزر درمانی درون وریدی روشی است که شامل استفاده از لیزر برای بسته شدن ورید آسیب دیده است. این روش می تواند به تسکین خارش ناشی از واریس کمک کند و می تواند در مطب پزشک یا مرکز جراحی سرپایی انجام شود.

نتیجه

واریس می تواند باعث ناراحتی، درد و خارش شود. با این حال، روش های مختلفی برای تسکین خارش مرتبط با واریس وجود دارد. جوراب‌های فشاری، مرطوب‌کننده، بالا بردن سطح بدن، ورزش، اجتناب از گرما، داروها، اسکلروتراپی و لیزر درمانی درون وریدی، همگی روش‌های موثری برای تسکین خارش ناشی از واریس هستند. اگر خارش همراه با واریس را تجربه می کنید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود صحبت کنید تا بهترین روش درمانی را برای شما تعیین کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

اسپاسم همی صورت: شناخت علل، علائم و گزینه های درمانی

اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که با انقباضات غیرارادی و مکرر عضلات در یک طرف صورت مشخص می شود. این اسپاسم‌ها می‌توانند از انقباضات خفیف تا حرکات شدید و غیرقابل کنترل که می‌توانند با فعالیت‌های روزانه تداخل داشته باشند و باعث ناراحتی قابل توجهی شوند، متغیر باشند. درک علل، علائم و گزینه های درمانی موجود برای اسپاسم همی صورت برای مدیریت موثر این بیماری بسیار مهم است.

**علل اسپاسم نیمه صورت**

علت دقیق اسپاسم همی صورت اغلب ناشناخته است، اما عوامل متعددی به عنوان عوامل بالقوه شناسایی شده اند:

1. **فشرده شدن عروق:** در بسیاری از موارد، اسپاسم همی صورت به دلیل فشرده شدن عصب صورت توسط یک رگ خونی، معمولاً یک شریان، ایجاد می شود. این فشردگی می‌تواند عصب را تحریک کرده و منجر به سیگنال‌های عصبی غیرطبیعی و انقباضات غیرارادی عضلات شود.

2. **ناهنجاری های ساختاری:** به ندرت اسپاسم همی صورت می تواند با ناهنجاری های ساختاری در مغز یا ساقه مغز مانند تومورها، کیست ها یا ناهنجاری های رشدی همراه باشد. این ناهنجاری ها همچنین می توانند عصب صورت را فشرده یا تحریک کنند و در نتیجه اسپاسم ایجاد کنند.

3. ** مولتیپل اسکلروزیس: ** اسپاسم همی صورت گاهی اوقات می تواند علامتی از مولتیپل اسکلروزیس (MS) باشد، یک بیماری خودایمنی مزمن که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به غلاف محافظ میلین اطراف رشته های عصبی حمله می کند که منجر به علائم عصبی مختلف از جمله اسپاسم همی صورت می شود.

**علائم اسپاسم همی صورت**

علامت اولیه اسپاسم همی صورت، انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت است. این اسپاسم ها می توانند به روش های مختلف ظاهر شوند:

1. **تقویت پلک:** شایع ترین علامت پرش یا پلک زدن پلک است که می تواند متناوب یا مداوم باشد.

2. **انقباضات عضلانی صورت:** اسپاسم می تواند سایر ماهیچه های صورت را درگیر کند و باعث حرکات غیرارادی مانند بالا بردن ابروها، گشاد شدن سوراخ بینی یا تکان دادن دهان شود.

3. **عدم تقارن صورت:** اسپاسم ها می توانند منجر به عدم تقارن صورت شوند، به طوری که یک طرف صورت مخدوش شده یا به یک طرف کشیده شده است.

4. **حساسیت شنوایی:** برخی از افراد مبتلا به اسپاسم همی صورت ممکن است افزایش حساسیت به صدا را در سمت آسیب دیده تجربه کنند.

5. **درد:** در موارد نادر، اسپاسم همی صورت می تواند با درد یا ناراحتی در ناحیه آسیب دیده صورت همراه باشد.

**گزینه های درمانی اسپاسم همی صورت**

انتخاب درمان اسپاسم همی صورت بستگی به شدت علائم و علت زمینه ای دارد. گزینه های درمانی رایج عبارتند از:

1. **تزریق سم بوتولینوم:** سم بوتولینوم که معمولاً به عنوان بوتاکس شناخته می شود، یک نوروتوکسین است که به طور موقت عضلات را فلج می کند. تزریق سم بوتولینوم به عضلات صورت آسیب دیده می تواند به کاهش یا از بین بردن اسپاسم برای چند ماه کمک کند.

2. **جراحی رفع فشار میکروواسکولار:** اگر فشرده سازی عروقی به عنوان علت اسپاسم همی صورت شناسایی شود، ممکن است جراحی رفع فشار میکروواسکولار توصیه شود. این جراحی شامل جداسازی دقیق رگ خونی از عصب صورت برای از بین بردن فشار و توقف اسپاسم است.

3. **داروها:** داروهایی مانند داروهای ضد تشنج یا شل کننده های عضلانی ممکن است برای کنترل اسپاسم تجویز شوند. با این حال، این داروها اغلب کمتر از تزریق سم بوتولینوم یا جراحی موثر هستند.

4. **فیزیوتراپی:** تمرینات فیزیوتراپی می تواند به تقویت عضلات صورت و بهبود تقارن صورت کمک کند. این می تواند در ترکیب با سایر درمان ها مفید باشد.

**نتیجه**

اسپاسم همی فاسیال یک اختلال عصبی است که با انقباضات غیرارادی عضلات یک طرف صورت مشخص می شود. در حالی که علت دقیق اغلب ناشناخته است، فشردگی عروق و ناهنجاری‌های ساختاری از عوامل مشترک شایع هستند. علائم معمولاً شامل پرش پلک، انقباض عضلات صورت و عدم تقارن صورت است. گزینه های درمانی شامل تزریق سم بوتولینوم، جراحی رفع فشار میکروواسکولار، داروها و فیزیوتراپی است. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اسپاسم همی صورت کمک کند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

حرکات غیر ارادی عضلات: راهنمای جامع انواع، تشخیص و درمان

حرکات غیر ارادی عضلات حرکات کنترل نشده و غیرمنتظره بدن هستند که بدون تلاش آگاهانه رخ می دهند. این حرکات می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود، از پاسخ های طبیعی سیستم عصبی گرفته تا شرایط پزشکی جدی. در این مقاله، انواع مختلف حرکات غیر ارادی عضلانی، علائم، تشخیص و گزینه های درمانی آنها را بررسی خواهیم کرد.

انواع حرکات غیر ارادی عضلات

1. تیک

تیک ها حرکات یا صداهای ناگهانی و تکراری هستند که می توانند هر قسمتی از بدن را تحت تاثیر قرار دهند. آنها می توانند ساده، شامل یک عضله یا گروهی از ماهیچه ها، یا پیچیده، شامل چندین گروه عضلانی باشند. تیک های ساده معمولی شامل پلک زدن، انقباض بینی و شانه بالا انداختن است، در حالی که تیک های پیچیده ممکن است شامل یک سری حرکات مانند لمس اشیاء یا پریدن در محل باشد. تیک ها همچنین می توانند آوازی باشند، از جمله غرغر کردن، سرفه کردن، یا تکرار کلمات.

تیک ها اغلب با استرس، خستگی یا هیجان تشدید می شوند و ممکن است با آرامش یا تمرکز روی یک کار بهبود پیدا کنند. اگرچه تیک ها می توانند خجالت آور یا مختل کننده باشند، اما معمولاً مضر نیستند و معمولاً نشان دهنده یک بیماری زمینه ای شدید نیستند.

2. کره

کوریا یک اختلال حرکتی است که با حرکات غیرارادی، سریع و نامنظم مشخص می شود که شبیه به رقص یا بی هدف به نظر می رسد. این حرکات می تواند هر قسمت از بدن از جمله صورت، اندام ها و تنه را تحت تاثیر قرار دهد. کریا همچنین می تواند باعث ایجاد مشکل در هماهنگی، تعادل و گفتار شود.

کره می تواند نشانه ای از چندین بیماری باشد، از جمله بیماری هانتینگتون، کره سیدنهام و برخی اختلالات متابولیک. درمان کره به علت زمینه‌ای بستگی دارد و ممکن است شامل داروهایی برای کنترل حرکات یا مدیریت بیماری زمینه‌ای باشد.

3. آتتوز

آتتوز نوعی حرکت غیرارادی است که شامل حرکات آهسته، سینوسی و انقباضی است که اغلب دست ها و پاها را درگیر می کند. آتتوز همچنین می تواند باعث ضعف عضلانی، لرزش و مشکل در هماهنگی و تعادل شود.

آتتوز اغلب با آسیب مغزی یا شرایط دژنراتیو مانند فلج مغزی یا بیماری ویلسون همراه است. درمان آتتوز ممکن است شامل فیزیوتراپی، داروها برای کنترل حرکات یا جراحی برای کاشت دستگاه های تحریک عمقی مغز باشد.

4. دیستونی

دیستونی یک اختلال عصبی است که با انقباضات مداوم یا متناوب عضلانی مشخص می شود که باعث وضعیت های غیر طبیعی یا حرکات تکراری می شود. دیستونی می تواند هر بخشی از بدن از جمله صورت، گردن، اندام ها و تنه را درگیر کند. دیستونی همچنین می تواند باعث درد، خستگی و مشکل در فعالیت های روزانه شود.

دیستونی می تواند نشانه ای از چندین بیماری باشد، از جمله بیماری پارکینسون، مولتیپل اسکلروزیس و آسیب مغزی. درمان دیستونی ممکن است شامل داروها، تزریق سم بوتولینوم یا جراحی تحریک عمیق مغز باشد.

5. میوکلونوس

میوکلونوس نوعی حرکت غیرارادی است که شامل تکان یا انقباض عضلانی سریع و شوک مانند است. میوکلونوس می تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد و می تواند به طور تصادفی یا در پاسخ به محرک هایی مانند لمس یا صدا ایجاد شود.

میوکلونوس می تواند نشانه ای از چندین وضعیت پزشکی از جمله صرع، آسیب مغزی و اختلالات متابولیک باشد. درمان میوکلونوس ممکن است شامل داروهایی برای کنترل حرکات یا مدیریت شرایط زمینه ای باشد.

6. لرزش

لرزش حرکات موزون و نوسانی است که می تواند هر قسمت از بدن از جمله دست ها، بازوها، پاها و سر را تحت تاثیر قرار دهد. لرزش می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله اختلالات عصبی، داروها، ترک الکل و اضطراب باشد.

لرزش را می توان با داروها، جراحی تحریک عمقی مغز یا تغییر شیوه زندگی مانند اجتناب از کافئین و استرس درمان کرد.

تشخیص حرکات غیر ارادی عضلانی

تشخیص حرکات غیر ارادی عضلانی شامل یک ارزیابی جامع توسط یک متخصص مراقبت های بهداشتی، از جمله تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و ارزیابی عصبی است. آزمایش‌های تشخیصی مانند آزمایش خون، مطالعات تصویربرداری و الکترومیوگرافی (EMG) نیز ممکن است برای شناسایی علت زمینه‌ای حرکات تجویز شوند.

درمان حرکات غیر ارادی عضلانی

درمان حرکات غیر ارادی عضله به علت اصلی و شدت حرکات بستگی دارد. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. داروها: برای کنترل حرکات غیرارادی می توان از داروهای متعددی از جمله آنتی کولینرژیک ها، آگونیست های دوپامین و بنزودیازپین ها استفاده کرد.
2. تزریق سم بوتولینوم: سم بوتولینوم که با نام بوتاکس نیز شناخته می شود، می تواند به عضلات آسیب دیده تزریق شود تا به طور موقت آنها را فلج کند و دفعات و شدت حرکات را کاهش دهد.
3. تحریک عمقی مغز (DBS): DBS یک روش جراحی است که شامل کاشت الکترودهایی در مغز برای تحریک نواحی خاص و کاهش فرکانس و شدت حرکات است.
4. فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به بهبود هماهنگی، تعادل و قدرت کمک کند و باعث کاهش فشار خون شود.

 

 

پیمان حرکات غیر ارادی در فعالیت های روزانه
5. تغییر شیوه زندگی: اجتناب از عوامل محرک مانند استرس، کافئین و برخی داروها می تواند به کاهش دفعات و شدت حرکات غیرارادی کمک کند.

نتیجه

حرکات غیر ارادی عضلانی می تواند نشانه ای از یک وضعیت پزشکی جدی باشد و در صورت تجربه هر گونه حرکات غیر معمول یا مداوم، ضروری است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. با تشخیص و درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به حرکات غیر ارادی عضلانی می توانند علائم خود را مدیریت کرده و سبک زندگی عادی و فعال خود را حفظ کنند.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

ALS در مقابل پارکینسون: درک تفاوت ها و روش های تشخیصی

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) و بیماری پارکینسون دو اختلال عصبی است که بر حرکت تأثیر می گذارد و اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می شود. اگرچه هر دو بیماری بر سیستم عصبی تأثیر می گذارند و شامل اختلال در عملکرد حرکتی می شوند، اما تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و تشخیص دارند. این مقاله به بررسی تفاوت‌های بین ALS و بیماری پارکینسون می‌پردازد و روش‌های مورد استفاده برای تشخیص هر بیماری را مورد بحث قرار می‌دهد.

ALS چیست؟

ALS، همچنین به عنوان بیماری لو گریگ شناخته می شود، یک اختلال عصبی پیشرونده است که سلول های عصبی در مغز و نخاع را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری نورون های حرکتی را هدف قرار می دهد که مسئول کنترل ماهیچه های ارادی هستند که منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و در نهایت فلج می شود. هیچ درمان شناخته شده ای برای ALS وجود ندارد و اکثر افراد مبتلا به این بیماری در طی 2 تا 5 سال پس از تشخیص در اثر نارسایی تنفسی می میرند. با این حال، تقریباً 10٪ از مبتلایان به ALS برای 10 سال یا بیشتر زندگی می کنند.

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی مزمن و پیشرونده است که سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد، به طور خاص نورون های تولید کننده دوپامین در مغز را هدف قرار می دهد. از دست دادن این سلول ها منجر به اختلالات عملکرد حرکتی مانند لرزش، سفتی و مشکل در هماهنگی و تعادل می شود. بیماری پارکینسون معمولاً کندتر از ALS پیشرفت می کند و می توان با داروها و تنظیم سبک زندگی آن را مدیریت کرد. میانگین امید به زندگی برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون نزدیک به میانگین افراد بدون این بیماری است.

تفاوت بین ALS و بیماری پارکینسون

پیشرفت: ALS به سرعت پیشرفت می کند، اغلب منجر به فلج و مرگ در عرض چند سال می شود، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و علائم به تدریج طی چند سال بدتر می شود.
اختلالات حرکتی: ALS عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد و منجر به ضعف عضلانی، آتروفی و اسپاستیسیته می شود، در حالی که بیماری پارکینسون بر عضلات غیرارادی تأثیر می گذارد و باعث لرزش، سفتی و برادی کینزی (آهسته حرکت) می شود.
تأثیر شناختی: ALS معمولاً بر عملکرد شناختی تأثیر نمی گذارد، مگر اینکه نوع نادر ALS باشد که شامل زوال عقل فرونتومپورال (FTD) باشد. در مقابل، بیماری پارکینسون می تواند منجر به زوال شناختی، زوال عقل و علائم روانپزشکی در مراحل پیشرفته شود.
مشکلات گفتار و بلع: ALS می تواند منجر به مشکلات گفتاری و بلع در اوایل پیشرفت بیماری شود، در حالی که بیماری پارکینسون تمایل دارد این عملکردها را در مراحل بعدی تحت تاثیر قرار دهد.
تشخیص: تشخیص ALS معمولاً از طریق یک فرآیند حذف انجام می شود، زیرا هیچ آزمایش قطعی برای این بیماری وجود ندارد. در مقابل، تشخیص بیماری پارکینسون می‌تواند با ترکیبی از معاینات بالینی، تاریخچه بیمار و گاهی اوقات مطالعات تصویربرداری ساده‌تر باشد.
روش های تشخیصی ALS

تشخیص ALS شامل چندین مرحله برای رد سایر علل بالقوه علائم، مانند تومورهای نخاع، مولتیپل اسکلروزیس یا اسپوندیلوز گردن است. فرآیند تشخیصی ALS ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و قدرت، تون، رفلکس ها و هماهنگی عضلات را ارزیابی می کند.
الکترومیوگرافی (EMG): EMG آزمایشی است که فعالیت الکتریکی عضلات و اعصاب را اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند به تعیین آسیب به نورون های حرکتی کمک کند، همانطور که در ALS دیده می شود.
مطالعات هدایت عصبی (NCS): NCS همراه با EMG برای ارزیابی سرعت و بزرگی تکانه های عصبی استفاده می شود.
آزمایش های خون و آزمایشگاهی: آزمایش های خون می تواند به رد سایر بیماری هایی که ممکن است علائم ALS را تقلید کنند کمک کند.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): اسکن MRI می تواند به پزشکان کمک کند تا مغز و نخاع را برای شناسایی هرگونه ناهنجاری ساختاری تجسم کنند.
روش های تشخیصی بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون شامل ترکیبی از معاینات بالینی، سابقه پزشکی و گاهی اوقات، مطالعات تصویربرداری است. هیچ آزمایش قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما تشخیص را می توان با درجه اطمینان بالایی بر اساس روش های زیر انجام داد:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک سابقه پزشکی بیمار را بررسی می کند و یک معاینه فیزیکی کامل، ارزیابی عملکرد حرکتی، رفلکس ها و هماهنگی انجام می دهد.
مقیاس یکپارچه رتبه بندی بیماری پارکینسون (UPDRS): UPDRS یک مقیاس رتبه بندی جامع است که برای ارزیابی شدت علائم بیماری پارکینسون استفاده می شود.
اسکن DaT (DaT SPECT): اسکن DaT از مقدار کمی ردیاب رادیواکتیو برای تجسم نورون های تولید کننده دوپامین در مغز استفاده می کند. این مطالعه تصویربرداری می‌تواند به تمایز بیماری پارکینسون از سایر بیماری‌هایی که علائم مشابه ایجاد می‌کنند کمک کند.
آزمایش‌های خون و آزمایشگاهی: آزمایش‌های خون می‌تواند به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم بیماری پارکینسون را تقلید کنند، کمک کند.
نتیجه

در سیستم عصبی، آنها تفاوت های مشخصی در علائم، پیشرفت و روش های تشخیصی دارند. ALS معمولاً به سرعت پیشرفت می کند و عمدتاً بر عضلات ارادی تأثیر می گذارد، در حالی که بیماری پارکینسون کندتر پیشرفت می کند و عضلات غیرارادی را تحت تأثیر قرار می دهد. فرآیند تشخیصی ALS شامل یک سری آزمایشات برای رد سایر شرایط است، در حالی که تشخیص بیماری پارکینسون با ترکیبی از معاینات بالینی، مقیاس های رتبه بندی و مطالعات تصویربرداری انجام می شود. درک تفاوت های بین ALS و بیماری پارکینسون برای تشخیص به موقع و دقیق، حصول اطمینان از درمان و استراتژی های مدیریت مناسب برای بیماران بسیار مهم است.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

چرا وقتی پلک می زنم چشمم درد می کند؟ معرفی علل و درمان پلک زدن دردناک

همه ما گاهی اوقات خارش یا خشکی چشم را تجربه کرده ایم، اما آیا تا به حال هر بار که پلک می زنید، احساس درد شدید یا درد مبهم کرده اید؟ این احساس ناراحت کننده، درد هنگام پلک زدن، می تواند از یک ناراحتی خفیف تا یک ناراحتی ناتوان کننده متغیر باشد که زندگی روزمره را مختل کرده و باعث نگرانی می شود. اما، نترس! با درک علل احتمالی و کاوش در درمان های موجود، می توانید این مشکل چشم را با اطمینان دنبال کنید و تسکین پیدا کنید.

افشای نقاب از مقصران:

وقتی پلک می‌زنید، عوامل زیادی می‌توانند پشت پرده درد پنهان شوند. در اینجا چند مظنون رایج وجود دارد:

خشکی چشم: هنگامی که تولید اشک شما کاهش می یابد، قرنیه ظریف خشک شده و تحریک می شود. پلک زدن، به جای تسکین، اصطکاک را تشدید می کند و منجر به احساس شن و سوزش می شود.
جسم خارجی: یک مژه مزاحم، یک ذره گرد و غبار یا حتی گرده می تواند زیر پلک شما قرار بگیرد و با هر پلک زدن باعث خاراندن و ناراحتی شود.
التهاب: از عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی مانند چشم صورتی (کانژنکتیویت) گرفته تا واکنش‌های آلرژیک، التهاب ملتحمه یا پوشش پلک می‌تواند احساس پلک زدن را مانند مالیدن کاغذ سنباده به چشم شما ایجاد کند.
گل مژه یا شالازیون: این برجستگی های روی پلک که به دلیل مسدود شدن غدد چربی ایجاد می شوند، می توانند حساس و ملتهب شوند و در هنگام پلک زدن باعث ایجاد درد شوند.
بلفاریت: التهاب مزمن لبه پلک، اغلب به دلیل رشد بیش از حد باکتری ها، می تواند باعث قرمزی، خارش و درد با پلک زدن شود.
سایش قرنیه: خراش یا خراش روی قرنیه، گنبد شفاف چشم، بسیار دردناک است و با هر پلک زدن ناراحتی را تشدید می کند.
شرایط زمینه ای: در برخی موارد، درد همراه با پلک زدن می تواند نشانه شرایط جدی تری مانند نوریت اپتیکال (التهاب عصب بینایی) یا زخم قرنیه باشد.
تشخیص و کارآگاهی:

برای کشف مقصر واقعی درد چشمک زدن، چشم پزشک بهترین متحد شماست. آنها یک معاینه کامل، از جمله بازرسی بصری، آزمایش اشک، و رنگ آمیزی بالقوه رنگ یا فلورسین برای برجسته کردن هرگونه ساییدگی قرنیه انجام خواهند داد. با جمع‌آوری سرنخ‌ها، می‌توانند علت را مشخص کنند و مؤثرترین طرح درمانی را توصیه کنند.

زمان درمان:

خوشبختانه، بیشتر علل درد همراه با پلک زدن، درمان هایی دارند که تسکین شیرینی را به همراه دارد. در اینجا نگاهی اجمالی به جعبه ابزار داریم:

خشکی چشم: اشک مصنوعی، روتین های بهداشت پلک و کمپرس گرم می تواند رطوبت را بازگرداند و چشم های تحریک شده را تسکین دهد.
جسم خارجی: شستن ملایم چشم با محلول نمکی استریل یا خارج کردن جسم توسط پزشک می تواند تسکین فوری را به همراه داشته باشد.
التهاب: قطره های چشمی آنتی بیوتیکی یا ضد ویروسی، بسته به علت، می توانند با عفونت مقابله کرده و التهاب را کاهش دهند. آنتی هیستامین ها ممکن است برای آلرژی مفید باشند.
گل مژه یا شالازیون: کمپرس گرم و بهداشت ملایم پلک اغلب می تواند باعث زهکشی و بهبودی شود. در برخی موارد ممکن است نیاز به آنتی بیوتیک یا تزریق استروئید باشد.
بلفاریت: اسکراب پلک، کمپرس گرم و آنتی بیوتیک ها می توانند رشد بیش از حد باکتری ها را کنترل کرده و علائم را کاهش دهند.
ساییدگی قرنیه: قطره های شفابخش و چسباندن چشم معمولاً توصیه می شود، در صورت وجود خطر عفونت، آنتی بیوتیک مصرف شود.
شرایط زمینه ای: درمان به شرایط خاص بستگی دارد، اما ممکن است شامل داروها، جراحی یا سایر مداخلات باشد.
پیشگیری کلیدی است:

در حالی که برخی موقعیت ها اجتناب ناپذیر هستند، اقدامات پیشگیرانه می تواند خطر تجربه درد همراه با پلک زدن را در آینده به حداقل برساند.

دست های خود را مرتب بشویید: این کار به جلوگیری از انتقال باکتری به چشم شما کمک می کند.
از عینک محافظ استفاده کنید: عینک هنگام شنا یا عینک ایمنی در حین کار در حیاط می تواند از چشمان شما در برابر عوامل تحریک کننده محافظت کند.
از مالیدن چشم ها خودداری کنید: این کار می تواند بافت های ظریف را تحریک و ملتهب کند.
محدود کردن زمان استفاده از صفحه نمایش: پلک زدن مکرر مرتبط با صفحه نمایش دیجیتال می تواند به خشکی چشم کمک کند. استراحت کنید و از قطره های چشمی روان کننده استفاده کنید.
بهداشت خواب را رعایت کنید: خواب کافی به شما کمک می کند تا چشمانتان را به خوبی استراحت کرده و روغن کاری کنید.
معاینات منظم چشم را برنامه ریزی کنید: تشخیص زودهنگام و مدیریت بیماری های چشمی می تواند از عوارض و ناراحتی های بعدی جلوگیری کند.
به یاد داشته باشید: پلک زدن دردناک ممکن است هشدار دهنده به نظر برسد، اما با تشخیص و درمان مناسب، اغلب یک تجربه گذرا است. با گوش دادن به چشمان خود و جستجوی کمک حرفه ای در صورت نیاز، می توانید راه خود را به راحتی و دید واضح پلک بزنید.

سلب مسئولیت: این مقاله فقط برای اطلاعات عمومی است و به عنوان جایگزینی برای توصیه های پزشکی حرفه ای در نظر گرفته نشده است. همیشه برای تشخیص و درمان هر گونه نگرانی چشمی با چشم پزشک متخصص مشورت کنید.

این مقاله توسعه یافته علل مختلف و گزینه های درمانی برای درد همراه با پلک زدن را بررسی می کند و اهمیت جستجوی مراقبت های حرفه ای و اقدامات پیشگیرانه را برجسته می کند. به یاد داشته باشید، وقتی صحبت از سلامت چشم شما می شود، دانش قدرت است!

 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

شباهت ها و تفاوت های مولتیپل میلوما و لوسمی

مولتیپل میلوما و لوسمی دو نوع سرطان هستند که خون و مغز استخوان را تحت تاثیر قرار می دهند. در حالی که آنها برخی از شباهت ها را به اشتراک می گذارند، شرایط متمایز با علل، علائم، تشخیص، درمان و پیش آگهی متفاوت هستند. در این مقاله، تفاوت ها و شباهت های بین مولتیپل میلوما و لوسمی را بررسی خواهیم کرد.

شباهت های مولتیپل میلوما و لوسمی

هر دو سرطان خون هستند: مولتیپل میلوما و لوسمی سرطان هایی هستند که خون و مغز استخوان را تحت تاثیر قرار می دهند. آنها هر دو ناشی از رشد غیر طبیعی سلول های خونی هستند که می توانند سلول های سالم را از بین ببرند و عملکرد طبیعی خون و مغز استخوان را مختل کنند.
هر دو می توانند باعث کم خونی شوند: هم مولتیپل میلوما و هم لوسمی می توانند باعث کم خونی شوند، وضعیتی که در آن گلبول های قرمز بسیار کمی در بدن وجود دارد. این می تواند منجر به علائمی مانند خستگی، ضعف و تنگی نفس شود.
هر دو می توانند باعث آسیب استخوان شوند: هم مولتیپل میلوما و هم لوسمی می توانند باعث آسیب استخوان شوند که می تواند منجر به علائمی مانند درد استخوان، شکستگی و ضایعات استخوانی شود.
هر دو می توانند باعث عفونت شوند: هم مولتیپل میلوما و هم لوسمی می توانند خطر عفونت را افزایش دهند که می تواند شدید و تهدید کننده زندگی باشد.
هر دو را می‌توان با شیمی‌درمانی درمان کرد: هم مولتیپل میلوما و هم لوسمی را می‌توان با شیمی‌درمانی که از داروها برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند، درمان کرد.
تفاوت بین مولتیپل میلوما و لوسمی

علل: مولتیپل میلوما به دلیل رشد غیرطبیعی سلول های پلاسما که نوعی گلبول سفید هستند ایجاد می شود، در حالی که سرطان خون به دلیل رشد غیرطبیعی گلبول های سفید در مغز استخوان ایجاد می شود.
نوع سلول: مولتیپل میلوما بر سلول های پلاسما تأثیر می گذارد، در حالی که لوسمی می تواند انواع مختلف گلبول های سفید از جمله گرانولوسیت ها، لنفوسیت ها و مونوسیت ها را تحت تأثیر قرار دهد.
علائم: مولتیپل میلوما می تواند علائم مختلفی از جمله درد استخوان، خستگی، عفونت و آسیب کلیه ایجاد کند، در حالی که لوسمی می تواند طیفی از علائم از جمله خستگی، تب، تعریق شبانه و کاهش وزن را ایجاد کند.
تشخیص: مولتیپل میلوما را می توان از طریق آزمایش های مختلف از جمله آزمایش خون، بیوپسی مغز استخوان و مطالعات تصویربرداری تشخیص داد، در حالی که سرطان خون را می توان از طریق آزمایش خون، بیوپسی مغز استخوان و مطالعات تصویربرداری تشخیص داد.
درمان: مولتیپل میلوما معمولاً با ترکیبی از شیمی درمانی، درمان هدفمند و پیوند سلول های بنیادی درمان می شود، در حالی که سرطان خون را می توان با شیمی درمانی، درمان هدفمند و پیوند مغز استخوان درمان کرد.
پیش آگهی: پیش آگهی مولتیپل میلوما به طور کلی بدتر از لوسمی است، با میانگین زمان بقای حدود 5 سال برای مولتیپل میلوما و حدود 10 سال برای لوسمی.
سن شروع: مولتیپل میلوما در بزرگسالان مسن‌تر شایع‌تر است، در حالی که لوسمی می‌تواند افراد در هر سنی از جمله کودکان را مبتلا کند.
در نتیجه، در حالی که مولتیپل میلوما و لوسمی شباهت‌هایی دارند، اما شرایط متفاوتی با علل زمینه‌ای، علائم، تشخیص، درمان و پیش آگهی متفاوت هستند. درک تفاوت ها و شباهت های بین این دو بیماری برای تشخیص و درمان مناسب مهم است. اگر نگرانی یا علائمی دارید، مهم است که با یک متخصص مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی و مراقبت مناسب صحبت کنید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.

بیماری آمیلوئیدوز: هر آنچه که باید بدانید

آمیلوئیدوز گروهی از بیماری‌های نادر و جدی است که زمانی رخ می‌دهد که پروتئین غیرطبیعی به نام آمیلوئید در اندام‌های شما تجمع می‌یابد و در عملکرد طبیعی آن‌ها اختلال ایجاد می‌کند. آمیلوئید پروتئینی است که می‌تواند توسط سلول‌های استخوان‌های ما تولید شود، اما زمانی که معیوب می‌شود، می‌تواند در بافت‌ها و اندام‌های مختلف رسوب کند و منجر به آسیب شود. این عارضه بسته به نوع آن می‌تواند اندام‌های مختلف را تحت تاثیر قرار دهد و به دلیل علائم متفاوت، تشخیص آن می‌تواند چالش برانگیز باشد. هدف این مقاله ارائه اطلاعات جامع در مورد آمیلوئیدوز، انواع، علل، علائم، تشخیص، درمان و پیشگیری است.

انواع آمیلوئیدوز

انواع مختلفی از آمیلوئیدوز وجود دارد که هر کدام بر اساس پروتئینی که رسوبات آمیلوئید را تشکیل می دهد نامگذاری شده اند. رایج ترین انواع عبارتند از:

آمیلوئیدوز اولیه (AL Amyloidosis): این شایع ترین نوع است که حدود 85 درصد موارد را شامل می شود. زمانی اتفاق می‌افتد که مغز استخوان آنتی‌بادی‌های غیرطبیعی تولید می‌کند که قابل تجزیه نیستند و منجر به تشکیل رسوبات آمیلوئید می‌شود. می تواند بر قلب، کلیه ها، کبد و سیستم عصبی تاثیر بگذارد.
آمیلوئیدوز ثانویه (AA آمیلوئیدوز): این نوع با بیماری های التهابی مزمن مانند آرتریت روماتوئید، سل یا بیماری التهابی روده همراه است. بدن در پاسخ به التهاب، پروتئینی به نام آمیلوئید A (SAA) سرم تولید می کند که می تواند منجر به رسوب آمیلوئید شود.
آمیلوئیدوز ارثی: که به نام آمیلوئیدوز خانوادگی نیز شناخته می شود، این نوع ارثی است و در اثر جهش در ژن هایی ایجاد می شود که تولید پروتئین های خاص را کنترل می کنند. می تواند بر قلب، کلیه ها، کبد و سیستم عصبی تاثیر بگذارد.
آمیلوئیدوز سیستمیک سالخورده: این نوع در افراد مسن، معمولاً بالای 80 سال دیده می شود. این به دلیل تجمع پروتئینی به نام ترانس تیرتین است که توسط کبد تولید می شود. اغلب بر قلب تأثیر می گذارد.
علل آمیلوئیدوز

علت دقیق آمیلوئیدوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و شیوه زندگی ناشی می شود.

در آمیلوئیدوز اولیه، بدن آنتی‌بادی‌های غیرطبیعی تولید می‌کند که قابل تجزیه نیستند و منجر به تشکیل رسوبات آمیلوئید می‌شود. در آمیلوئیدوز ثانویه، التهاب مزمن بدن را تحریک می کند تا پروتئین SAA بیش از حد تولید کند که می تواند منجر به رسوب آمیلوئید شود. آمیلوئیدوز ارثی ناشی از جهش در ژن هایی است که تولید پروتئین های خاصی را کنترل می کنند. آمیلوئیدوز سیستمیک سالخورده ناشی از تجمع پروتئین ترانس تیرتین است که توسط کبد تولید می شود.

علائم آمیلوئیدوز

علائم آمیلوئیدوز بسته به نوع و اندام های آسیب دیده بسیار متفاوت است. علائم رایج عبارتند از:

خستگی
کاهش وزن
تورم در پاها و مچ پا به دلیل آسیب کلیه
بی حسی، سوزن سوزن شدن یا درد در دست ها و پاها به دلیل آسیب عصبی
تنگی نفس به دلیل آسیب قلبی
ضربان قلب نامنظم
یک زبان بزرگ شده
تغییرات پوستی، مانند پورپورا (لکه های کوچک یا بزرگ بنفش)
مشکلات گوارشی مانند اسهال، کاهش وزن یا احساس سیری سریع بعد از غذا خوردن
تشخیص آمیلوئیدوز

تشخیص آمیلوئیدوز به دلیل علائم متنوع آن می تواند چالش برانگیز باشد. این فرآیند معمولاً شامل:

سابقه پزشکی: پزشک در مورد علائم، سابقه پزشکی و سابقه خانوادگی بیماری از شما سوال خواهد کرد.
معاینه فیزیکی: پزشک شما را از نظر علائم بیماری مانند تورم، بزرگ شدن زبان یا تغییرات پوستی معاینه می کند.
آزمایش‌های تشخیصی: این آزمایش‌ها ممکن است شامل آزمایش‌های خون و ادرار، آزمایش‌های تصویربرداری (مانند اشعه ایکس، سی‌تی اسکن یا اسکن MRI) و بیوپسی (برداشتن نمونه کوچکی از بافت برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی) باشد.
درمان آمیلوئیدوز

درمان آمیلوئیدوز بستگی به نوع و اندام های آسیب دیده دارد. هدف حذف رسوبات آمیلوئید، کنترل تولید پروتئین های غیر طبیعی، مدیریت علائم و جلوگیری از آسیب بیشتر به اندام ها است. گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

شیمی درمانی: این اغلب برای درمان آمیلوئیدوز اولیه برای کاهش تولید آنتی بادی های غیر طبیعی استفاده می شود.
پیوند سلول های بنیادی: این روشی است که در آن سلول های بنیادی (سلول های خونی نابالغ) برای تولید سلول های خونی سالم به بدن پیوند زده می شوند. اغلب در ترکیب با شیمی درمانی استفاده می شود.
پیوند عضو: اگر رسوبات آمیلوئید به طور قابل توجهی به عضوی آسیب رسانده باشد، ممکن است پیوند لازم باشد.
داروها: ممکن است از داروهای مختلفی برای مدیریت علائم، کنترل تولید پروتئین های غیر طبیعی و جلوگیری از آسیب بیشتر به اندام ها استفاده شود. اینها ممکن است شامل داروهایی برای کنترل فشار خون بالا، دیورتیک‌ها برای کاهش تورم، مسکن‌ها و داروها برای کنترل ضربان قلب نامنظم باشد.
پیشگیری از آمیلوئیدوز

پیشگیری از آمیلوئیدوز به دلیل علل پیچیده آن کاملاً شناخته شده نیست. با این حال، حفظ یک سبک زندگی سالم، کنترل التهاب مزمن، و مدیریت شرایط زمینه ای ممکن است به کاهش خطر کمک کند. این شامل خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم، اجتناب از دخانیات و الکل.

کاهش فشار خون و درمان سریع بیماری های التهابی مزمن.

نتیجه

آمیلوئیدوز گروهی از شرایط نادر و جدی است که می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی تأثیر بگذارد. تشخیص و درمان به موقع برای مدیریت علائم، جلوگیری از آسیب بیشتر به اندام ها و بهبود پیش آگهی بسیار مهم است. اگر علائم آمیلوئیدوز را تجربه کردید، ضروری است که به سرعت به پزشک مراجعه کنید. با مراقبت، احترام و حقیقت درست، می توانید از این شرایط پیچیده عبور کنید و زندگی کاملی داشته باشید.

 

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.