دیابت نوع 1 یا 2 را بشناسیم

دیابت: به نقل از سایت زندگی سبز، دیابت قندی گروهی از بیماری های متابولیک است که در آن توانایی بدن برای تولید یا استفاده از انسولین مختل می شود. این منجر به افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود که می تواند اثرات منفی بر بسیاری از قسمت های بدن داشته باشد.
دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بتای پانکراس که انسولین تولید می کنند، که برای تنظیم سطح قند خون ضروری است حمله می کند و آنها را از بین می برد. بدون انسولین کافی، گلوکز در جریان خون انباشته می شود که منجر به افزایش سطح قند خون می شود. دیابت نوع 2 زمانی رخ می دهد که بدن در برابر انسولین مقاوم می شود یا انسولین کافی برای حفظ سطح قند خون طبیعی تولید نمی کند. این نوع بیشتر در بزرگسالان دیده می شود و اغلب در افراد چاق ایجاد می شود.
علائم: علائم هر دو نوع دیابت می تواند مشابه باشد، اما از نظر شروع و شدت متفاوت است. به طور کلی، علائم اولیه دیابت شامل تشنگی بیش از حد (پلی دیپسی)، تکرر ادرار (پلی‌یوری)، کاهش وزن غیرقابل توضیح، تاری دید، بریدگی‌ها یا کبودی‌هایی که به آهستگی بهبود می‌یابند و خستگی است.
در دیابت نوع 1، این علائم معمولاً به طور ناگهانی ظاهر می شوند و شدید هستند. هنگامی که بیماری برای اولین بار تشخیص داده می شود، ممکن است فرد مبتلا به تب و علائمی شبیه آنفولانزا باشد. در مقابل، علائم دیابت نوع 2 با گذشت زمان کندتر رشد می کنند و گاهی اوقات می توانند تا زمانی که عوارض ایجاد شوند، مورد توجه قرار نگیرند.
علل: هر دو نوع دیابت دارای عوامل ژنتیکی و محیطی هستند که در ایجاد آنها نقش دارند. علل این بیماری ها به طور کامل شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که ژن های خاص ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 1 یا 2 را در افراد افزایش دهند. علاوه بر این، عوامل محیطی مانند ویروس ها، چاقی و سبک زندگی کم تحرک نیز می توانند در ایجاد دیابت نقش داشته باشند.
عوامل خطر: عوامل خطر برای دیابت نوع 1 شامل ژنتیک، قرار گرفتن در معرض ویروس های خاص (مانند CMV) و محرک های محیطی مانند دود سیگار است. دیابت نوع 2 در افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند، سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند و فعالیت بدنی منظمی ندارند، بیشتر دیده می شود.
انواع دیابت: دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 یک اختلال خود ایمنی است که معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر می شود. این نیاز به انسولین درمانی مادام العمر دارد، زیرا لوزالمعده در افراد مبتلا به این بیماری انسولین تولید نمی کند.
دیابت نوع 2 اغلب در افراد میانسال و مسن که دارای اضافه وزن یا چاق هستند ایجاد می شود. در ابتدا، دیابت نوع 2 را می توان با تغییرات سبک زندگی مانند ورزش و عادات غذایی سالم مدیریت کرد، اما بسیاری از افراد در نهایت به انسولین درمانی یا سایر داروها برای کنترل سطح قند خون خود نیاز دارند.
تشخیص: تشخیص دیابت به چندین مرحله از جمله تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایشات آزمایشگاهی نیاز دارد. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که همه بزرگسالان بالای 45 سال از نظر دیابت غربالگری شوند و همچنین افرادی که عوامل خطرزا مانند چاقی یا سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، بررسی شوند.

تشخیص دیابت نوع 1 اغلب به طور ناگهانی رخ می دهد و با سطح قند خون بالا همراه است. تشخیص دیابت نوع 2 ممکن است به تدریج اتفاق بیفتد، زیرا علائم تا زمانی که عوارض ایجاد نمی شوند، مورد توجه قرار نمی گیرند. در هر دو مورد، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی، از جمله بررسی علائم کتواسیدوز دیابتی، که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد، انجام می دهد.
عوارض حاد (کوتاه مدت): عوارض حاد دیابت شامل هیپوگلیسمی (سطح قند خون پایین)، هیپرگلیسمی (سطح قند خون بالا) و کتواسیدوز دیابتی است که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد.
هیپوگلیسمی زمانی رخ می دهد که سطح قند خون خیلی پایین است و ممکن است به دلیل از دست دادن دوز انسولین یا نخوردن غذای کافی ایجاد شود. هایپرگلیسمی یک مشکل رایج در افراد مبتلا به دیابت است و زمانی رخ می دهد که سطح گلوکز خون برای مدت طولانی بالا بماند. این می تواند منجر به کم آبی بدن، عدم تعادل الکترولیت ها و حتی آسیب کلیه در صورت عدم درمان شود.
عوارض مزمن (بلند مدت): عوارض طولانی مدت دیابت شامل بیماری قلبی عروقی، نوروپاتی (آسیب عصبی)، رتینوپاتی (آسیب چشم)، زخم پا و قطع عضو و بیماری کلیوی است. بیماری های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به دیابت است، زیرا سطح بالای قند خون می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد.
نوروپاتی یکی از عوارض شایع دیابت است که بر اعصاب سراسر بدن تأثیر می گذارد. این می تواند منجر به سوزن سوزن شدن، بی حسی و درد در اندام ها شود و احساس آسیب یا عفونت را برای افراد دیابتی دشوار کند. رتینوپاتی در صورت درمان نشدن می تواند باعث از دست دادن بینایی یا نابینایی شود، در حالی که بیماری کلیوی یکی از علل اصلی بیماری کلیوی در مرحله نهایی است.
درمان: درمان دیابت نوع 1 و نوع 2 شامل مدیریت سطح قند خون از طریق داروی مناسب، ورزش و عادات غذایی سالم است. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 برای کنترل سطح گلوکز خون خود به درمان مادام العمر با انسولین نیاز دارند، در حالی که افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ممکن است در ابتدا با تغییراتی در سبک زندگی خود کنترل شوند، اما اغلب با پیشرفت بیماری به داروهای خوراکی یا انسولین تزریقی نیاز دارند.
افراد مبتلا به دیابت باید معاینات منظم از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، از جمله معاینه چشم و پا را برای تشخیص علائم اولیه عوارض دریافت کنند. برای افراد مبتلا به دیابت ضروری است که ارتباط نزدیک با تیم مراقبت های بهداشتی خود را برای مدیریت موثر این بیماری مزمن حفظ کنند.

بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا چیست؟

بیماری مزمن کلیه (CKD) وضعیتی است که در آن کلیه ها به مرور زمان آسیب می بینند و نمی توانند آنطور که باید برای تصفیه مواد زائد و مایعات از بدن شما کار کنند. CKD می تواند ناشی از فشار خون بالا باشد که به آن فشار خون نیز می گویند که یکی از شایع ترین عوامل خطر برای این بیماری است.

فشار خون بالا وضعیتی است که در آن نیروی خون به دیواره رگ های شما به طور مداوم بسیار زیاد است. این یک عامل خطر اصلی برای چندین بیماری از جمله CKD است. نیروی اضافی خون روی رگ های تامین کننده کلیه ها می تواند به مرور زمان منجر به آسیب شود و باعث بیماری مزمن کلیه شود.

علائم و نشانه های بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

1. کاهش برون ده ادرار: از آنجایی که کلیه های شما در اثر فشار خون بالا آسیب می بینند، کمتر قادر به فیلتر کردن مواد زائد بدن شما هستند. این می تواند منجر به کاهش میزان ادرار تولیدی شما شود. 2. تورم (ادم): احتباس مایعات یکی از اولین علائم CKD است و اغلب به دلیل کاهش عملکرد کلیه ایجاد می شود. همانطور که مایع جمع می شود، می تواند باعث تورم در مچ پا یا پا، شکم، صورت یا سایر قسمت های بدن شود.
3. خستگی: کلیه ها همچنین در تنظیم تعادل مواد معدنی مانند پتاسیم و سدیم در جریان خون شما نقش دارند. هنگامی که آنها به درستی کار نمی کنند، این می تواند منجر به خستگی یا ضعف شود. 4. افزایش سطح کراتینین: کراتینین یک ماده زائد است که وقتی عضلات برای انرژی تجزیه می شوند در بدن تجمع می یابد. سطح بالای کراتینین در خون شما می تواند نشان دهنده آسیب کلیه باشد و اغلب برای آزمایش عملکرد کلیه ها استفاده می شود.
5. تهوع یا استفراغ: در برخی موارد، CKD ناشی از فشار خون بالا نیز ممکن است به تهوع یا استفراغ به دلیل بزرگ شدن طحال منجر شود. 6. تغییر رنگ ادرار: با بدتر شدن عملکرد کلیه، ممکن است ادرار کف آلود، کف آلود یا تیره تر از حد طبیعی شود.
7. خارش: مشکلات کلیوی نیز می تواند باعث خارش در سراسر بدن به خصوص در شب شود. این یک علامت رایج CKD است و باید توسط پزشک برای رد بیماری کلیوی بررسی شود.

8. فشار خون بالا: فشار خون بالا اغلب در افراد مبتلا به CKD ناشی از فشار خون بالا وجود دارد. در صورت عدم کنترل می تواند باعث آسیب بیشتر به کلیه ها شود ( منبع: زندگی سبز ).
9. پروتئین در ادرار: یکی دیگر از علائم آسیب کلیه، وجود پروتئین در ادرار است که آلبومینوری یا پروتئینوری نیز نامیده می شود. این یک شاخص قوی است که کلیه های شما دیگر به درستی کار نمی کنند و ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. 10. بیماری استخوان: CKD همچنین می تواند منجر به بیماری های استخوانی مانند پوکی استخوان و کاهش تراکم استخوان شود.
چگونه پزشکان بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا را تشخیص می دهند:

برای تشخیص بیماری مزمن کلیه، پزشک شما با بررسی سابقه پزشکی شما از جمله شرایط فعلی یا گذشته که ممکن است داشته باشید، شروع می کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی انجام می دهند و آزمایش خون را برای بررسی مواردی مانند سطح کراتینین، آزمایش ادرار، الکترولیت ها، شمارش کامل خون (CBC) و تست های عملکرد کلیه مانند GFR (نرخ فیلتراسیون گلومرولی) انجام می دهند.

همچنین ممکن است برای اندازه گیری میزان پروتئین موجود در ادرار، جمع آوری ادرار 24 ساعته تجویز شود. همچنین می توان از سونوگرافی یا سی تی اسکن شکم برای بررسی علائم آسیب کلیه استفاده کرد. پزشک شما همچنین ممکن است MRI، آنژیوگرافی یا سایر آزمایش‌های تصویربرداری را در صورت نیاز برای رد سایر بیماری‌هایی که می‌توانند باعث علائم شما شوند، تجویز کند.

درمان بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

هدف از درمان بیماری مزمن کلیه، کند کردن پیشرفت آن و جلوگیری از عوارضی مانند نارسایی کلیه یا مرحله نهایی بیماری کلیوی است. درمان های اصلی شامل کنترل فشار خون بالا، مدیریت سایر شرایطی که می توانند عملکرد کلیه را بدتر کنند (مانند دیابت) و مصرف داروهایی برای محافظت از کلیه ها و بهبود عملکرد آنها است.

کنترل فشار خون بالا:
داروهای کاهنده فشار خون یکی از درمان های اصلی برای افراد مبتلا به CKD ناشی از فشار خون بالا هستند. این داروها شامل مهارکننده‌های ACE، مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs)، دیورتیک‌ها و مسدودکننده‌های بتا هستند. مهم است که دستورالعمل های پزشک خود را در مورد زمان و تعداد دفعات مصرف این داروها دنبال کنید تا مطمئن شوید که آنها در دوز مناسب شما کار می کنند.
مدیریت سایر شرایط:
اگر شرایط دیگری دارید که می تواند CKD را بدتر کند یا شما را در معرض خطر نارسایی کلیه قرار دهد، مهم است که آنها را نیز مدیریت کنید. اینها شامل دیابت، بیماری قلبی و بیماری های خودایمنی مانند لوپوس است. با پزشک خود در مورد یک برنامه درمانی برای این شرایط برای کمک به محافظت از کلیه ها همکاری کنید.
مصرف داروهای محافظ کلیه:
علاوه بر کنترل فشار خون بالا و مدیریت سایر شرایط، مصرف برخی داروها نیز می تواند در کند کردن پیشرفت CKD مفید باشد. اینها شامل آسپرین یا وارفارین با دوز کم (کومادین) برای افراد دارای سابقه بیماری قلبی یا سکته مغزی و همچنین مکمل های معدنی مانند کلسیم و ویتامین D برای جلوگیری از تحلیل استخوان می باشد.

محافظت از کلیه ها:
چندین داروی دیگر برای محافظت از عملکرد کلیه در CKD استفاده می شود. اینها شامل آلوپورینول برای نقرس، آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs) و کورتیکواستروئیدها برای مدیریت التهاب است. پزشک بر اساس شرایط فردی شما بهترین گزینه ها را با شما در میان می گذارد.

عوارض بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

نارسایی کلیه یا بیماری کلیوی در مرحله نهایی: CKD می تواند به نارسایی کلیه تبدیل شود، به این معنی که کلیه های شما دیگر قادر به فیلتر کردن مواد زائد و مایعات از بدن شما نیستند. در این مرحله، برای زنده ماندن به دیالیز یا پیوند کلیه نیاز خواهید داشت.
بیماری قلبی: فشار خون بالا یکی از عوامل خطر اصلی بیماری قلبی است. در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه ناشی از فشار خون بالا، کنترل فشار خون و مدیریت سایر عوامل خطرزای قلبی عروقی مانند کلسترول، دیابت و استعمال دخانیات اهمیت بیشتری دارد.
بیماری های استخوانی: CKD همچنین می تواند منجر به بیماری های استخوانی مانند پوکی استخوان یا کاهش تراکم استخوان شود. این به دلیل اثرات هورمون هایی است که توسط کلیه ها ترشح می شود که رشد و چرخش استخوان را تنظیم می کند. سطوح پایین این هورمون ها در افراد مبتلا به CKD ممکن است باعث استخوان های ضعیف تر و شکننده تر شود.
عفونت ها: افراد مبتلا به CKD به دلیل تغییرات در سیستم ایمنی بدن در معرض خطر ابتلا به انواع خاصی از عفونت ها هستند. اینها شامل عفونت های ادراری، ذات الریه و عفونت های خونی (سپسیس) است. مهم است که علائم جدید یا بدتر شده را فوراً به پزشک خود گزارش دهید تا در صورت نیاز بررسی و درمان شوند.
سلامت عاطفی: CKD همچنین می تواند تأثیر زیادی بر بهزیستی عاطفی داشته باشد. احساس ناامیدی، افسردگی یا اضطراب در افراد مبتلا به این بیماری غیر معمول نیست. صحبت کردن با پزشک یا مشاور در مورد این احساسات ممکن است به شما کمک کند تا بهتر با آن کنار بیایید و با مدیریت CKD احساس حمایت بیشتری کنید.
تفاوت بین بیماری حاد و مزمن کلیه:
آسیب حاد کلیه (AKI) کاهش ناگهانی عملکرد کلیه است که طی چند روز یا چند هفته اتفاق می افتد. معمولاً در اثر یک بیماری حاد، دارو، قرار گرفتن در معرض سموم یا تروما ایجاد می شود. اگر علت به سرعت درمان شود و کلیه های شما بهبود یابند، AKI می تواند برگشت پذیر باشد.
از سوی دیگر، بیماری مزمن کلیه (CKD) یک بیماری طولانی مدت است که با گذشت زمان بدتر می شود.

مشکلات مربوط به بیماری های کلیوی

بدن انسان دارای دو عضو لوبیایی شکل به نام کلیه است. عملکرد اصلی این اندام ها فیلتر کردن مواد زائد و آب اضافی از خون شما است که سپس به ادرار تبدیل می شود که از طریق مجرای ادرار دفع می شود. اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، می تواند باعث مشکلات مختلف سلامتی یا مشکلات مربوط به بیماری های کلیوی شود مانند:
1) کاهش توانایی تولید گلبول های قرمز (کم خونی)
۲) تورم دست و پا به دلیل تجمع مایعات
3) خستگی، ضعف
4) تنگی نفس
5) حالت تهوع و استفراغ
6) تکرر ادرار یا عفونت های مجاری ادراری
7) فشار خون بالا (فشار خون بالا)
8) خارش بدون بثورات
9) طعم فلزی در دهان
10) تیره شدن غیرمعمول پوست به خصوص کف دست و کف دست. به آن آکانتوز نیگریکانس می گویند.
چه چیزی باعث بیماری های کلیوی می شود؟
دلایل مختلفی وجود دارد که کلیه های شما می توانند به درستی کار نکنند:
1) بیماری مزمن کلیوی (CKD): CKD زمانی رخ می دهد که به ساختارهای کلیه شما آسیب وارد شود که ضایعات خون شما را فیلتر کرده و از طریق ادرار از بدن شما خارج می کند. شایع ترین علت این بیماری دیابت شیرین است که به مرور زمان به عروق خونی کوچک کلیه آسیب می رساند. علل دیگر عبارتند از فشار خون بالا (فشار خون)، بیماری کلیه پلی کیستیک (PKD)، گلومرولونفریت، و برخی داروها.
2) آسیب حاد کلیه: این آسیب زمانی اتفاق می افتد که به کلیه های شما آسیب ناگهانی وارد می شود که مانع از دفع مواد زائد از بدن می شود و منجر به افزایش سریع سطح اوره، کراتینین و سایر مواد زائد در جریان خون می شود. AKI می تواند ناشی از کم آبی شدید (مانند ورزش شدید)، برخی داروها یا مکمل ها مانند NSAIDS، قرار گرفتن در معرض سموم/سموم، برخی بیماری های خودایمنی و ضربه هایی مانند حمله قلبی، سکته مغزی یا جراحی بزرگ باشد.
3) سنگ های کلیه: این توده های کوچک و سفت از مواد معدنی و نمک می توانند در داخل کلیه های شما ایجاد شوند که به دلیل تجمع بیش از حد مواد زائد در بدن به درستی کار نکنند. علائم شامل درد شدید در پشت یا پهلوها (معمولاً در یک طرف)، تهوع/استفراغ، تب، خون در ادرار و مشکل در دفع ادرار است.
4) عفونت های دستگاه ادراری: این عفونت ها زمانی رخ می دهند که باکتری ها از طریق مجرای ادرار وارد مثانه شده و شروع به تکثیر در آنجا می کنند که منجر به علائمی مانند درد در هنگام ادرار، ترشح شدید یا بدبو از مجرای ادرار، تب، لرز و ادرار کدر یا خونی می شود. . .
5) تنگی شریان کلیوی: این وضعیت زمانی رخ می دهد که رگ های خونی که خون اکسیژن دار را به کلیه ها می رسانند به دلیل تجمع پلاک (آترواسکلروز) باریک می شوند. در نتیجه اکسیژن کمتری به سلول‌های کلیه منتقل می‌شود که منجر به آسیب و در نهایت نارسایی می‌شود.
6) نفریت بینابینی: این بیماری باعث التهاب در واحدهای فیلتر کننده کلیه به نام گلومرول می شود. شایع ترین علت نفریت بینابینی واکنش آلرژیک به برخی داروها یا مکمل ها، به ویژه داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDS) است.
7) سندرم نفروتیک: این وضعیت نادر بر توانایی کلیه ها برای فیلتر کردن مواد زائد از خون شما تأثیر می گذارد. علائم عبارتند از تورم در دست ها و پاها به دلیل تجمع مایعات، خستگی/ضعف، افزایش وزن با وجود تغییر کم یا بدون تغییر اشتها، سطح کلسترول بالا (هیپرکلسترولمی) و ادرار کف آلود ناشی از نشت بیش از حد پروتئین به دستگاه ادراری.
بله، چندین راه وجود دارد که می توانید از بروز بیماری های کلیوی جلوگیری کنید:
1) یک سبک زندگی سالم با ورزش منظم و یک رژیم غذایی متعادل غنی از میوه ها و سبزیجات حفظ کنید و در عین حال مصرف گوشت قرمز، شکر، نمک، غذاهای فرآوری شده، الکل و غیره را محدود کنید.
2) هرگونه شرایط پزشکی موجود مانند دیابت یا فشار خون بالا (فشار خون بالا) را کنترل کنید. این را می توان از طریق داروها، تغییرات سبک زندگی مانند ترک سیگار و محدود کردن میزان استرس در زندگی به دست آورد.
3) برای جلوگیری از کم آبی که ممکن است باعث تشکیل سنگ کلیه شود، مقدار زیادی آب بنوشید. اگر بالغ یا بیشتر هستید، بسته به سطح فعالیت و شرایط آب و هوایی خود، 8 تا 10 لیوان در روز مصرف کنید.
4) داروهای خود را به دقت کنترل کنید، زیرا برخی از داروها می توانند به مرور زمان به کلیه ها آسیب بزنند (به ویژه NSAIDs). قبل از شروع دوره جدید درمان، در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنید.
5) معاینات منظم برای تشخیص زودهنگام و در صورت لزوم مداخله کنید. پزشک مراقبت های اولیه شما آزمایش های خون مانند کراتینین، اوره، الکترولیت ها و غیره و همچنین آزمایش ادرار را در طول این معاینات برای ارزیابی وضعیت سلامت کلیه های شما انجام می دهد.

مولتیپل میلوما (سرطان سلول‌های پلاسما)

مولتیپل میلوما نوعی سرطان است که بر سلول‌های پلاسما که نوعی گلبول سفید در مغز استخوان هستند، تأثیر می‌گذارد. سلول های پلاسما مسئول تولید آنتی بادی ها هستند که پروتئین هایی هستند که به بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کنند. با این حال، در مورد مولتیپل میلوما، سلول های پلاسما بدخیم می شوند و شروع به تکثیر غیرقابل کنترل می کنند که منجر به تجمع پروتئین های غیر طبیعی در خون و مغز استخوان می شود.

علت دقیق مولتیپل میلوما هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که علت آن ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. تحقیقات نشان می دهد که افرادی که دارای جهش های ژنتیکی خاص هستند بیشتر در معرض ابتلا به مولتیپل میلوما هستند و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص و اشعه نیز ممکن است این خطر را افزایش دهد.

علائم و نشانه‌های مولتیپل میلوما می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما اغلب شامل درد استخوان، به‌ویژه در ناحیه پشت و دنده‌ها، خستگی، ضعف، عفونت‌های مکرر و کم‌خونی است. برخی از افراد ممکن است کاهش وزن و مشکلات کلیوی را نیز تجربه کنند.

توجه به این نکته ضروری است که مولتیپل میلوما ارثی نیست و مسری نیست. با این حال، داشتن یکی از اعضای خانواده مبتلا به مولتیپل میلوما ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

تشخیص مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از آزمایش های خون و تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن و اسکن PET است. این آزمایشات می تواند به پزشکان کمک کند تا میزان سرطان و گسترش آن به سایر قسمت های بدن را تعیین کنند.

مولتیپل میلوما معمولاً بر اساس سیستم مرحله‌بندی بین‌المللی (ISS) مرحله‌بندی می‌شود که فاکتورهایی مانند میزان سرطان در مغز استخوان، سطح پروتئین در خون و وجود علائم را در نظر می‌گیرد. مراحل از مرحله 1 که اولین مرحله است تا مرحله 4 که پیشرفته ترین است را شامل می شود.

درمان پزشکی مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی است. در برخی موارد، درمان های هدفمند و ایمونوتراپی نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. برنامه درمانی خاص به مرحله و شدت بیماری و همچنین به سلامت کلی و ترجیحات فرد بستگی دارد.

در نتیجه، مولتیپل میلوما یک نوع سرطان جدی اما قابل درمان است که بر سلول های پلاسما در مغز استخوان تأثیر می گذارد. علت دقیق هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است نقش داشته باشد. علائم و نشانه‌ها ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما اغلب شامل درد استخوان، خستگی، ضعف و عفونت‌های مکرر است. تشخیص مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از آزمایش های خون و تصویربرداری است و بیماری معمولاً بر اساس سیستم مرحله بندی بین المللی مرحله بندی می شود (منبع: زندگی سبز).

درمان پزشکی مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی است. در برخی موارد، درمان های هدفمند و ایمونوتراپی نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. برنامه درمانی خاص به مرحله و شدت بیماری و همچنین به سلامت کلی و ترجیحات فرد بستگی دارد.

برای افراد مبتلا به مولتیپل میلوما مهم است که از نزدیک با تیم مراقبت های بهداشتی خود همکاری کنند تا یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای فردی آنها ایجاد کنند. با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، افراد مبتلا به مولتیپل میلوما می توانند زندگی کاملی داشته باشند.

درک سنگ کلیه: بهترین روش های دفع و پیشگیری

سنگ کلیه که به آن نفرولیتیازیس نیز معروف است، رسوبات معدنی کوچک و سختی هستند که در داخل کلیه ها تشکیل می شوند. در صورت عدم درمان می توانند باعث درد شدید، خونریزی و عفونت شوند. در این مقاله به بهترین روش های حذف سنگ کلیه، جلوگیری از تشکیل آن ها و درک علل و علائم رایج سنگ کلیه می پردازیم.
از بین بردن سنگ کلیه:
روش های مختلفی برای از بین بردن سنگ کلیه بسته به اندازه و محل آنها وجود دارد. متداول ترین روش ها عبارتند از:

درمان اخراج پزشکی (MET): این یک درمان غیر تهاجمی است که شامل نوشیدن محلولی است که به دفع سنگ های کوچک کمک می کند.
سنگ شکنی موج شوک (SWL): این یک روش کم تهاجمی است که از امواج ضربه ای برای شکستن سنگ های بزرگتر به قطعات کوچکتر استفاده می کند که سپس می توانند از دستگاه ادراری عبور کنند.
اورتروسکوپی: این یک روش جراحی است که شامل وارد کردن یک محدوده کوچک از طریق مجرای ادرار و مثانه برای برداشتن سنگ در حالب است.
نفرولیتوتومی از راه پوست (PCN): این یک روش تهاجمی تر است که شامل ایجاد یک برش کوچک در پشت برای برداشتن سنگ است.
پیشگیری از سنگ کلیه:
پیشگیری از سنگ کلیه آسان تر از از بین بردن آنها پس از تشکیل است. در اینجا چند راه برای جلوگیری از سنگ کلیه وجود دارد:
هیدراته ماندن: نوشیدن آب کافی به رقیق شدن غلظت مواد معدنی در ادرار و کاهش خطر تشکیل سنگ کمک می کند.
محدود کردن مصرف سدیم: مصرف مقادیر زیاد سدیم می تواند باعث افزایش کلسیم در ادرار شود که می تواند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهد.
داشتن یک رژیم غذایی متعادل: رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی میوه، سبزیجات و محصولات لبنی کم چرب می تواند به کاهش خطر تشکیل سنگ کلیه کمک کند.
مدیریت شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند بیماری کلیوی، نقرس و بیماری التهابی روده می توانند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهند. مدیریت این شرایط از طریق دارو و تغییر شیوه زندگی می تواند به کاهش خطر کمک کند.
سنگ کلیه چگونه تشکیل می شود؟
سنگ کلیه زمانی تشکیل می شود که عدم تعادل مواد معدنی در ادرار وجود داشته باشد. رایج ترین انواع سنگ کلیه از موارد زیر تشکیل می شود:
اگزالات کلسیم: این نوع سنگ شایع ترین است و اغلب افراد مبتلا به بیماری کلیوی را تحت تاثیر قرار می دهد.
اسید اوریک: این نوع سنگ اغلب با نقرس یا سایر شرایط پزشکی مرتبط است که بر توانایی بدن برای پردازش اسید اوریک تأثیر می گذارد.
سیستین: این نوع سنگ نادر است و اغلب افراد مبتلا به یک اختلال ژنتیکی را تحت تاثیر قرار می دهد که بر انتقال سیستین در کلیه ها تأثیر می گذارد.
علل شایع سنگ کلیه:
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به سنگ کلیه را افزایش دهد، از جمله:
کم آبی: ننوشیدن آب کافی می تواند غلظت مواد معدنی در ادرار را افزایش دهد که می تواند خطر تشکیل سنگ را افزایش دهد.
شرایط پزشکی: برخی شرایط پزشکی مانند بیماری کلیوی، نقرس و بیماری التهابی روده می توانند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهند.
رژیم غذایی: مصرف رژیم غذایی سرشار از سدیم، پروتئین حیوانی و قند می تواند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهد.
ژنتیک: سابقه خانوادگی سنگ کلیه می تواند خطر ابتلا به آنها را افزایش دهد.
چگونه بفهمم که سنگ کلیه دارم؟
علائم سنگ کلیه بسته به محل و اندازه آنها می تواند متفاوت باشد. علائم رایج عبارتند از:
درد شدید در پهلو یا کمر: این شایع ترین علامت سنگ کلیه است و می تواند به اندازه ای شدید باشد که در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کند.
خون در ادرار: دفع خون در ادرار می تواند نشانه تشکیل سنگ کلیه باشد.
تکرر ادرار: نیاز به دفع ادرار بیشتر از حد معمول می تواند نشانه کم آبی بدن یا تشکیل سنگ کلیه باشد.
حالت تهوع و استفراغ: احساس تهوع یا استفراغ می تواند نشانه تشکیل سنگ کلیه باشد.
نتیجه:
سنگ کلیه یک بیماری شایع است که می تواند باعث درد و ناراحتی شدید شود. درک بهترین راه‌های حذف و پیشگیری از آنها می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به آنها کمک کند.

در اینجا چند راه دیگر برای جلوگیری از سنگ کلیه وجود دارد:
5. مصرف سدیم را کاهش دهید: مصرف مقادیر زیاد سدیم می تواند باعث افزایش میزان کلسیم در ادرار شود که می تواند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهد. محدود کردن مصرف سدیم به کمتر از 2300 میلی گرم در روز می تواند به کاهش خطر ابتلا به سنگ کلیه کمک کند.
6. از غذاهای حاوی اگزالات پرهیز کنید: غذاهای سرشار از اگزالات می توانند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهند. این غذاها شامل اسفناج، ریواس، چغندر و شکلات است ( زندگی سبز ).
7. از غذاهای حاوی پروتئین حیوانی پرهیز کنید: مصرف مقادیر زیاد پروتئین حیوانی می تواند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهد. محدود کردن دریافت پروتئین حیوانی به کمتر از 20 درصد از کل کالری روزانه می تواند به کاهش خطر ابتلا به سنگ کلیه کمک کند.
8. مصرف سیترات را افزایش دهید: سیترات ماده ای است که می تواند به جلوگیری از تشکیل سنگ کلیه کمک کند. مصرف غذاهای سرشار از سیترات مانند پرتقال، گریپ فروت و سبزیجات برگدار می تواند به کاهش خطر ابتلا به سنگ کلیه کمک کند.
9. لیموناد بنوشید: نوشیدن لیموناد تهیه شده با لیموی تازه، آب و شکر می تواند به افزایش سطح سیترات در ادرار و کاهش خطر ابتلا به سنگ کلیه کمک کند.
10. دارو را در نظر بگیرید: در برخی موارد ممکن است داروهایی مانند آلوپورینول یا سیترات پتاسیم برای کمک به پیشگیری از سنگ کلیه تجویز شود. این داروها می توانند به کاهش غلظت مواد معدنی در ادرار و جلوگیری از تشکیل سنگ کمک کنند.

توجه به این نکته ضروری است که بهترین راه برای پیشگیری از سنگ کلیه، نوشیدن آب فراوان و رعایت رژیم غذایی سالم است. با هیدراته ماندن و محدود کردن مصرف غذاهایی که می توانند خطر تشکیل سنگ کلیه را افزایش دهند، افراد می توانند خطر ابتلا به این سنگ های دردناک و اغلب مکرر را کاهش دهند. اگر نگرانی یا سوالی در مورد سنگ کلیه یا پیشگیری از آنها دارید، برای مشاوره و درمان شخصی با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

انواع زوال عقل را بشناسیم

زوال عقل یک اصطلاح کلی است که برای توصیف کاهش عملکرد شناختی استفاده می شود که بر فعالیت های روزمره زندگی مانند حافظه، ارتباطات و تصمیم گیری تأثیر می گذارد. انواع مختلفی از زوال عقل وجود دارد که هر کدام مجموعه ای از علائم و علل خاص خود را دارند.

بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است که 60 تا 80 درصد موارد را تشکیل می دهد. این یک بیماری پیشرونده است که بر حافظه، زبان و مهارت های حل مسئله تأثیر می گذارد. بیماری آلزایمر ناشی از تجمع رسوبات غیرطبیعی پروتئین در مغز است که منجر به مرگ سلول های مغز می شود.

دمانس عروقی دومین نوع شایع زوال عقل است که 10 تا 20 درصد موارد را تشکیل می دهد. این در اثر آسیب به مغز به دلیل کاهش جریان خون یا سکته ایجاد می شود. علائم زوال عقل عروقی شامل از دست دادن حافظه، سردرگمی و مشکل در گفتار و زبان است.

زوال عقل لویی نوعی زوال عقل است که حدود 15 تا 20 درصد از افراد مبتلا به زوال عقل را تحت تاثیر قرار می دهد. مشخصه آن تجمع رسوبات پروتئینی غیرطبیعی در مغز، شبیه به بیماری آلزایمر است. با این حال، زوال عقل لوی با وجود توهمات بینایی و علائم پارکینسون مانند لرزش و سفتی متمایز می شود.

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر حرکت تأثیر می گذارد، اما در برخی موارد می تواند منجر به انواع زوال عقل نیز شود. این بیماری در اثر مرگ نورون‌های تولیدکننده دوپامین در مغز ایجاد می‌شود که منجر به علائم حرکتی مانند لرزش، سفتی و برادی‌کینزی می‌شود.

دمانس فرونتوتمپورال نوعی زوال عقل است که بر لوب های پیشانی و گیجگاهی مغز که مسئول زبان و رفتار هستند، تاثیر می گذارد. حدود 10 تا 15 درصد از موارد زوال عقل را تشکیل می دهد. دمانس فرونتومپورال را می توان به دو نوع تقسیم کرد: زوال عقل لوب فرونتال که بر رفتار و شخصیت تأثیر می گذارد و دمانس معنایی که بر زبان تأثیر می گذارد.

بیماری کروتسفلد جاکوب یک بیماری پریون نادر است که باعث زوال عقل و سایر علائم عصبی می شود. از طریق گوشت آلوده منتقل می شود و کشنده است. علائم بیماری کروتسفلد جاکوب شامل از دست دادن حافظه، گیجی و مشکلات حرکتی است.

سندرم Wernicke-Korsakoff نوعی زوال عقل است که در اثر کمبود ویتامین B تیامین ایجاد می شود. اغلب با اعتیاد به الکل همراه است و می تواند منجر به از دست دادن شدید حافظه و سردرگمی شود.

زوال عقل مختلط نوعی زوال عقل است که ویژگی های هر دو بیماری آلزایمر و زوال عقل عروقی را ترکیب می کند. این بیماری با ترکیبی از از دست دادن حافظه، سردرگمی و سایر علائم هر دو نوع زوال عقل مشخص می شود. دمانس مختلط حدود 5 تا 10 درصد از کل موارد زوال عقل را تشکیل می دهد.

هیدروسفالی فشار طبیعی نوعی زوال عقل است که در اثر تجمع مایع مغزی نخاعی در مغز ایجاد می شود. با علائمی مانند بی اختیاری ادرار، بی ثباتی راه رفتن و زوال شناختی مشخص می شود. هیدروسفالی با فشار طبیعی را می توان با جراحی برای تخلیه مایع اضافی درمان کرد (زندگی سبز).

بیماری هانتینگتون یک اختلال ژنتیکی است که باعث پیشرفت حرکتی و مشکلات شناختی می شود. با تکرار حرکات غیر ارادی مانند تکان دادن و تکان دادن مشخص می شود. بیماری هانتینگتون کشنده است و در حال حاضر هیچ درمانی وجود ندارد.

به طور خلاصه، انواع مختلفی از زوال عقل وجود دارد که هر کدام مجموعه ای از علائم و علل خاص خود را دارند. بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است و پس از آن دمانس عروقی قرار دارد. انواع دیگر زوال عقل عبارتند از: زوال عقل لوی، بیماری پارکینسون، زوال عقل فرونتوتمپورال، بیماری کروتسفلد-جاکوب، سندرم ورنیکه-کورساکوف، دمانس مختلط، هیدروسفالی فشار طبیعی و بیماری هانتینگتون. برای افراد مبتلا به زوال عقل و مراقبان آنها مهم است که نوع زوال عقلی که با آن سر و کار دارند را درک کنند، زیرا می تواند بر گزینه های درمان و مراقبت تأثیر بگذارد.

آشنایی با آنوریسم آئورت شکمی: علائم، علل، تشخیص، درمان و عوارض

آنوریسم آئورت شکمی (AAA) یک وضعیت پزشکی جدی است که در آن آئورت شکمی، رگ خونی اصلی که خون را به بدن می‌رساند، ضعیف و برآمده می‌شود. اگر AAA درمان نشود، می تواند منجر به عوارض تهدید کننده زندگی شود. در این مقاله، چیزهایی را که باید در مورد AAA بدانید، از جمله علائم، علل، تشخیص، درمان و عوارض آن بررسی خواهیم کرد.
آنوریسم آئورت شکمی چیست؟
آنوریسم آئورت شکمی یک گشاد شدن موضعی آئورت شکمی است که زمانی رخ می دهد که لایه داخلی دیواره رگ خونی ضعیف شده و باعث برآمدگی رگ به سمت بیرون می شود. آنوریسم می تواند در هر نقطه ای از آئورت شکمی، از کلیه ها تا لگن ایجاد شود. در حالی که AAA می تواند در هر کسی ایجاد شود، در مردان بالای 65 سال شایع تر است.
نکاتی که باید در مورد آنوریسم آئورت شکمی بدانید:

علائم: در بیشتر موارد AAA تا زمانی که به اندازه مشخصی نرسد هیچ علامتی ایجاد نمی کند. علائم اولیه AAA ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درد یا ناراحتی شکم
احساس فشار یا حساسیت در شکم
تنگی نفس
خستگی
تهوع و استفراغ
سبکی سر یا غش
اگر آنوریسم پاره شود، می تواند علائم ناگهانی و شدید ایجاد کند، مانند:

درد شدید شکم
استفراغ
گیجی و از دست دادن هوشیاری
توجه به این نکته ضروری است که برخی از افراد ممکن است تا زمانی که آنوریسم پاره نشده باشد، هیچ علامتی را تجربه نکنند.

علل: علت دقیق AAA مشخص نیست، اما برخی از عواملی که خطر ابتلا به آنوریسم را افزایش می دهند عبارتند از:
سن: خطر ابتلا به آنوریسم با افزایش سن افزایش می یابد و بیشتر موارد در افراد بالای 65 سال رخ می دهد.
جنسیت: مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به آنوریسم هستند.
سابقه خانوادگی: اگر سابقه خانوادگی AAA دارید، احتمال ابتلا به آن بیشتر است.
فشار خون بالا: فشار خون بالا کنترل نشده می تواند رگ های خونی را ضعیف کرده و خطر آنوریسم را افزایش دهد.
سیگار کشیدن: سیگار می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و خطر ابتلا به آنوریسم را افزایش دهد.
کلسترول بالا: سطوح بالای کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) می تواند خطر ابتلا به آنوریسم را افزایش دهد.
تشخیص: AAA را می توان از طریق چندین آزمایش تشخیص داد، از جمله:
معاینه فیزیکی: پزشک ممکن است یک معاینه فیزیکی برای بررسی هر گونه ناهنجاری در شکم انجام دهد.
سونوگرافی: سونوگرافی می تواند به پزشکان در شناسایی هرگونه برآمدگی در آئورت شکمی کمک کند (زندگی سبز).
اسکن سی تی اسکن: سی تی اسکن می تواند تصاویر دقیق تری از آئورت شکمی ارائه دهد و به پزشکان در تشخیص اندازه و شکل آنوریسم کمک کند.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): یک MRI می تواند به پزشکان کمک کند تا سایر مشکلات شکمی را که ممکن است در ایجاد آنوریسم نقش داشته باشد، شناسایی کنند.
درمان: درمان AAA به اندازه و محل آنوریسم و همچنین سلامت کلی بیمار بستگی دارد. موارد زیر برخی از رایج ترین گزینه های درمانی هستند:
انتظار هوشیارانه: اگر آنوریسم کوچک است و هیچ علامتی ایجاد نمی کند، پزشکان ممکن است توصیه کنند آنوریسم را به طور مرتب تحت نظر داشته باشند تا ببینند آیا رشد می کند یا خیر.
ترمیم اندوواسکولار: این یک روش کم تهاجمی است که در آن پزشک از یک لوله کوچک برای ترمیم آنوریسم از داخل رگ خونی استفاده می کند.
جراحی باز: در برخی موارد، جراحی باز ممکن است برای ترمیم آنوریسم ضروری باشد. این شامل ایجاد یک برش در شکم برای دسترسی به رگ خونی آسیب دیده است.
عوارض: اگر AAA درمان نشود، می تواند منجر به عوارض متعددی شود، از جمله:
پارگی: آنوریسم می تواند پاره شود و منجر به خونریزی شدید داخلی و عواقب بالقوه تهدید کننده زندگی شود.
تشریح آئورت: آنوریسم می تواند باعث پارگی در دیواره آئورت شود که می تواند منجر به یک وضعیت تهدید کننده زندگی به نام دیسکسیون آئورت شود.

6. میزان بقا: میزان بقای AAA بسته به عوامل متعددی مانند اندازه آنوریسم، سن بیمار و به موقع بودن و اثربخشی درمان متفاوت است. به طور کلی، اگر آنوریسم به سرعت شناسایی و درمان شود، میزان بقای AAA بالا است. با این حال، اگر آنوریسم پاره شود، میزان بقا به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. با توجه به انجمن قلب آمریکا، میزان بقا برای پارگی AAA تقریبا 20-30٪ است.
7. پیشگیری: بهترین راه برای جلوگیری از AAA مدیریت عوامل خطر مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، سیگار کشیدن و چاقی است. معاینات و غربالگری‌های منظم نیز می‌تواند به تشخیص زودهنگام AAA کمک کند، زمانی که به راحتی درمان می‌شود.
8. تغییر سبک زندگی: ایجاد تغییرات در سبک زندگی مانند ورزش منظم، رژیم غذایی سالم، ترک سیگار و مدیریت استرس نیز می تواند به کاهش خطر ابتلا به AAA کمک کند.
9. گزینه های جراحی: چندین گزینه جراحی برای درمان AAA وجود دارد، از جمله جراحی باز و ترمیم اندوواسکولار. انتخاب روش جراحی به اندازه و محل آنوریسم و همچنین سلامت کلی بیمار بستگی دارد.
10. بهبودی: پس از جراحی برای AAA، بیماران به طور معمول چندین روز تا یک هفته در بیمارستان برای بهبودی نیاز دارند. آنها همچنین ممکن است نیاز به ایجاد تغییرات در سبک زندگی برای مدیریت هر گونه شرایط زمینه ای که در ایجاد آنوریسم نقش داشته باشد، داشته باشند.

در نتیجه، آنوریسم آئورت شکمی یک وضعیت پزشکی جدی است که در صورت عدم درمان می تواند تهدید کننده زندگی باشد. مهم است که از عوامل خطر و علائم AAA آگاه باشید و در صورت بروز آنها به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. با درمان به موقع و موثر، میزان بقای AAA بالا است و بسیاری از بیماران می توانند پس از جراحی به زندگی عادی خود بازگردند.

اسیدهای چرب امگا 3 چه هستند؟

 اسیدهای چرب امگا 3 نوعی چربی غیراشباع چندگانه هستند که برای سلامتی ضروری تلقی می شوند زیرا بدن نمی تواند آن را به تنهایی تولید کند. سه نوع اصلی اسیدهای چرب امگا 3 وجود دارد - EPA (ایکوزاپنتانوئیک اسید)، DHA (اسید دوکوزاهگزانوئیک) و ALA (اسید آلفا لینولنیک). در حالی که هر سه شکل مفید هستند، EPA و DHA به طور گسترده مورد بررسی قرار گرفته اند و مشخص شده است که بیشترین مزایای سلامتی را ارائه می دهند. فواید اسیدهای چرب امگا 3 در اینجا برخی از مزایای کلیدی مصرف اسیدهای چرب امگا 3 آورده شده است:

سلامت قلب: مصرف مقادیر کافی اسیدهای چرب امگا 3 با بهبود سلامت قلب مرتبط است. مطالعات نشان می دهد که آنها می توانند به کاهش خطر آریتمی (ضربان قلب نامنظم)، کاهش سطح فشار خون، کاهش سطح تری گلیسیرید و کاهش سرعت رشد پلاک در شریان ها کمک کنند. آنها همچنین ممکن است با کاهش تشکیل لخته ها و بهبود عملکرد رگ های خونی به پیشگیری از سکته مغزی کمک کنند.
رشد و عملکرد مغز: DHA، یکی از دو شکل اصلی اسیدهای چرب امگا 3، نقش مهمی در رشد و عملکرد مغز دارد. این برای رشد بصری و عصبی در دوران بارداری و اوایل کودکی بسیار مهم است و به حمایت از عملکرد مغز در طول زندگی ادامه می دهد. در بزرگسالان نشان داده شده است که اسیدهای چرب امگا 3 حافظه، تمرکز و خلق و خو را بهبود می بخشد و ممکن است در درمان افسردگی و سایر اختلالات روانی موثر باشد.
سلامت مفاصل: برخی مطالعات نشان می دهد که اسیدهای چرب امگا 3 ممکن است به تسکین درد مفاصل و التهاب مرتبط با آرتریت روماتوئید و استئوآرتریت کمک کنند. با این حال، قبل از نتیجه گیری، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
سلامت پوست: تحقیقات نشان می دهد که اسیدهای چرب امگا 3 ممکن است به محافظت در برابر سرطان پوست و کاهش قرمزی و التهاب پوست مرتبط با بیماری هایی مانند پسوریازیس و درماتیت کمک کنند.
کاهش خطر ابتلا به سرطان: مطالعات متعدد نشان می دهد که مصرف اسیدهای چرب امگا 3 ممکن است به کاهش خطر برخی سرطان ها از جمله سرطان سینه، روده بزرگ و پروستات کمک کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تأیید این یافته ها ضروری است. غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا 3 بهترین منابع اسیدهای چرب امگا 3 عبارتند از: ماهی های آب سرد مانند سالمون، تن، قزل آلا، ساردین، آنچوی، شاه ماهی و هالیبوت منابع گیاهی مانند دانه کتان، دانه چیا، گردو، دانه کنف، و روغن جلبک آیا علم فواید اسیدهای چرب امگا 3 را ثابت کرده است؟ محققان به مطالعه فواید بالقوه اسیدهای چرب امگا 3 برای سلامتی ادامه می دهند، اما بسیاری از اثرات آنها قبلاً از طریق آزمایشات بالینی و شواهد علمی به خوبی ثابت شده است. به عنوان مثال، شواهد قوی وجود دارد که از استفاده از اسیدهای چرب امگا 3 برای کاهش خطرات بیماری های قلبی عروقی، بهبود عملکرد شناختی و کاهش علائم بیماری های التهابی مانند آرتریت روماتوئید حمایت می کند.

در اینجا چند واقعیت اضافی وجود دارد که قابل ذکر است:

مصرف توصیه شده: مصرف توصیه شده روزانه اسیدهای چرب امگا 3 بسته به سن، جنسیت و وضعیت سلامت کلی متفاوت است. طبق گفته انجمن قلب آمریکا، افراد باید حداقل 2 وعده ماهی در هفته مصرف کنند، به ویژه ماهی هایی که دارای اسیدهای چرب امگا 3 هستند، یا اگر رسیدن به این هدف تنها از طریق رژیم غذایی دشوار است، مصرف مکمل ها را در نظر بگیرند ( زندگی سبز ).
عوارض جانبی و تداخلات: مصرف اسیدهای چرب امگا 3 به طور کلی بی خطر است، اما برخی از افراد ممکن است با شروع مصرف مکمل عوارض جانبی مانند نفخ، حالت تهوع و اسهال را تجربه کنند. علاوه بر این، افرادی که از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنند یا دارای اختلال خونریزی هستند، باید قبل از استفاده از مکمل های امگا 3 با پزشک خود مشورت کنند زیرا ممکن است با برخی داروها تداخل داشته باشند.
منابع آلاینده ها: برخی از محصولات غذایی دریایی ممکن است حاوی مواد مضر مانند جیوه، PCB و دیوکسین باشند. برای به حداقل رساندن قرار گرفتن در معرض این آلاینده‌ها، مصرف‌کنندگان باید ماهی‌های کوچک‌تر و جوان‌تری را انتخاب کنند که در زنجیره غذایی پایین‌تر هستند، مانند ساردین و ماهی آزاد آلاسکا وحشی، که تمایل کمتری به تجمع سطوح قابل توجهی از آلاینده‌ها دارند.
روش های فرآوری: مکمل های روغن ماهی باید به درستی پردازش شوند تا اطمینان حاصل شود که تازه و عاری از آلاینده ها هستند. به دنبال مارک هایی باشید که به طور مستقل از نظر کیفیت و خلوص آزمایش شده اند، و مطمئن شوید که بطری محکم بسته شده و از نور مستقیم خورشید دور نگه داشته شده است تا قدرت آن حفظ شود.

تشخیص، علائم و درمان درد شکم

درد شکم می تواند یک وضعیت مختل کننده و ناراحت کننده باشد که می تواند هر کسی را بدون در نظر گرفتن سن یا جنسیت تحت تاثیر قرار دهد. عوامل مختلفی از جمله شرایط پزشکی، جراحات و عفونت ها باعث ایجاد آن می شود. من به عنوان یک دستیار مفید و محترم اطلاعاتی در مورد عوامل ایجاد کننده درد شکم، تشخیص و ویژگی های آن، علائم و نشانه های مرتبط و مشکلات تشخیص درد شکم در اختیار شما قرار خواهم داد.
علل درد شکم:
درد شکم می تواند توسط طیف وسیعی از عوامل ایجاد شود، از جمله:

شرایط پزشکی: درد شکم می تواند نشانه ای از بیماری های مختلف مانند آپاندیسیت، پانکراتیت و دیورتیکولیت باشد.
عفونت ها: عفونت های باکتریایی، ویروسی و انگلی می توانند باعث درد شکم شوند.
صدمات: درد شکم می تواند ناشی از آسیب هایی مانند ضربه به شکم یا افتادن باشد.
سندرم روده تحریک پذیر (IBS): یک بیماری شایع است که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند باعث درد شکم، نفخ و تغییر در عادات روده شود.
مسمومیت غذایی: مصرف مواد غذایی آلوده یا فاسد می تواند باعث درد شکم شود.
یبوست: مشکل در دفع مدفوع می تواند منجر به درد شکم شود.
اسهال: اجابت مزاج مکرر و شل نیز می تواند باعث درد شکم شود.
گاز و نفخ: گاز و نفخ می تواند باعث ناراحتی در شکم شود.
فتق: فتق زمانی رخ می دهد که یک عضو یا بافت از ناحیه ضعیف شده در دیواره شکم بیرون زده و باعث درد و ناراحتی شود.
سرطان: درد شکم می تواند نشانه انواع مختلف سرطان از جمله سرطان روده بزرگ، سرطان معده و سرطان کبد باشد.
تشخیص و ویژگی های درد شکم:
درد شکم می تواند ویژگی های مختلفی داشته باشد، از جمله:

محل: محل درد می تواند به شناسایی علت زمینه ای کمک کند. درد در سمت راست بالای شکم ممکن است نشان دهنده مشکل در کبد یا کیسه صفرا باشد، در حالی که درد در سمت چپ پایین شکم ممکن است نشان دهنده مشکل در اندام های تولید مثل باشد.
شدت: درد شکم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد و برخی از شرایط باعث درد مداوم و ناتوان‌کننده می‌شوند.
مدت زمان: طول مدت درد همچنین می تواند به شناسایی علت زمینه ای کمک کند. درد حاد ممکن است چند روز طول بکشد، در حالی که درد مزمن ممکن است هفته ها یا ماه ها ادامه داشته باشد.
تشعشع: درد می تواند به نواحی دیگر بدن مانند کمر یا اندام تناسلی تابیده شود.
تشدید: برخی از شرایط ممکن است باعث بدتر شدن درد با فعالیت‌های خاص، مانند غذا خوردن یا ورزش شود.
تسکین: برخی شرایط ممکن است باعث بهبود درد با درمان شوند، مانند آنتی بیوتیک برای عفونت.
علائم و نشانه های مرتبط:
درد شکم می تواند با علائم و نشانه های مختلفی همراه باشد، از جمله:

حالت تهوع و استفراغ: بسیاری از شرایط می توانند باعث تهوع و استفراغ شوند، از جمله مسمومیت غذایی، عفونت و التهاب.
تب: افزایش دمای بدن می تواند نشان دهنده عفونت یا التهاب باشد.
از دست دادن اشتها: کاهش اشتها می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد.
تورم شکم: تورم در شکم می تواند نشانه تجمع مایع یا بزرگ شدن اندام باشد.
تغییر در عادات روده: درد شکم می تواند باعث تغییر در عادات روده، از جمله اسهال یا یبوست شود.
نفخ: گاز و نفخ می تواند باعث ناراحتی در شکم شود ( زندگی سبز).
تشخیص درد شکم:
تشخیص علت اصلی درد شکم می تواند چالش برانگیز باشد و ممکن است نیاز به یک ارزیابی پزشکی جامع داشته باشد. آزمایش ها و روش های تشخیصی زیر ممکن است مورد استفاده قرار گیرد:

سابقه پزشکی: شرح حال دقیق پزشکی می تواند به شناسایی علل بالقوه درد شکم کمک کند.
معاینه فیزیکی: یک معاینه فیزیکی کامل می تواند به شناسایی هر گونه ناهنجاری در شکم کمک کند.
تست های تصویربرداری: آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن و اسکن MRI می تواند به شناسایی هر گونه ناهنجاری ساختاری در شکم کمک کند.

در اینجا عوامل دیگری وجود دارد که می تواند در ایجاد درد شکم نقش داشته باشد:

سندرم روده تحریک پذیر (IBS): IBS یک بیماری شایع است که روده بزرگ را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند باعث درد شکم، نفخ و تغییر در عادات روده شود.
بیماری التهابی روده (IBD): IBD یک بیماری مزمن است که باعث التهاب در دستگاه گوارش می شود و می تواند منجر به درد شکمی، اسهال و خونریزی مقعدی شود.
سنگ کیسه صفرا: رسوبات کوچک و سفت می تواند در کیسه صفرا ایجاد شود و باعث درد شکم، به ویژه در قسمت بالای سمت راست شکم شود.
پانکراتیت: التهاب پانکراس می تواند باعث درد شکم، حالت تهوع و استفراغ شود.
آپاندیسیت: التهاب آپاندیس می تواند باعث درد شدید شکم، حالت تهوع و استفراغ شود و می تواند یک اورژانس پزشکی باشد.
آلرژی یا عدم تحمل غذایی: برخی از افراد ممکن است پس از مصرف برخی مواد غذایی مانند لبنیات یا گلوتن دچار درد شکم شوند.
گاز و نفخ: گاز در دستگاه گوارش می تواند باعث ناراحتی و نفخ در شکم شود.
دردهای قاعدگی: زنان ممکن است در طول چرخه قاعدگی خود درد شکم، به ویژه در قسمت پایین شکم را تجربه کنند.
سنگ کلیه: رسوبات کوچک و سفت می تواند در کلیه ها ایجاد شود و باعث درد شکم، به ویژه در پشت یا پهلوی شکم شود.
فتق: فتق زمانی رخ می دهد که یک عضو یا بافت از ناحیه ضعیف شده در دیواره شکم بیرون زده و باعث درد و ناراحتی شود.
سرطان: درد شکم می تواند نشانه انواع مختلف سرطان از جمله سرطان روده بزرگ، معده و پانکراس باشد.
مشکلات در تشخیص درد شکم:
تشخیص علت اصلی درد شکم می تواند چالش برانگیز باشد و ممکن است نیاز به یک ارزیابی پزشکی جامع داشته باشد. برخی از مشکلاتی که می تواند در تشخیص درد شکم رخ دهد عبارتند از:

تشخیص اشتباه: درد شکم می تواند دلایل زیادی داشته باشد و ممکن است تشخیص بیماری زمینه ای دشوار باشد.
تشخیص تاخیری: در برخی موارد، ممکن است به دلیل پیچیدگی شرایط یا عدم دسترسی به مراقبت های پزشکی، تشخیص به تاخیر بیفتد.
تفسیر نادرست از علائم: بیماران ممکن است همیشه اطلاعات دقیقی در مورد علائم خود ارائه نکنند، که می تواند منجر به تشخیص اشتباه شود.
دشواری در تشخیص محل درد: درد شکم می تواند به نواحی دیگر بدن سرایت کند و تشخیص محل دقیق درد را دشوار می کند.
دسترسی محدود به منابع پزشکی: در برخی مناطق ممکن است دسترسی محدود به منابع پزشکی وجود داشته باشد که تشخیص و درمان درد شکم را دشوار می کند.
در نتیجه، درد شکم می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد و اگر درد شدید یا مداوم است، باید به پزشک مراجعه کرد. یک ارزیابی پزشکی کامل می تواند به شناسایی علت اصلی درد و ارائه درمان مناسب کمک کند. هنگام ارائه اطلاعات در مورد علائم به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای اطمینان از تشخیص دقیق و درمان مناسب، مهم است که صادق و دقیق باشید.

آشنایی با تیروئیدیت هاشیموتو: علل، علائم، تشخیص و درمان

تیروئیدیت هاشیموتو یک بیماری خود ایمنی است که غده تیروئید را تحت تاثیر قرار می دهد و باعث التهاب و آسیب آن می شود. این بیماری شایع است و حدود 14 میلیون نفر تنها در ایالات متحده به آن مبتلا هستند. در این مقاله به بررسی علل، علائم، تشخیص و گزینه‌های درمانی تیروئیدیت هاشیموتو می‌پردازیم و درک جامعی از این وضعیت پیچیده ارائه می‌کنیم.
علل تیروئیدیت هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو یک بیماری خود ایمنی است، به این معنی که سیستم ایمنی به اشتباه به غده تیروئید حمله می کند و منجر به التهاب و آسیب می شود. علت دقیق این پاسخ خودایمنی هنوز ناشناخته است، اما تحقیقات نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است نقش داشته باشد. برخی از محرک های شناخته شده تیروئیدیت هاشیموتو عبارتند از:

ژنتیک: تیروئیدیت هاشیموتو در خانواده ها ایجاد می شود که نشان دهنده یک جزء ژنتیکی است.
عدم تعادل هورمونی: عدم تعادل در هورمون هایی مانند استروژن و پروژسترون با ایجاد تیروئیدیت هاشیموتو مرتبط است.
عفونت های ویروسی: برخی تحقیقات نشان می دهد که عفونت های ویروسی، مانند ویروس اپشتین بار، ممکن است باعث ایجاد پاسخ خود ایمنی در غده تیروئید شود.
آلرژی: آلرژی به غذاها، داروها یا عوامل محیطی ممکن است در ایجاد تیروئیدیت هاشیموتو نقش داشته باشد.
علائم تیروئیدیت هاشیموتو

علائم تیروئیدیت هاشیموتو بسته به شدت التهاب و سلامت کلی فرد می تواند متفاوت باشد. برخی از علائم رایج عبارتند از:

خستگی: یکی از شایع ترین علائم تیروئیدیت هاشیموتو، خستگی است که می تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.
افزایش وزن: بسیاری از افراد مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو افزایش وزن را تجربه می کنند، به ویژه به شکل افزایش وزن در قسمت بالایی بدن.
عدم تحمل سرما: افراد مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو ممکن است حتی در دمای ملایم احساس سرما کنند، زیرا غده تیروئید ممکن است به اندازه کافی هورمون تیروئید تولید نکند.
ریزش مو: تیروئیدیت هاشیموتو می تواند باعث ریزش مو، به ویژه در پوست سر شود.
ضعف عضلانی: ضعف در عضلات، به ویژه در بازوها و پاها، یکی از علائم شایع تیروئیدیت هاشیموتو است.
افسردگی: افسردگی و اضطراب در افراد مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو شایع است، به خصوص اگر این بیماری درمان نشود.
تشخیص تیروئیدیت هاشیموتو

تشخیص تیروئیدیت هاشیموتو می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا علائم می تواند مشابه علائم سایر اختلالات تیروئید باشد. با این حال، چندین آزمایش وجود دارد که می تواند به پزشکان در تشخیص این بیماری کمک کند. این تست ها عبارتند از:

آزمایش خون: آزمایش خون می تواند سطح هورمون های تیروئید را در خون و همچنین وجود آنتی بادی علیه غده تیروئید را اندازه گیری کند.
سونوگرافی: سونوگرافی می تواند به پزشکان کمک کند غده تیروئید را تجسم کنند و هر گونه ناهنجاری مانند ندول یا التهاب را تشخیص دهند.
اسکن تیروئید: اسکن تیروئید می تواند به پزشکان در شناسایی مناطقی از غده تیروئید که به درستی کار نمی کنند کمک کند.
درمان تیروئیدیت هاشیموتو

درمان تیروئیدیت هاشیموتو معمولاً شامل ترکیبی از داروها و تغییرات سبک زندگی است. برخی از گزینه های درمانی رایج عبارتند از:

داروها: داروهایی مانند لووتیروکسین (T4) و لیوتیرونین (T3) می توانند به جایگزینی هورمون های تیروئید از دست رفته، تسکین علائم و بهبود متابولیسم کمک کنند.
ید رادیواکتیو: از ید رادیواکتیو می توان برای تخریب بخشی یا تمام غده تیروئید، کاهش التهاب و جلوگیری از آسیب بیشتر استفاده کرد.
جراحی: در برخی موارد، ممکن است جراحی برای برداشتن بخشی یا تمام غده تیروئید ضروری باشد، به خصوص اگر بیماری علائم قابل توجهی ایجاد کند یا اگر غده به درستی کار نمی کند.
تغییرات سبک زندگی: ایجاد تغییرات در سبک زندگی مانند رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و مدیریت استرس می تواند به مدیریت علائم کمک کند.

درمان تیروئیدیت هاشیموتو

در حالی که هیچ درمانی برای تیروئیدیت هاشیموتو وجود ندارد، درمان می تواند به مدیریت علائم و جلوگیری از عوارض کمک کند. گزینه های درمانی ممکن است بسته به شدت بیماری و سلامت کلی فرد متفاوت باشد. برخی از گزینه های درمانی رایج عبارتند از  (زندگی سبز):

داروها: داروهایی مانند لووتیروکسین (T4) و لیوتیرونین (T3) می توانند به جایگزینی هورمون های تیروئید از دست رفته، تسکین علائم و بهبود متابولیسم کمک کنند.
ید رادیواکتیو: از ید رادیواکتیو می توان برای تخریب بخشی یا تمام غده تیروئید، کاهش التهاب و جلوگیری از آسیب بیشتر استفاده کرد.
جراحی: در برخی موارد، ممکن است جراحی برای برداشتن بخشی یا تمام غده تیروئید ضروری باشد، به خصوص اگر بیماری علائم قابل توجهی ایجاد کند یا اگر غده به درستی کار نمی کند.
تغییرات سبک زندگی: ایجاد تغییرات در سبک زندگی مانند رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و مدیریت استرس می تواند به مدیریت علائم و بهبود سلامت کلی کمک کند.
مسدود کننده های بتا: مسدود کننده های بتا می توانند به مدیریت علائمی مانند ضربان قلب سریع و لرزش کمک کنند.
داروهای ضد التهابی: داروهای ضد التهابی مانند کورتیکواستروئیدها می توانند به کاهش التهاب کمک کنند.

پیش آگهی تیروئیدیت هاشیموتو به طور کلی خوب است، به خصوص اگر بیماری به موقع تشخیص داده شود و درمان شود. با این حال، تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده می تواند به تعدادی از عوارض منجر شود، از جمله:

کم کاری تیروئید: تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده می تواند منجر به کم کاری تیروئید شود، وضعیتی که در آن غده تیروئید هورمون های تیروئید کافی تولید نمی کند.
مشکلات قلبی: تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده می تواند خطر مشکلات قلبی مانند نارسایی قلبی و آریتمی را افزایش دهد.
مشکلات سلامت روان: تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده می تواند خطر مشکلات سلامت روانی مانند افسردگی و اضطراب را افزایش دهد.
نقایص مادرزادی: زنان باردار مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده ممکن است در معرض افزایش خطر تولد نوزاد با نقص مادرزادی باشند.
سرطان تیروئید: در موارد نادر، تیروئیدیت هاشیموتو درمان نشده می تواند خطر ابتلا به سرطان تیروئید را افزایش دهد.
توجه به این نکته ضروری است که تشخیص و درمان به موقع می تواند به پیشگیری یا مدیریت این عوارض کمک کند. معاینات منظم با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و آزمایش خون سالانه برای بررسی عملکرد تیروئید برای نظارت بر بیماری و جلوگیری از عوارض مهم است.
نتیجه
تیروئیدیت هاشیموتو یک بیماری خودایمنی شایع است که در صورت عدم درمان می تواند باعث کم کاری تیروئید و سایر عوارض شود. در حالی که هیچ درمانی برای تیروئیدیت هاشیموتو وجود ندارد، درمان می تواند به مدیریت علائم و جلوگیری از عوارض کمک کند. تشخیص و درمان به موقع برای پیشگیری یا مدیریت عوارض تیروئیدیت هاشیموتو کلیدی است. اگر مشکوک به تیروئیدیت هاشیموتو هستید، مهم است که برای تشخیص و درمان مناسب با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید.