دیابت نوع 1 یا 2 را بشناسیم

دیابت: به نقل از سایت زندگی سبز، دیابت قندی گروهی از بیماری های متابولیک است که در آن توانایی بدن برای تولید یا استفاده از انسولین مختل می شود. این منجر به افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود که می تواند اثرات منفی بر بسیاری از قسمت های بدن داشته باشد.
دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بتای پانکراس که انسولین تولید می کنند، که برای تنظیم سطح قند خون ضروری است حمله می کند و آنها را از بین می برد. بدون انسولین کافی، گلوکز در جریان خون انباشته می شود که منجر به افزایش سطح قند خون می شود. دیابت نوع 2 زمانی رخ می دهد که بدن در برابر انسولین مقاوم می شود یا انسولین کافی برای حفظ سطح قند خون طبیعی تولید نمی کند. این نوع بیشتر در بزرگسالان دیده می شود و اغلب در افراد چاق ایجاد می شود.
علائم: علائم هر دو نوع دیابت می تواند مشابه باشد، اما از نظر شروع و شدت متفاوت است. به طور کلی، علائم اولیه دیابت شامل تشنگی بیش از حد (پلی دیپسی)، تکرر ادرار (پلی‌یوری)، کاهش وزن غیرقابل توضیح، تاری دید، بریدگی‌ها یا کبودی‌هایی که به آهستگی بهبود می‌یابند و خستگی است.
در دیابت نوع 1، این علائم معمولاً به طور ناگهانی ظاهر می شوند و شدید هستند. هنگامی که بیماری برای اولین بار تشخیص داده می شود، ممکن است فرد مبتلا به تب و علائمی شبیه آنفولانزا باشد. در مقابل، علائم دیابت نوع 2 با گذشت زمان کندتر رشد می کنند و گاهی اوقات می توانند تا زمانی که عوارض ایجاد شوند، مورد توجه قرار نگیرند.
علل: هر دو نوع دیابت دارای عوامل ژنتیکی و محیطی هستند که در ایجاد آنها نقش دارند. علل این بیماری ها به طور کامل شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که ژن های خاص ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 1 یا 2 را در افراد افزایش دهند. علاوه بر این، عوامل محیطی مانند ویروس ها، چاقی و سبک زندگی کم تحرک نیز می توانند در ایجاد دیابت نقش داشته باشند.
عوامل خطر: عوامل خطر برای دیابت نوع 1 شامل ژنتیک، قرار گرفتن در معرض ویروس های خاص (مانند CMV) و محرک های محیطی مانند دود سیگار است. دیابت نوع 2 در افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند، سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند و فعالیت بدنی منظمی ندارند، بیشتر دیده می شود.
انواع دیابت: دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 یک اختلال خود ایمنی است که معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر می شود. این نیاز به انسولین درمانی مادام العمر دارد، زیرا لوزالمعده در افراد مبتلا به این بیماری انسولین تولید نمی کند.
دیابت نوع 2 اغلب در افراد میانسال و مسن که دارای اضافه وزن یا چاق هستند ایجاد می شود. در ابتدا، دیابت نوع 2 را می توان با تغییرات سبک زندگی مانند ورزش و عادات غذایی سالم مدیریت کرد، اما بسیاری از افراد در نهایت به انسولین درمانی یا سایر داروها برای کنترل سطح قند خون خود نیاز دارند.
تشخیص: تشخیص دیابت به چندین مرحله از جمله تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایشات آزمایشگاهی نیاز دارد. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که همه بزرگسالان بالای 45 سال از نظر دیابت غربالگری شوند و همچنین افرادی که عوامل خطرزا مانند چاقی یا سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، بررسی شوند.

تشخیص دیابت نوع 1 اغلب به طور ناگهانی رخ می دهد و با سطح قند خون بالا همراه است. تشخیص دیابت نوع 2 ممکن است به تدریج اتفاق بیفتد، زیرا علائم تا زمانی که عوارض ایجاد نمی شوند، مورد توجه قرار نمی گیرند. در هر دو مورد، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی، از جمله بررسی علائم کتواسیدوز دیابتی، که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد، انجام می دهد.
عوارض حاد (کوتاه مدت): عوارض حاد دیابت شامل هیپوگلیسمی (سطح قند خون پایین)، هیپرگلیسمی (سطح قند خون بالا) و کتواسیدوز دیابتی است که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد.
هیپوگلیسمی زمانی رخ می دهد که سطح قند خون خیلی پایین است و ممکن است به دلیل از دست دادن دوز انسولین یا نخوردن غذای کافی ایجاد شود. هایپرگلیسمی یک مشکل رایج در افراد مبتلا به دیابت است و زمانی رخ می دهد که سطح گلوکز خون برای مدت طولانی بالا بماند. این می تواند منجر به کم آبی بدن، عدم تعادل الکترولیت ها و حتی آسیب کلیه در صورت عدم درمان شود.
عوارض مزمن (بلند مدت): عوارض طولانی مدت دیابت شامل بیماری قلبی عروقی، نوروپاتی (آسیب عصبی)، رتینوپاتی (آسیب چشم)، زخم پا و قطع عضو و بیماری کلیوی است. بیماری های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به دیابت است، زیرا سطح بالای قند خون می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد.
نوروپاتی یکی از عوارض شایع دیابت است که بر اعصاب سراسر بدن تأثیر می گذارد. این می تواند منجر به سوزن سوزن شدن، بی حسی و درد در اندام ها شود و احساس آسیب یا عفونت را برای افراد دیابتی دشوار کند. رتینوپاتی در صورت درمان نشدن می تواند باعث از دست دادن بینایی یا نابینایی شود، در حالی که بیماری کلیوی یکی از علل اصلی بیماری کلیوی در مرحله نهایی است.
درمان: درمان دیابت نوع 1 و نوع 2 شامل مدیریت سطح قند خون از طریق داروی مناسب، ورزش و عادات غذایی سالم است. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 برای کنترل سطح گلوکز خون خود به درمان مادام العمر با انسولین نیاز دارند، در حالی که افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ممکن است در ابتدا با تغییراتی در سبک زندگی خود کنترل شوند، اما اغلب با پیشرفت بیماری به داروهای خوراکی یا انسولین تزریقی نیاز دارند.
افراد مبتلا به دیابت باید معاینات منظم از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، از جمله معاینه چشم و پا را برای تشخیص علائم اولیه عوارض دریافت کنند. برای افراد مبتلا به دیابت ضروری است که ارتباط نزدیک با تیم مراقبت های بهداشتی خود را برای مدیریت موثر این بیماری مزمن حفظ کنند.