تندرستی و سلامتی سرمایه است

سلام خوش آمدید

۲۸ مطلب در شهریور ۱۴۰۲ ثبت شده است

خارش پوست که به عنوان خارش نیز شناخته می شود، یک بیماری شایع است که بسیاری از افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. با یک احساس ناراحت کننده مشخص می شود که میل به خاراندن ناحیه آسیب دیده را تحریک می کند. خارش پوست می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از تحریک خفیف تا شرایط پزشکی جدی تر.

علت اصلی خارش پوست، التهاب پوست است. این می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله خشکی، اگزما، پسوریازیس، درماتیت، نیش حشرات و آلرژی باشد. در برخی موارد، خارش پوست می تواند نشانه یک بیماری زمینه ای مانند بیماری تیروئید، بیماری کلیوی یا بیماری کبدی نیز باشد.

شایع ترین علامت خارش، میل غیرقابل کنترل برای خاراندن ناحیه آسیب دیده است. این می تواند منجر به قرمزی، تورم و حتی آسیب به پوست شود اگر خاراندن بیش از حد شدید شود. در برخی موارد، خارش پوست نیز می تواند باعث ایجاد بثورات یا کهیر شود که می تواند دردناک و ناراحت کننده باشد.

اگرچه ممکن است خاراندن پوست خارش دار وسوسه انگیز باشد، اما مهم است که در برابر این نیاز مقاومت کنید. خاراندن می تواند باعث تحریک بیشتر و آسیب به پوست شود و منجر به عفونت و سایر عوارض شود. در عوض، مهم است که علت اصلی خارش را شناسایی کرده و به دنبال درمان مناسب باشید.

چندین درمان موضعی و درمان های خانگی وجود دارد که می تواند به کاهش خارش پوست کمک کند. این شامل:

کرم ها و پمادهای مرطوب کننده: استفاده از مرطوب کننده می تواند به تسکین پوست خشک و خارش و جلوگیری از تحریک بیشتر کمک کند. به دنبال کرم ها و پمادهایی باشید که حاوی موادی مانند سرامید هستند که می توانند به تقویت سد پوستی و جلوگیری از از دست دادن رطوبت کمک کنند.
آنتی هیستامین ها: اگر خارش پوست ناشی از حساسیت باشد، مصرف آنتی هیستامین های بدون نسخه می تواند به کاهش علائم کمک کند.
کمپرس سرد: استفاده از کمپرس سرد در ناحیه آسیب دیده می تواند به کاهش التهاب و کاهش خارش کمک کند. به سادگی چند تکه یخ را در یک پارچه تمیز بپیچید و هر بار چند دقیقه روی پوست بمالید.
حمام بلغور جو دوسر: افزودن یک فنجان بلغور جو دوسر کلوئیدی به یک حمام گرم می تواند به تسکین خارش پوست کمک کند. بلغور جو دوسر به جذب چربی و رطوبت اضافی از پوست کمک می کند، در حالی که آب گرم به شل شدن عضلات و کاهش خارش کمک می کند.

آلوئه ورا: استفاده از ژل آلوئه ورا در ناحیه آسیب دیده می تواند به تسکین خارش و کاهش التهاب کمک کند.
فندق جادوگر: فندق جادوگر یک قابض طبیعی است که می تواند به کاهش التهاب و کاهش خارش کمک کند. می توان آن را مستقیماً روی پوست قرار داد یا به حمام اضافه کرد.
اجتناب از محرک ها: اگر خارش پوست ناشی از آلرژی است، مهم است که از تماس با محرک خودداری کنید. این ممکن است به معنای اجتناب از برخی پارچه ها، مواد شوینده یا سایر موادی باشد که می توانند باعث واکنش آلرژیک شوند.
در برخی موارد، خارش پوست ممکن است نشانه یک بیماری جدی‌تر باشد. اگر خارش پوست ادامه پیدا کرد یا با علائم دیگری مانند تب یا تورم همراه شد، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند به شناسایی علت زمینه ای خارش کمک کند و درمان مناسب را توصیه کند.

در پایان، خارش پوست یک بیماری شایع است که می تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود. در حالی که ممکن است خاراندن ناحیه آسیب دیده وسوسه انگیز باشد، مهم است که در برابر این نیاز مقاومت کنید و به دنبال درمان مناسب باشید. کرم های مرطوب کننده، آنتی هیستامین ها، کمپرس سرد و سایر درمان های موضعی می توانند به کاهش خارش و جلوگیری از تحریک بیشتر کمک کنند. اگر خارش پوست ادامه داشت یا با علائم دیگری همراه بود، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

همچنین مهم است که توجه داشته باشید که خودمراقبتی نقش مهمی در مدیریت خارش پوست دارد. این شامل رعایت بهداشت خوب، پرهیز از صابون ها و مواد شوینده خشن و پوشیدن لباس های گشاد ساخته شده از مواد قابل تنفس است. علاوه بر این، مهم است که از خاراندن ناحیه آسیب دیده خودداری کنید، زیرا این امر می تواند منجر به تحریک بیشتر و حتی عفونت شود.

در برخی موارد ممکن است برای موارد شدیدتر خارش پوست نیاز به مراجعه به متخصص پوست باشد. متخصص پوست می تواند به شناسایی علت خارش کمک کند و درمان مناسب را توصیه کند. این ممکن است شامل داروهای تجویزی، مانند کورتیکواستروئیدهای موضعی یا آنتی هیستامین ها، یا درمان های فشرده تر، مانند فتوتراپی یا داروهای سیستمیک باشد (منبع مطلب سایت زندگی سبز).

در نتیجه، خارش پوست می تواند یک وضعیت ناامید کننده و ناراحت کننده باشد، اما درمان ها و درمان های خانگی زیادی برای کمک به کاهش علائم وجود دارد. با شناسایی علت زمینه‌ای خارش و جستجوی درمان مناسب، می‌توان خارش پوست را مدیریت کرد و از کیفیت زندگی راحت‌تر و مطمئن‌تری برخوردار شد.

  • ۱ نظر
  • ۲۹ شهریور ۰۲ ، ۱۲:۰۸
  • آرزو تهرانی

کلیه ها دو اندام کوچک لوبیایی شکل هستند که در دو طرف ستون فقرات، درست زیر قفسه سینه قرار دارند. آنها مسئول فیلتر کردن مواد زائد و مایعات اضافی از خون، تنظیم فشار خون و حفظ تعادل الکترولیت ها در بدن هستند. کلیه ها همچنین هورمون هایی تولید می کنند که به تنظیم فشار خون، تولید گلبول های قرمز و تولید ویتامین D کمک می کنند.

اولین علائم و نشانه های درد کلیه می تواند شامل درد مبهم یا درد شدید در ناحیه کمر یا پهلوها، خون در ادرار، تکرر ادرار و میل شدید به ادرار کردن باشد. این علائم همچنین می تواند نشان دهنده سایر شرایط باشد، بنابراین مراجعه به پزشک برای تشخیص مناسب ضروری است.

چندین بیماری کلیوی وجود دارد که می تواند باعث درد کلیه شود، از جمله سنگ کلیه، عفونت و بیماری مزمن کلیه. سنگ های کلیه رسوبات کوچک و سختی هستند که در کلیه ها تشکیل می شوند و هنگام عبور از مجاری ادراری می توانند باعث درد شدید شوند. عفونت هایی مانند عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) نیز می توانند باعث درد و ناراحتی کلیه شوند. بیماری مزمن کلیه یک بیماری طولانی مدت است که می تواند باعث آسیب تدریجی به کلیه ها شود و منجر به نارسایی کلیه شود.

اگر درد کلیه را تجربه می کنید، مهم است که برای تشخیص صحیح به پزشک مراجعه کنید. پزشک ممکن است معاینه فیزیکی، آزمایش خون و آزمایشات تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن را برای تعیین علت درد انجام دهد.

درمان درد کلیه به علت اصلی آن بستگی دارد. به عنوان مثال، سنگ کلیه ممکن است با دارو برای کمک به دفع سنگ یا با جراحی برای برداشتن سنگ درمان شود. عفونت‌ها را می‌توان با آنتی‌بیوتیک‌ها درمان کرد و بیماری مزمن کلیوی ممکن است به تغییراتی در سبک زندگی نیاز داشته باشد، مانند اصلاح رژیم غذایی و دارو برای مدیریت فشار خون و سطح قند خون.

یکی از راه های تشخیص بیماری کلیوی، اندازه گیری سطح نیتروژن اوره خون (BUN) در خون است. BUN یک محصول زائد است که زمانی ایجاد می شود که کبد پروتئین های غذایی که می خوریم را تجزیه می کند. به طور معمول، کلیه ها BUN را از خون فیلتر کرده و آن را از طریق ادرار دفع می کنند. با این حال، اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، سطح BUN در خون می تواند افزایش یابد. سطح بالای BUN می تواند نشان دهنده نارسایی کلیه باشد که یک بیماری جدی است که نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

علاوه بر اندازه‌گیری سطح BUN، پزشکان ممکن است از آزمایش‌های دیگری نیز برای تشخیص بیماری کلیوی استفاده کنند، مانند آزمایش خون برای بررسی پروتئینوری (پروتئین در ادرار)، آزمایش ادرار برای بررسی گلبول‌های قرمز و سفید خون، و آزمایش‌های تصویربرداری، مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن، برای تجسم کلیه ها و ساختارهای اطراف.

در نتیجه، کلیه ها اندام های ضروری هستند که نقش حیاتی در حفظ سلامت بدن دارند. اگر درد کلیه را تجربه می کنید، مهم است که برای تشخیص و درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید. با درک علل و علائم درد کلیه و همچنین روش‌ها و آزمایش‌هایی که برای تشخیص بیماری کلیوی استفاده می‌شود، می‌توانید اقداماتی را برای محافظت از سلامت کلیه خود و حفظ سلامت کلی خود انجام دهید.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

  • ۱ نظر
  • ۲۸ شهریور ۰۲ ، ۱۱:۱۸
  • آرزو تهرانی

قند خون بالا که به عنوان هایپرگلیسمی نیز شناخته می شود، وضعیتی است که در آن بدن گلوکز (قند) بیش از حد در جریان خون دارد. این می تواند زمانی رخ دهد که بدن انسولین کافی تولید نمی کند، هورمونی که به تنظیم سطح قند خون کمک می کند، یا زمانی که بدن در برابر انسولین مقاوم می شود.

علائم و نشانه های قند خون بالا زیاد داست، از جمله موارد زیر:

  • تکرر ادرار
  • افزایش تشنگی
  • خستگی
  • تاری دید
  • بهبود آهسته زخم ها و عفونت ها
  • افزایش گرسنگی
  • کاهش وزن ناخواسته
  • سوزن سوزن شدن یا بی حسی در دست ها و پاها
  • تحریک پذیری یا تغییرات خلقی
  • مشکلات شناختی، مانند مشکل در تمرکز یا به خاطر سپردن چیزها

قند خون بالا می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله:

دیابت: قند خون بالا یکی از علائم رایج دیابت است، یک بیماری مزمن که در آن بدن انسولین کافی تولید نمی کند یا قادر به استفاده موثر از انسولین نیست. دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2.
عدم تعادل هورمونی: برخی عدم تعادل های هورمونی، مانند مواردی که ناشی از اختلالات تیروئید یا مشکلات غده فوق کلیوی است، می تواند منجر به افزایش قند خون شود.
داروها: برخی داروها، مانند استروئیدها یا برخی از انواع داروهای ضد افسردگی، می توانند باعث افزایش قند خون شوند.
بارداری: قند خون بالا در دوران بارداری شایع است، به خصوص در زنانی که قبلا هرگز دیابت نداشته اند. این به عنوان دیابت بارداری شناخته می شود.
درمان قند خون بالا بستگی به علت زمینه ای دارد. به طور کلی، درمان ممکن است شامل تغییراتی در شیوه زندگی باشد، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و کاهش وزن در صورت لزوم. برخی از افراد مبتلا به قند خون بالا ممکن است نیاز به مصرف داروهایی مانند انسولین یا داروهای خوراکی برای کمک به تنظیم سطح قند خون خود داشته باشند.

اگر قند خون بالا درمان نشود، می تواند منجر به عوارض مختلفی شود، از جمله:

عوارض دیابت: قند خون بالا می تواند به رگ های خونی و اعصاب در سراسر بدن آسیب برساند و منجر شود
ادامه هید

به طیف وسیعی از عوارض مرتبط با دیابت، مانند بیماری قلبی، سکته مغزی، بیماری کلیوی و آسیب عصبی.

عفونت ها: قند خون بالا می تواند سیستم ایمنی بدن را ضعیف کند و مبارزه با عفونت ها را برای بدن دشوارتر کند. این می تواند خطر ابتلا به عفونت هایی مانند عفونت های دستگاه ادراری، عفونت های پوستی و بیماری های لثه را افزایش دهد.
مشکلات چشمی: قند خون بالا می تواند به رگ های خونی چشم آسیب برساند و منجر به بیماری به نام رتینوپاتی دیابتی شود که می تواند باعث کاهش بینایی شود.
مشکلات پا: قند خون بالا می تواند باعث آسیب عصبی در پاها شود که منجر به وضعیتی به نام نوروپاتی دیابتی می شود. این می تواند باعث درد، سوزن سوزن شدن و بی حسی در پا شود و خطر عفونت و زخم پا را افزایش دهد.
در نتیجه، قند خون بالا وضعیتی است که در صورت عدم درمان می تواند عواقب جدی داشته باشد. اگر هر یک از علائم و نشانه های قند خون بالا را تجربه کردید، یا اگر دیابت یا بیماری دیگری برای شما تشخیص داده شد که شما را در معرض خطر ابتلا به قند خون بالا قرار می دهد، مهم است که با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد بهترین روش درمانی صحبت کنید. برای شما. با همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و ایجاد تغییرات در سبک زندگی، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم، می توانید به مدیریت سطح قند خون خود کمک کرده و خطر عوارض را کاهش دهید.

علاوه بر خطرات و عوارض مرتبط با قند خون بالا، چندین عامل دیگر نیز وجود دارد که می تواند در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد. این شامل:

چاقی: اضافه وزن یا چاقی می تواند خطر ابتلا به قند خون بالا را افزایش دهد، زیرا چربی اضافی بدن می تواند استفاده موثر از انسولین را برای بدن دشوارتر کند.
سبک زندگی بی تحرک: عدم فعالیت بدنی می تواند خطر ابتلا به قند خون بالا را افزایش دهد، زیرا ورزش منظم می تواند به بدن کمک کند تا به طور موثرتر از انسولین استفاده کند و متابولیسم کلی گلوکز را بهبود بخشد.
رژیم غذایی نامناسب: مصرف رژیم غذایی سرشار از غذاهای فرآوری شده، قندها و چربی های ناسالم می تواند خطر ابتلا به قند خون بالا را افزایش دهد، زیرا این غذاها می توانند باعث افزایش سطح قند خون شوند.
استرس: استرس مزمن می تواند خطر ابتلا به قند خون بالا را افزایش دهد، زیرا استرس می تواند در توانایی بدن برای تنظیم سطح قند خون اختلال ایجاد کند.
در نتیجه، قند خون بالا یک بیماری جدی است که در صورت عدم درمان می تواند عواقب قابل توجهی داشته باشد. با درک علائم و نشانه های قند خون بالا، علل و عوامل خطر، و اهمیت جستجوی درمان، می توانید برای مدیریت سطح قند خون و کاهش خطر عوارض گام بردارید. این ممکن است شامل ایجاد تغییرات در شیوه زندگی، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، و مدیریت استرس، و همچنین همکاری با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای ایجاد یک برنامه درمانی مناسب باشد.

منبع مطلب مجله پزشکی سلامتی زندگی سبز می باشد.
 

 

  • ۰ نظر
  • ۲۷ شهریور ۰۲ ، ۱۷:۵۰
  • آرزو تهرانی

خرما میوه‌ای محبوب است که قرن‌هاست به دلیل طعم شیرین لذیذ و فواید بی‌شماری برای سلامتی از آن لذت می‌برند. آنها منبعی غنی از مواد مغذی ضروری، ویتامین ها و مواد معدنی هستند که می توانند فواید سلامتی متعددی را ارائه دهند. در این مقاله به خواص و فواید خرما برای سلامتی و همچنین مواد مغذی موجود در خرما می پردازیم.

 

خواص و فواید خرما برای سلامتی
خرما منبع طبیعی انرژی است و مملو از مواد مغذی ضروری است که می تواند فواید زیادی برای سلامتی داشته باشد. برخی از خواص و فواید کلیدی خرما برای سلامتی عبارتند از:

سرشار از ویتامین ها و مواد معدنی: خرما منبع غنی از ویتامین ها و مواد معدنی ضروری مانند پتاسیم، منیزیم، مس و ویتامین B6 است. این مواد مغذی برای حفظ سلامتی ضروری هستند و می توانند به جلوگیری از طیف وسیعی از مشکلات سلامتی کمک کنند.
منبع طبیعی انرژی: خرما منبع طبیعی انرژی است و در مواقعی که به آن نیاز دارید می تواند انرژی را به سرعت افزایش دهد. آنها همچنین منبع خوبی از فیبر هستند که می تواند به شما کمک کند برای مدت طولانی تری احساس سیری و رضایت داشته باشید.
بهبود هضم: خرما سرشار از فیبر است که می تواند به بهبود هضم و جلوگیری از یبوست کمک کند. آنها همچنین می توانند به تنظیم حرکات روده و ترویج باکتری های سالم روده کمک کنند.
تقویت سیستم ایمنی: خرما منبع غنی آنتی اکسیدان است که می تواند به تقویت سیستم ایمنی و محافظت از بدن در برابر آسیب های ناشی از رادیکال های آزاد کمک کند.
کاهش التهاب: خرما سرشار از ترکیبات ضد التهابی است که می تواند به کاهش التهاب در بدن و پیشگیری از بیماری های مزمن مانند آرتریت و بیماری قلبی کمک کند.
مواد مغذی موجود در خرما
خرما منبعی غنی از مواد مغذی ضروری، ویتامین ها و مواد معدنی است که می تواند فواید سلامتی بی شماری را به همراه داشته باشد. برخی از مواد مغذی کلیدی موجود در خرما عبارتند از:

پتاسیم: خرما منبع غنی پتاسیم است که یک ماده معدنی ضروری است که به تنظیم فشار خون و حفظ عملکرد سالم عضلات و اعصاب کمک می کند.
منیزیم: خرما منبع غنی منیزیم است که یک حداقل ضروری است
ادامه هید

el که به تنظیم فشار خون، حفظ تراکم استخوانی سالم و حمایت از عملکرد سالم عضلات و اعصاب کمک می کند.

مس: خرما منبع خوبی از مس است که یک ماده معدنی ضروری است که به رشد استخوان و بافت همبند سالم کمک می کند.

ویتامین B6: خرما منبع خوبی از ویتامین B6 است که یک ویتامین ضروری است که به عملکرد سالم مغز و حفظ سطح قند خون سالم کمک می کند.

فیبر: خرما منبع غنی فیبر غذایی است که برای حفظ هضم سالم و جلوگیری از یبوست ضروری است.

ارزش غذایی خرما
خرما میوه‌ای پر از مواد مغذی است که طیف وسیعی از مواد مغذی، ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری را در حجم نسبتاً کوچک فراهم می‌کند. یک وعده خرما (100 گرم) به شما کمک می کند (منبع: سایت زندگی سبز):

کالری: 280
چربی کل: 0.1 گرم
چربی اشباع شده: 0 گرم
کلسترول: 0 میلی گرم
سدیم: 1 میلی گرم
کل کربوهیدرات: 66 گرم
فیبر غذایی: 7 گرم
شکر: 18 گرم
پروتئین: 2 گرم
ویتامین A: 0% DV
ویتامین C: 0% DV
کلسیم: 2% DV
آهن: 8% DV
پتاسیم: 15% DV
منیزیم: 10% DV
مس: 10% DV
ویتامین B6: 10٪ DV
نتیجه
خرما میوه‌ای پر از مواد مغذی است که طیف وسیعی از مواد مغذی، ویتامین‌ها و مواد معدنی ضروری را فراهم می‌کند که می‌تواند فواید زیادی برای سلامتی داشته باشد. آنها منبع طبیعی انرژی هستند، می توانند هضم را بهبود بخشند، سیستم ایمنی بدن را تقویت کنند، التهاب را کاهش دهند و رشد استخوان و بافت همبند سالم را تقویت کنند.

  • ۰ نظر
  • ۲۷ شهریور ۰۲ ، ۱۲:۱۴
  • آرزو تهرانی

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت سلامت روان است که می تواند پس از تجربه یا شاهد یک رویداد آسیب زا ایجاد شود. حوادث آسیب زا می تواند شامل بلایای طبیعی، حوادث، تجاوز فیزیکی یا جنسی، جنگ یا سایر موقعیت های تهدید کننده زندگی باشد. PTSD می تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره، روابط و رفاه کلی فرد داشته باشد.

علائم و تشخیص اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
علائم PTSD می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما معمولاً در عرض سه ماه پس از رویداد آسیب زا شروع می شود. برخی از علائم رایج PTSD عبارتند از:

خاطرات سرزده یا فلاش بک از رویداد آسیب زا
اجتناب از مکان‌ها، افراد یا موقعیت‌هایی که فرد را به یاد آسیب می‌اندازد
تغییرات منفی در خلق و خو و تفکر، مانند احساس بی حسی، تحریک پذیری یا ناامیدی
واکنش بیش از حد برانگیخته یا مبالغه آمیز
مشکل در خوابیدن یا تجربه کابوس
احساس گناه یا شرمندگی
برای تشخیص PTSD، یک متخصص سلامت روان معمولاً ارزیابی کاملی را انجام می دهد که ممکن است شامل معاینه فیزیکی، بررسی تاریخچه پزشکی فرد، و بحث مفصل درباره رویداد آسیب زا و پیامدهای آن باشد.

علل اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
PTSD می تواند پس از تجربه یا مشاهده یک رویداد آسیب زا که خارج از محدوده تجربه طبیعی انسان است رخ دهد. حوادث آسیب زا می تواند توانایی فرد را برای مقابله با استرس تحت تاثیر قرار دهد و منجر به تغییرات پایدار در مغز و بدن شود.

 

عوامل خطر اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
چندین عامل خطر وجود دارد که می تواند احتمال ابتلای فرد به PTSD را افزایش دهد، از جمله:

سابقه تروما یا سوء استفاده
سابقه شرایط سلامت روان، مانند افسردگی یا اضطراب
عدم حمایت اجتماعی
فقدان مهارت های مقابله ای
سابقه سوء مصرف مواد


درمان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
به نقل از سایت زندگی سبز، چندین درمان موثر برای PTSD وجود دارد، از جمله:

درمان شناختی رفتاری (CBT)

حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR)
درمان با مواجهه طولانی مدت (PE)
گروه درمانی


داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب
توجه به این نکته مهم است که درمان PTSD باید متناسب با فرد باشد و ممکن است شامل ترکیبی از درمان ها و داروها باشد.

اختلال استرس پس از سانحه  پیچیده CPTSD چیست؟


اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD) اصطلاحی است که برای توصیف وضعیتی به کار می رود که در آن فرد علائم طولانی مدت و مزمن PTSD را در نتیجه تروما یا سوء استفاده مداوم تجربه می کند. CPTSD می تواند ناشی از انواع تجربیات آسیب زا، مانند سوء استفاده در دوران کودکی، خشونت خانگی، یا نبرد نظامی طولانی مدت باشد.

تشخیص و درمان CPTSD نسبت به PTSD سنتی دشوارتر است زیرا علائم می توانند پیچیده تر و طولانی تر باشند. برخی از علائم رایج CPTSD عبارتند از:

احساس جدایی یا قطع ارتباط با دیگران
مشکل در تنظیم احساسات
احساس گناه یا شرم مزمن
رفتارهای خود ویرانگر
مشکل در اعتماد کردن به دیگران
درمان CPTSD ممکن است شامل ترکیبی از درمان‌ها، مانند CBT، EMDR، و گروه‌درمانی و همچنین داروها و حمایت‌های عزیزان باشد. برای افراد مبتلا به CPTSD مهم است که به دنبال کمک حرفه ای باشند و در روند بهبودی صبور باشند، زیرا ممکن است برای غلبه بر اثرات ترومای طولانی مدت زمان لازم باشد.

در نتیجه، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت سلامت روانی جدی است که می تواند پس از تجربه یا شاهد یک رویداد آسیب زا ایجاد شود. علائم PTSD می تواند شامل خاطرات مزاحم، اجتناب، تغییرات منفی در خلق و خو و تفکر، بیش از حد برانگیختگی، مشکل در خوابیدن و احساس گناه یا شرم باشد. PTSD می تواند توسط یک متخصص سلامت روان از طریق یک ارزیابی کامل تشخیص داده شود. عوامل خطر PTSD عبارتند از: سابقه ضربه یا سوء استفاده، سابقه شرایط سلامت روان، فقدان حمایت اجتماعی و فقدان مهارت های مقابله ای. درمان PTSD می تواند شامل درمان هایی مانند CBT، EMDR و PE و همچنین داروها باشد.

اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD) وضعیتی است که در آن فرد علائم طولانی مدت و مزمن PTSD را در نتیجه تروما یا سوء استفاده مداوم تجربه می کند. CPTSD می تواند ناشی از انواع تجربیات آسیب زا باشد و تشخیص و درمان آن نسبت به PTSD سنتی دشوارتر است. درمان CPTSD ممکن است شامل ترکیبی از درمان ها و حمایت از جانب عزیزان باشد. برای افراد مبتلا به PTSD یا CPTSD مهم است که به دنبال کمک حرفه ای باشند و در روند درمان صبور باشند. با درمان و حمایت مناسب، می توان بر اثرات تروما غلبه کرد و زندگی رضایت بخشی داشت.

  • ۰ نظر
  • ۲۶ شهریور ۰۲ ، ۱۷:۰۵
  • آرزو تهرانی

آلرژی یک مشکل رایج سلامتی است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. آنها زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی به یک ماده بی ضرر مانند گرده، گرد و غبار یا شوره حیوانات خانگی بیش از حد واکنش نشان می دهد و آنتی بادی هایی تولید می کند که باعث واکنش التهابی می شود. این پاسخ می تواند منجر به طیف وسیعی از علائم، از ناراحتی خفیف تا واکنش های تهدید کننده زندگی شود.

شیوع آلرژی:

آلرژی یک نگرانی رو به رشد سلامتی است و شیوع بیماری های آلرژیک در سال های اخیر افزایش یافته است. بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO)، آلرژی یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در سراسر جهان است که تا 30 درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. در ایالات متحده تخمین زده می شود که سالانه بیش از 50 میلیون نفر از آلرژی رنج می برند.

انواع شایع شرایط آلرژیک:

انواع مختلفی از شرایط آلرژیک وجود دارد، از جمله:

آلرژی فصلی: همچنین به عنوان تب یونجه شناخته می شود، آلرژی فصلی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به گرده درختان، علف ها یا علف های هرز بیش از حد واکنش نشان دهد. علائم شامل عطسه، خارش چشم، آبریزش بینی و احتقان است.
آلرژی به حیوانات خانگی: این آلرژی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به پروتئین های موجود در شوره، بزاق یا ادرار حیوانات خانگی بیش از حد واکنش نشان دهد. علائم شامل خارش چشم، بینی و گلو و همچنین سرفه و خس خس سینه است.
آلرژی های پوستی: این آلرژی ها زمانی رخ می دهند که سیستم ایمنی نسبت به موادی که با پوست در تماس هستند، مانند لاتکس یا فلزات خاص، بیش از حد واکنش نشان می دهد. علائم شامل خارش، قرمزی و التهاب پوست است.
علائم شایع آلرژی:

علائم آلرژی بسته به نوع و شدت آلرژی می تواند متفاوت باشد. علائم رایج عبارتند از:

عطسه کردن
خارش چشم، بینی و گلو
آبریزش بینی و احتقان
سرفه و خس خس سینه
بثورات پوستی و خارش
کهیر و تورم
آنافیلاکسی (در موارد شدید)

چه چیزی باعث آلرژی می شود؟

آلرژی زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن نسبت به یک ماده بی‌ضرر، به نام آلرژن، بیش از حد واکنش نشان دهد. سیستم ایمنی آنتی بادی هایی به نام ایمونوگلوبولین E (IgE) تولید می کند که به ماست سل ها و بازوفیل های بدن متصل می شوند. هنگامی که آلرژن با بدن تماس پیدا می کند، باعث آزاد شدن هیستامین و سایر مواد شیمیایی از این سلول ها می شود که منجر به پاسخ التهابی می شود.

چه چیزی باعث آلرژی به حیوانات خانگی و آلرژی پوستی می شود؟

آلرژی به حیوانات خانگی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به پروتئین های موجود در شوره، بزاق یا ادرار حیوانات خانگی بیش از حد واکنش نشان دهد. آلرژی پوستی زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به موادی که با پوست در تماس هستند، مانند لاتکس یا فلزات خاص، بیش از حد واکنش نشان می دهد.

چه کسانی در معرض خطر آلرژی هستند و چرا؟

هر کسی ممکن است به آلرژی مبتلا شود، اما برخی عوامل می توانند خطر ابتلا به آلرژی را افزایش دهند. این شامل:

ژنتیک: افرادی که سابقه خانوادگی آلرژی دارند بیشتر احتمال دارد که خودشان به آلرژی مبتلا شوند.
سن: آلرژی در کودکان شایع تر است، اما ممکن است در هر سنی ایجاد شود.
عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض آلودگی، دود تنباکو و سایر عوامل محیطی می تواند خطر ابتلا به آلرژی را افزایش دهد.
سیستم ایمنی ضعیف: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند افراد مبتلا به HIV یا سرطان، بیشتر مستعد ابتلا به آلرژی هستند.
رینیت آلرژیک چیست؟

رینیت آلرژیک که به عنوان تب یونجه نیز شناخته می شود، یک نوع شایع آلرژی فصلی است که زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به گرده درختان، علف ها یا علف های هرز بیش از حد واکنش نشان دهد. علائم شامل عطسه، خارش چشم، آبریزش بینی و احتقان است.

چشم های آلرژیک چیست؟

چشم های آلرژیک، همچنین به عنوان ورم ملتحمه آلرژیک شناخته می شود، یک نوع رایج آلرژی است که زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن نسبت به عوامل حساسیت زا مانند گرده، گرد و غبار یا شوره حیوانات خانگی واکنش بیش از حد نشان دهد. علائم شامل خارش، قرمزی و التهاب چشم است.

آنافیلاکسی چیست؟

آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک شدید و بالقوه تهدید کننده زندگی است که می تواند در عرض چند دقیقه تا چند ساعت پس از قرار گرفتن در معرض یک آلرژن رخ دهد. علائم عبارتند از:

تورم صورت، لب ها، زبان و گلو
تنگی نفس و خس خس سینه
ضربان قلب سریع و فشار خون پایین
سرگیجه، سبکی سر، یا غش
حالت تهوع، استفراغ یا درد شکم
اسهال یا گرفتگی عضلات
خارش و کهیر
سوزن سوزن شدن یا بی حسی در دهان یا صورت
آنافیلاکسی می تواند توسط طیف وسیعی از آلرژن ها از جمله غذاها، داروها، نیش حشرات و لاتکس ایجاد شود. اگر علائم آنافیلاکسی را تجربه کردید، فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی است، زیرا در صورت عدم درمان می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

نتیجه:

آلرژی یک مشکل سلامتی رایج است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد. آنها زمانی اتفاق می‌افتند که سیستم ایمنی بیش از حد به یک ماده بی‌ضرر واکنش نشان می‌دهد و منجر به طیف وسیعی از علائم از ناراحتی خفیف تا واکنش‌های تهدیدکننده زندگی می‌شود. انواع مختلفی از شرایط آلرژیک وجود دارد، از جمله آلرژی فصلی، حساسیت به حیوانات خانگی و حساسیت پوستی. علائم آلرژی بسته به نوع و شدت آلرژی می تواند متفاوت باشد و می تواند شامل عطسه، خارش چشم، آبریزش بینی و احتقان باشد. هر کسی ممکن است به آلرژی مبتلا شود، اما برخی عوامل می توانند خطر ابتلا به آلرژی را افزایش دهند، مانند ژنتیک، سن، عوامل محیطی و سیستم ایمنی ضعیف. اگر علائم آنافیلاکسی را تجربه کردید، مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید، زیرا در صورت عدم درمان می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

منبع مطلب: سایت زندگی سبز

  • ۰ نظر
  • ۲۵ شهریور ۰۲ ، ۱۵:۲۸
  • آرزو تهرانی

دیابت: به نقل از سایت زندگی سبز، دیابت قندی گروهی از بیماری های متابولیک است که در آن توانایی بدن برای تولید یا استفاده از انسولین مختل می شود. این منجر به افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود که می تواند اثرات منفی بر بسیاری از قسمت های بدن داشته باشد.
دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول های بتای پانکراس که انسولین تولید می کنند، که برای تنظیم سطح قند خون ضروری است حمله می کند و آنها را از بین می برد. بدون انسولین کافی، گلوکز در جریان خون انباشته می شود که منجر به افزایش سطح قند خون می شود. دیابت نوع 2 زمانی رخ می دهد که بدن در برابر انسولین مقاوم می شود یا انسولین کافی برای حفظ سطح قند خون طبیعی تولید نمی کند. این نوع بیشتر در بزرگسالان دیده می شود و اغلب در افراد چاق ایجاد می شود.
علائم: علائم هر دو نوع دیابت می تواند مشابه باشد، اما از نظر شروع و شدت متفاوت است. به طور کلی، علائم اولیه دیابت شامل تشنگی بیش از حد (پلی دیپسی)، تکرر ادرار (پلی‌یوری)، کاهش وزن غیرقابل توضیح، تاری دید، بریدگی‌ها یا کبودی‌هایی که به آهستگی بهبود می‌یابند و خستگی است.
در دیابت نوع 1، این علائم معمولاً به طور ناگهانی ظاهر می شوند و شدید هستند. هنگامی که بیماری برای اولین بار تشخیص داده می شود، ممکن است فرد مبتلا به تب و علائمی شبیه آنفولانزا باشد. در مقابل، علائم دیابت نوع 2 با گذشت زمان کندتر رشد می کنند و گاهی اوقات می توانند تا زمانی که عوارض ایجاد شوند، مورد توجه قرار نگیرند.
علل: هر دو نوع دیابت دارای عوامل ژنتیکی و محیطی هستند که در ایجاد آنها نقش دارند. علل این بیماری ها به طور کامل شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که ژن های خاص ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 1 یا 2 را در افراد افزایش دهند. علاوه بر این، عوامل محیطی مانند ویروس ها، چاقی و سبک زندگی کم تحرک نیز می توانند در ایجاد دیابت نقش داشته باشند.
عوامل خطر: عوامل خطر برای دیابت نوع 1 شامل ژنتیک، قرار گرفتن در معرض ویروس های خاص (مانند CMV) و محرک های محیطی مانند دود سیگار است. دیابت نوع 2 در افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند، سابقه خانوادگی ابتلا به این بیماری را دارند و فعالیت بدنی منظمی ندارند، بیشتر دیده می شود.
انواع دیابت: دو نوع اصلی دیابت وجود دارد: نوع 1 و نوع 2. دیابت نوع 1 یک اختلال خود ایمنی است که معمولا در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر می شود. این نیاز به انسولین درمانی مادام العمر دارد، زیرا لوزالمعده در افراد مبتلا به این بیماری انسولین تولید نمی کند.
دیابت نوع 2 اغلب در افراد میانسال و مسن که دارای اضافه وزن یا چاق هستند ایجاد می شود. در ابتدا، دیابت نوع 2 را می توان با تغییرات سبک زندگی مانند ورزش و عادات غذایی سالم مدیریت کرد، اما بسیاری از افراد در نهایت به انسولین درمانی یا سایر داروها برای کنترل سطح قند خون خود نیاز دارند.
تشخیص: تشخیص دیابت به چندین مرحله از جمله تاریخچه پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایشات آزمایشگاهی نیاز دارد. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که همه بزرگسالان بالای 45 سال از نظر دیابت غربالگری شوند و همچنین افرادی که عوامل خطرزا مانند چاقی یا سابقه خانوادگی این بیماری را دارند، بررسی شوند.

تشخیص دیابت نوع 1 اغلب به طور ناگهانی رخ می دهد و با سطح قند خون بالا همراه است. تشخیص دیابت نوع 2 ممکن است به تدریج اتفاق بیفتد، زیرا علائم تا زمانی که عوارض ایجاد نمی شوند، مورد توجه قرار نمی گیرند. در هر دو مورد، یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک معاینه فیزیکی، از جمله بررسی علائم کتواسیدوز دیابتی، که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد، انجام می دهد.
عوارض حاد (کوتاه مدت): عوارض حاد دیابت شامل هیپوگلیسمی (سطح قند خون پایین)، هیپرگلیسمی (سطح قند خون بالا) و کتواسیدوز دیابتی است که می تواند در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 رخ دهد.
هیپوگلیسمی زمانی رخ می دهد که سطح قند خون خیلی پایین است و ممکن است به دلیل از دست دادن دوز انسولین یا نخوردن غذای کافی ایجاد شود. هایپرگلیسمی یک مشکل رایج در افراد مبتلا به دیابت است و زمانی رخ می دهد که سطح گلوکز خون برای مدت طولانی بالا بماند. این می تواند منجر به کم آبی بدن، عدم تعادل الکترولیت ها و حتی آسیب کلیه در صورت عدم درمان شود.
عوارض مزمن (بلند مدت): عوارض طولانی مدت دیابت شامل بیماری قلبی عروقی، نوروپاتی (آسیب عصبی)، رتینوپاتی (آسیب چشم)، زخم پا و قطع عضو و بیماری کلیوی است. بیماری های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به دیابت است، زیرا سطح بالای قند خون می تواند به رگ های خونی آسیب برساند و خطر حمله قلبی یا سکته را افزایش دهد.
نوروپاتی یکی از عوارض شایع دیابت است که بر اعصاب سراسر بدن تأثیر می گذارد. این می تواند منجر به سوزن سوزن شدن، بی حسی و درد در اندام ها شود و احساس آسیب یا عفونت را برای افراد دیابتی دشوار کند. رتینوپاتی در صورت درمان نشدن می تواند باعث از دست دادن بینایی یا نابینایی شود، در حالی که بیماری کلیوی یکی از علل اصلی بیماری کلیوی در مرحله نهایی است.
درمان: درمان دیابت نوع 1 و نوع 2 شامل مدیریت سطح قند خون از طریق داروی مناسب، ورزش و عادات غذایی سالم است. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 برای کنترل سطح گلوکز خون خود به درمان مادام العمر با انسولین نیاز دارند، در حالی که افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ممکن است در ابتدا با تغییراتی در سبک زندگی خود کنترل شوند، اما اغلب با پیشرفت بیماری به داروهای خوراکی یا انسولین تزریقی نیاز دارند.
افراد مبتلا به دیابت باید معاینات منظم از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی، از جمله معاینه چشم و پا را برای تشخیص علائم اولیه عوارض دریافت کنند. برای افراد مبتلا به دیابت ضروری است که ارتباط نزدیک با تیم مراقبت های بهداشتی خود را برای مدیریت موثر این بیماری مزمن حفظ کنند.

  • ۰ نظر
  • ۲۵ شهریور ۰۲ ، ۱۱:۰۱
  • آرزو تهرانی

بیماری مزمن کلیه (CKD) وضعیتی است که در آن کلیه ها به مرور زمان آسیب می بینند و نمی توانند آنطور که باید برای تصفیه مواد زائد و مایعات از بدن شما کار کنند. CKD می تواند ناشی از فشار خون بالا باشد که به آن فشار خون نیز می گویند که یکی از شایع ترین عوامل خطر برای این بیماری است.

فشار خون بالا وضعیتی است که در آن نیروی خون به دیواره رگ های شما به طور مداوم بسیار زیاد است. این یک عامل خطر اصلی برای چندین بیماری از جمله CKD است. نیروی اضافی خون روی رگ های تامین کننده کلیه ها می تواند به مرور زمان منجر به آسیب شود و باعث بیماری مزمن کلیه شود.

علائم و نشانه های بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

1. کاهش برون ده ادرار: از آنجایی که کلیه های شما در اثر فشار خون بالا آسیب می بینند، کمتر قادر به فیلتر کردن مواد زائد بدن شما هستند. این می تواند منجر به کاهش میزان ادرار تولیدی شما شود. 2. تورم (ادم): احتباس مایعات یکی از اولین علائم CKD است و اغلب به دلیل کاهش عملکرد کلیه ایجاد می شود. همانطور که مایع جمع می شود، می تواند باعث تورم در مچ پا یا پا، شکم، صورت یا سایر قسمت های بدن شود.
3. خستگی: کلیه ها همچنین در تنظیم تعادل مواد معدنی مانند پتاسیم و سدیم در جریان خون شما نقش دارند. هنگامی که آنها به درستی کار نمی کنند، این می تواند منجر به خستگی یا ضعف شود. 4. افزایش سطح کراتینین: کراتینین یک ماده زائد است که وقتی عضلات برای انرژی تجزیه می شوند در بدن تجمع می یابد. سطح بالای کراتینین در خون شما می تواند نشان دهنده آسیب کلیه باشد و اغلب برای آزمایش عملکرد کلیه ها استفاده می شود.
5. تهوع یا استفراغ: در برخی موارد، CKD ناشی از فشار خون بالا نیز ممکن است به تهوع یا استفراغ به دلیل بزرگ شدن طحال منجر شود. 6. تغییر رنگ ادرار: با بدتر شدن عملکرد کلیه، ممکن است ادرار کف آلود، کف آلود یا تیره تر از حد طبیعی شود.
7. خارش: مشکلات کلیوی نیز می تواند باعث خارش در سراسر بدن به خصوص در شب شود. این یک علامت رایج CKD است و باید توسط پزشک برای رد بیماری کلیوی بررسی شود.

8. فشار خون بالا: فشار خون بالا اغلب در افراد مبتلا به CKD ناشی از فشار خون بالا وجود دارد. در صورت عدم کنترل می تواند باعث آسیب بیشتر به کلیه ها شود ( منبع: زندگی سبز ).
9. پروتئین در ادرار: یکی دیگر از علائم آسیب کلیه، وجود پروتئین در ادرار است که آلبومینوری یا پروتئینوری نیز نامیده می شود. این یک شاخص قوی است که کلیه های شما دیگر به درستی کار نمی کنند و ممکن است نیاز به درمان داشته باشند. 10. بیماری استخوان: CKD همچنین می تواند منجر به بیماری های استخوانی مانند پوکی استخوان و کاهش تراکم استخوان شود.
چگونه پزشکان بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا را تشخیص می دهند:

برای تشخیص بیماری مزمن کلیه، پزشک شما با بررسی سابقه پزشکی شما از جمله شرایط فعلی یا گذشته که ممکن است داشته باشید، شروع می کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی انجام می دهند و آزمایش خون را برای بررسی مواردی مانند سطح کراتینین، آزمایش ادرار، الکترولیت ها، شمارش کامل خون (CBC) و تست های عملکرد کلیه مانند GFR (نرخ فیلتراسیون گلومرولی) انجام می دهند.

همچنین ممکن است برای اندازه گیری میزان پروتئین موجود در ادرار، جمع آوری ادرار 24 ساعته تجویز شود. همچنین می توان از سونوگرافی یا سی تی اسکن شکم برای بررسی علائم آسیب کلیه استفاده کرد. پزشک شما همچنین ممکن است MRI، آنژیوگرافی یا سایر آزمایش‌های تصویربرداری را در صورت نیاز برای رد سایر بیماری‌هایی که می‌توانند باعث علائم شما شوند، تجویز کند.

درمان بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

هدف از درمان بیماری مزمن کلیه، کند کردن پیشرفت آن و جلوگیری از عوارضی مانند نارسایی کلیه یا مرحله نهایی بیماری کلیوی است. درمان های اصلی شامل کنترل فشار خون بالا، مدیریت سایر شرایطی که می توانند عملکرد کلیه را بدتر کنند (مانند دیابت) و مصرف داروهایی برای محافظت از کلیه ها و بهبود عملکرد آنها است.

کنترل فشار خون بالا:
داروهای کاهنده فشار خون یکی از درمان های اصلی برای افراد مبتلا به CKD ناشی از فشار خون بالا هستند. این داروها شامل مهارکننده‌های ACE، مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs)، دیورتیک‌ها و مسدودکننده‌های بتا هستند. مهم است که دستورالعمل های پزشک خود را در مورد زمان و تعداد دفعات مصرف این داروها دنبال کنید تا مطمئن شوید که آنها در دوز مناسب شما کار می کنند.
مدیریت سایر شرایط:
اگر شرایط دیگری دارید که می تواند CKD را بدتر کند یا شما را در معرض خطر نارسایی کلیه قرار دهد، مهم است که آنها را نیز مدیریت کنید. اینها شامل دیابت، بیماری قلبی و بیماری های خودایمنی مانند لوپوس است. با پزشک خود در مورد یک برنامه درمانی برای این شرایط برای کمک به محافظت از کلیه ها همکاری کنید.
مصرف داروهای محافظ کلیه:
علاوه بر کنترل فشار خون بالا و مدیریت سایر شرایط، مصرف برخی داروها نیز می تواند در کند کردن پیشرفت CKD مفید باشد. اینها شامل آسپرین یا وارفارین با دوز کم (کومادین) برای افراد دارای سابقه بیماری قلبی یا سکته مغزی و همچنین مکمل های معدنی مانند کلسیم و ویتامین D برای جلوگیری از تحلیل استخوان می باشد.

محافظت از کلیه ها:
چندین داروی دیگر برای محافظت از عملکرد کلیه در CKD استفاده می شود. اینها شامل آلوپورینول برای نقرس، آنتی‌بیوتیک‌ها برای درمان عفونت‌های دستگاه ادراری (UTIs) و کورتیکواستروئیدها برای مدیریت التهاب است. پزشک بر اساس شرایط فردی شما بهترین گزینه ها را با شما در میان می گذارد.

عوارض بیماری مزمن کلیه (CKD) ناشی از فشار خون بالا:

نارسایی کلیه یا بیماری کلیوی در مرحله نهایی: CKD می تواند به نارسایی کلیه تبدیل شود، به این معنی که کلیه های شما دیگر قادر به فیلتر کردن مواد زائد و مایعات از بدن شما نیستند. در این مرحله، برای زنده ماندن به دیالیز یا پیوند کلیه نیاز خواهید داشت.
بیماری قلبی: فشار خون بالا یکی از عوامل خطر اصلی بیماری قلبی است. در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه ناشی از فشار خون بالا، کنترل فشار خون و مدیریت سایر عوامل خطرزای قلبی عروقی مانند کلسترول، دیابت و استعمال دخانیات اهمیت بیشتری دارد.
بیماری های استخوانی: CKD همچنین می تواند منجر به بیماری های استخوانی مانند پوکی استخوان یا کاهش تراکم استخوان شود. این به دلیل اثرات هورمون هایی است که توسط کلیه ها ترشح می شود که رشد و چرخش استخوان را تنظیم می کند. سطوح پایین این هورمون ها در افراد مبتلا به CKD ممکن است باعث استخوان های ضعیف تر و شکننده تر شود.
عفونت ها: افراد مبتلا به CKD به دلیل تغییرات در سیستم ایمنی بدن در معرض خطر ابتلا به انواع خاصی از عفونت ها هستند. اینها شامل عفونت های ادراری، ذات الریه و عفونت های خونی (سپسیس) است. مهم است که علائم جدید یا بدتر شده را فوراً به پزشک خود گزارش دهید تا در صورت نیاز بررسی و درمان شوند.
سلامت عاطفی: CKD همچنین می تواند تأثیر زیادی بر بهزیستی عاطفی داشته باشد. احساس ناامیدی، افسردگی یا اضطراب در افراد مبتلا به این بیماری غیر معمول نیست. صحبت کردن با پزشک یا مشاور در مورد این احساسات ممکن است به شما کمک کند تا بهتر با آن کنار بیایید و با مدیریت CKD احساس حمایت بیشتری کنید.
تفاوت بین بیماری حاد و مزمن کلیه:
آسیب حاد کلیه (AKI) کاهش ناگهانی عملکرد کلیه است که طی چند روز یا چند هفته اتفاق می افتد. معمولاً در اثر یک بیماری حاد، دارو، قرار گرفتن در معرض سموم یا تروما ایجاد می شود. اگر علت به سرعت درمان شود و کلیه های شما بهبود یابند، AKI می تواند برگشت پذیر باشد.
از سوی دیگر، بیماری مزمن کلیه (CKD) یک بیماری طولانی مدت است که با گذشت زمان بدتر می شود.

  • ۰ نظر
  • ۲۱ شهریور ۰۲ ، ۱۲:۳۴
  • آرزو تهرانی

بدن انسان دارای دو عضو لوبیایی شکل به نام کلیه است. عملکرد اصلی این اندام ها فیلتر کردن مواد زائد و آب اضافی از خون شما است که سپس به ادرار تبدیل می شود که از طریق مجرای ادرار دفع می شود. اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، می تواند باعث مشکلات مختلف سلامتی یا مشکلات مربوط به بیماری های کلیوی شود مانند:
1) کاهش توانایی تولید گلبول های قرمز (کم خونی)
۲) تورم دست و پا به دلیل تجمع مایعات
3) خستگی، ضعف
4) تنگی نفس
5) حالت تهوع و استفراغ
6) تکرر ادرار یا عفونت های مجاری ادراری
7) فشار خون بالا (فشار خون بالا)
8) خارش بدون بثورات
9) طعم فلزی در دهان
10) تیره شدن غیرمعمول پوست به خصوص کف دست و کف دست. به آن آکانتوز نیگریکانس می گویند.
چه چیزی باعث بیماری های کلیوی می شود؟
دلایل مختلفی وجود دارد که کلیه های شما می توانند به درستی کار نکنند:
1) بیماری مزمن کلیوی (CKD): CKD زمانی رخ می دهد که به ساختارهای کلیه شما آسیب وارد شود که ضایعات خون شما را فیلتر کرده و از طریق ادرار از بدن شما خارج می کند. شایع ترین علت این بیماری دیابت شیرین است که به مرور زمان به عروق خونی کوچک کلیه آسیب می رساند. علل دیگر عبارتند از فشار خون بالا (فشار خون)، بیماری کلیه پلی کیستیک (PKD)، گلومرولونفریت، و برخی داروها.
2) آسیب حاد کلیه: این آسیب زمانی اتفاق می افتد که به کلیه های شما آسیب ناگهانی وارد می شود که مانع از دفع مواد زائد از بدن می شود و منجر به افزایش سریع سطح اوره، کراتینین و سایر مواد زائد در جریان خون می شود. AKI می تواند ناشی از کم آبی شدید (مانند ورزش شدید)، برخی داروها یا مکمل ها مانند NSAIDS، قرار گرفتن در معرض سموم/سموم، برخی بیماری های خودایمنی و ضربه هایی مانند حمله قلبی، سکته مغزی یا جراحی بزرگ باشد.
3) سنگ های کلیه: این توده های کوچک و سفت از مواد معدنی و نمک می توانند در داخل کلیه های شما ایجاد شوند که به دلیل تجمع بیش از حد مواد زائد در بدن به درستی کار نکنند. علائم شامل درد شدید در پشت یا پهلوها (معمولاً در یک طرف)، تهوع/استفراغ، تب، خون در ادرار و مشکل در دفع ادرار است.
4) عفونت های دستگاه ادراری: این عفونت ها زمانی رخ می دهند که باکتری ها از طریق مجرای ادرار وارد مثانه شده و شروع به تکثیر در آنجا می کنند که منجر به علائمی مانند درد در هنگام ادرار، ترشح شدید یا بدبو از مجرای ادرار، تب، لرز و ادرار کدر یا خونی می شود. . .
5) تنگی شریان کلیوی: این وضعیت زمانی رخ می دهد که رگ های خونی که خون اکسیژن دار را به کلیه ها می رسانند به دلیل تجمع پلاک (آترواسکلروز) باریک می شوند. در نتیجه اکسیژن کمتری به سلول‌های کلیه منتقل می‌شود که منجر به آسیب و در نهایت نارسایی می‌شود.
6) نفریت بینابینی: این بیماری باعث التهاب در واحدهای فیلتر کننده کلیه به نام گلومرول می شود. شایع ترین علت نفریت بینابینی واکنش آلرژیک به برخی داروها یا مکمل ها، به ویژه داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDS) است.
7) سندرم نفروتیک: این وضعیت نادر بر توانایی کلیه ها برای فیلتر کردن مواد زائد از خون شما تأثیر می گذارد. علائم عبارتند از تورم در دست ها و پاها به دلیل تجمع مایعات، خستگی/ضعف، افزایش وزن با وجود تغییر کم یا بدون تغییر اشتها، سطح کلسترول بالا (هیپرکلسترولمی) و ادرار کف آلود ناشی از نشت بیش از حد پروتئین به دستگاه ادراری.
بله، چندین راه وجود دارد که می توانید از بروز بیماری های کلیوی جلوگیری کنید:
1) یک سبک زندگی سالم با ورزش منظم و یک رژیم غذایی متعادل غنی از میوه ها و سبزیجات حفظ کنید و در عین حال مصرف گوشت قرمز، شکر، نمک، غذاهای فرآوری شده، الکل و غیره را محدود کنید.
2) هرگونه شرایط پزشکی موجود مانند دیابت یا فشار خون بالا (فشار خون بالا) را کنترل کنید. این را می توان از طریق داروها، تغییرات سبک زندگی مانند ترک سیگار و محدود کردن میزان استرس در زندگی به دست آورد.
3) برای جلوگیری از کم آبی که ممکن است باعث تشکیل سنگ کلیه شود، مقدار زیادی آب بنوشید. اگر بالغ یا بیشتر هستید، بسته به سطح فعالیت و شرایط آب و هوایی خود، 8 تا 10 لیوان در روز مصرف کنید.
4) داروهای خود را به دقت کنترل کنید، زیرا برخی از داروها می توانند به مرور زمان به کلیه ها آسیب بزنند (به ویژه NSAIDs). قبل از شروع دوره جدید درمان، در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنید.
5) معاینات منظم برای تشخیص زودهنگام و در صورت لزوم مداخله کنید. پزشک مراقبت های اولیه شما آزمایش های خون مانند کراتینین، اوره، الکترولیت ها و غیره و همچنین آزمایش ادرار را در طول این معاینات برای ارزیابی وضعیت سلامت کلیه های شما انجام می دهد.

  • ۰ نظر
  • ۱۹ شهریور ۰۲ ، ۰۹:۵۷
  • آرزو تهرانی

مولتیپل میلوما نوعی سرطان است که بر سلول‌های پلاسما که نوعی گلبول سفید در مغز استخوان هستند، تأثیر می‌گذارد. سلول های پلاسما مسئول تولید آنتی بادی ها هستند که پروتئین هایی هستند که به بدن در مبارزه با عفونت ها کمک می کنند. با این حال، در مورد مولتیپل میلوما، سلول های پلاسما بدخیم می شوند و شروع به تکثیر غیرقابل کنترل می کنند که منجر به تجمع پروتئین های غیر طبیعی در خون و مغز استخوان می شود.

علت دقیق مولتیپل میلوما هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که علت آن ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. تحقیقات نشان می دهد که افرادی که دارای جهش های ژنتیکی خاص هستند بیشتر در معرض ابتلا به مولتیپل میلوما هستند و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص و اشعه نیز ممکن است این خطر را افزایش دهد.

علائم و نشانه‌های مولتیپل میلوما می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما اغلب شامل درد استخوان، به‌ویژه در ناحیه پشت و دنده‌ها، خستگی، ضعف، عفونت‌های مکرر و کم‌خونی است. برخی از افراد ممکن است کاهش وزن و مشکلات کلیوی را نیز تجربه کنند.

توجه به این نکته ضروری است که مولتیپل میلوما ارثی نیست و مسری نیست. با این حال، داشتن یکی از اعضای خانواده مبتلا به مولتیپل میلوما ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.

تشخیص مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از آزمایش های خون و تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن و اسکن PET است. این آزمایشات می تواند به پزشکان کمک کند تا میزان سرطان و گسترش آن به سایر قسمت های بدن را تعیین کنند.

مولتیپل میلوما معمولاً بر اساس سیستم مرحله‌بندی بین‌المللی (ISS) مرحله‌بندی می‌شود که فاکتورهایی مانند میزان سرطان در مغز استخوان، سطح پروتئین در خون و وجود علائم را در نظر می‌گیرد. مراحل از مرحله 1 که اولین مرحله است تا مرحله 4 که پیشرفته ترین است را شامل می شود.

درمان پزشکی مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی است. در برخی موارد، درمان های هدفمند و ایمونوتراپی نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. برنامه درمانی خاص به مرحله و شدت بیماری و همچنین به سلامت کلی و ترجیحات فرد بستگی دارد.

در نتیجه، مولتیپل میلوما یک نوع سرطان جدی اما قابل درمان است که بر سلول های پلاسما در مغز استخوان تأثیر می گذارد. علت دقیق هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ممکن است نقش داشته باشد. علائم و نشانه‌ها ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما اغلب شامل درد استخوان، خستگی، ضعف و عفونت‌های مکرر است. تشخیص مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از آزمایش های خون و تصویربرداری است و بیماری معمولاً بر اساس سیستم مرحله بندی بین المللی مرحله بندی می شود (منبع: زندگی سبز).

درمان پزشکی مولتیپل میلوما معمولاً شامل ترکیبی از شیمی درمانی، پرتودرمانی و پیوند سلول های بنیادی است. در برخی موارد، درمان های هدفمند و ایمونوتراپی نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرد. برنامه درمانی خاص به مرحله و شدت بیماری و همچنین به سلامت کلی و ترجیحات فرد بستگی دارد.

برای افراد مبتلا به مولتیپل میلوما مهم است که از نزدیک با تیم مراقبت های بهداشتی خود همکاری کنند تا یک برنامه درمانی متناسب با نیازهای فردی آنها ایجاد کنند. با تشخیص زودهنگام و درمان مناسب، افراد مبتلا به مولتیپل میلوما می توانند زندگی کاملی داشته باشند.

  • ۰ نظر
  • ۱۸ شهریور ۰۲ ، ۱۰:۳۴
  • آرزو تهرانی